Ang mga daliri ng matandang babae ay pumulupot sa kakaunting barya, inuugoy ang mga ito, habang siya’y gumawa ng ikot sa mga suki sa karihan kung saan ako’y nangangalaga ng isang mainit na inumin, naghihintay para sa tindahan na bumukas matapos magsara sa tanghali. Ang kanyang tinig ay malambot, mapanghikayat sapagkat nagmamakaawa sa kakaunting barya mula sa mga mamimili.
May kakaunting pobre kung saan ako’y nakatira. Sa isang siyudad ng 200,000, ang mga wala pa sa anim na karaniwang nakikita ko ay matandang-matanda na o walang isa o dalawang paa. Bilang isang Amerikanong namumuhay sa ibayong-dagat sa loob ng maraming taon, nasaksihan ko ang isang paulit-ulit na padron sa bawat kapanahunan ng mga turista. Ang mga lokal ay karaniwang binibigyan ang mga namamalimos ng kakaunting barya. Ang mga turista? Hindi.
Ngayon, ipinagkaloob. Paulit-ulit na ginulangan dati dahil ang mga tao’y mali ang pagpapalagay sa akin na ako’y mayaman, nauunawaan ko ang mga turista ay inaakalang sila’y tudlaan dahil sa sila’y—nakararami—Hilagang Amerikano. Iyon ay tumatanda nang mabilis at nagtataguyod ng isang malakas na hinala laban sa mga lokal. Ang mga tao na namumuhay rito, gayunman, ay iba ang pananaw rito. Mayroong isang napakalakas na etika ng trabaho sa mga lokal, kaya kung may namamalimos, nalalaman nila na may nangangailangan. Dagdag pa, makatuwiran na ang isang matanda na nasa matinding pangangailangan, nakita kang umiinom ng isang $2.50 na kape, ipapalagay na maaari mong pagkalooban siya ng 50 sentimo o isang dolyar.
Pinapanood ang mga lokal na nagbibigay ng kaunting barya sa namamalimos habang ang mga turista ay paulit-ulit na kunwaring hindi sila nakikita, nagdadala sa kaisipan ang isa sa talinghaga ni Kristo at isang ibinaon nang malalim na patotoo na naglaho sa mga makabagong mambabasa.
Isa sa mga tao ang nagsabi kay Yahushua, “Guro, sabihin mo sa aking kapatid na bahaginan ako ng mana.”
Sumagot si Yahushua, “Lalaki, sino ang nagtalaga sa akin na maging hukom o tagahati ng mana ninyo?” At sinabi niya sa kanila, “Mag-ingat kayo at bantayan ninyo ang inyong sarili sa lahat ng kasakiman. Sapagkat ang buhay ng tao ay hindi nakasalalay sa kasaganaan ng kanyang mga ari-arian.”
At isinalaysay niya sa kanila ang isang talinghaga, “Namumunga nang sagana ang lupain ng isang taong mayaman. Napag-isip-isip niya sa sarili, ‘Ano ngayon ang gagawin ko? Sapagkat wala na akong mapaglagyan ng aking mga inani.’
Sabi niya, ‘Ito ang gagawin ko. Gigibain ko ang aking mga kamalig at magtatayo ako ng mas malalaki at doon ko iimbakin ang aking mga ani at ari-arian. At sasabihin ko sa aking sarili, "Marami ka nang ari-ariang nakaimbak para sa maraming taon. Magpahinga ka, kumain, uminom at magpakasaya."
Subalit sinabi sa kanya ng Diyos, ‘Hangal! Sa gabing ito ay babawiin sa iyo ang iyong buhay. Kanino ngayon mapupunta ang iyong mga inihanda?’
Gayon nga ang nagtitipon ng kayamanan para sa kanyang sarili ngunit hindi mayaman sa harap ng Diyos.” (Lucas 12:13-21, FSV)
Kawanggawa:“Probisyon ng tulong o kaluwagan sa mahirap; pagpapala. Isang bagay na ibinigay upang tulungan ang nangangailangan; limos.” (The American Heritage Dictionary [O Dicionário Herança Americana]) |
Ang talinghagang ito ay palaging nagdudulot sa akin ng kalituhan. Tinanong ko ang sarili ko, Anong aral ang itinuro nito? Hindi ka dapat maging mayaman? Hindi ka dapat mangahas magtayo ng mas malaking kamalig? Napagpasyahan ko sa huli na ang tao ay tinawag na isang hangal dahil—huwag tumawa. Dumating ako nang mabuti na konklusyong ito—sa kanyang paghabol na maipakita ang kanyang kayamanan, napagpasyahan niya na gibain ang kanyang umiiral na kamalig bago magtayo ng mas malaki pa.
Ngunit hindi ganon ang sinasabi nito ano pa man! Ang susi sa pagkakaunawa sa talinghagang ito ay matatagpuan sa Israelitang pananaw sa kawanggawa.
Ang sinaunang Israel bilang isang kultura ay lubos na liberal. Ang rasyon ay ginawa para sa balo, sa ulila, at sa dayuhan. “At pagka inyong aanihin ang ani sa inyong lupain, ay huwag ninyong pakakaanihin ang mga sulok ng inyong bukid, ni pamulutan ang inyong naanihan: sa dukha at sa taga ibang lupa inyong ititira: ako si Yahuwah ninyong Diyos.” (Levitico 23:22, ADB)
Tuwing ikapitong taon, ang lupain ay dapat may Sabbath na kapahingahan sa panahong ang anumang ani na lalago ay mapupunta sa mahihirap. “Anim na taong hahasikan mo ang iyong lupa at aanihin mo ang bunga niyaon: Datapuwa’t sa ikapitong taon ay iyong iiwan at babayaan, upang kumain ang dukha sa iyong bayan: at ang kanilang iwan ay kakanin ng hayop sa bukid. Gayon din ang iyong gagawin sa iyong ubasan at sa iyong olibohan.” (Exodo 23:10-11, ADB) Sa katunayan, sinuman na nagugutom ay maaaring kumuha ng anumang kailangan nila upang patahimikin ang kanilang gutom at ito ay hindi itinuring na pagnanakaw. Ito ang tiyak na ginagawa ng mga alagad sa Mateo 12. Ang mga Pariseo ay hindi sila inakusahan ng pagnanakaw ng butil kundi, sa halip, sa pamumulot ng butil, ang mga alagad ay “inaani” ito; sa paghadhad nito sa pagitan ng kanilang mga kamay para talupan ito, sila’y “namimili.” Sa ibang salita, gumagawa sa araw ng Sabbath.
Malinaw, ang mga Israelita ay may isang pananaw ng pagbibigay na nawala sa mga kasalukuyang Kristyano. Ang saloobing ito ay pinakamalinaw na ipinaliwanag sa mga salita ni Kristo sa sermon sa bundok: “Huwag kayong mag-impok para sa inyong mga sarili ng mga kayamanan dito sa lupa, kung saan ang bukbok at kalawang ay sumisira at kung saan ang mga magnanakaw ay nakapanloloob at nakapagnanakaw. Sa halip ay mag-impok kayo para sa inyong sarili ng mga kayamanan sa langit, kung saan ang bukbok at ang kalawang ay hindi makakapanira at kung saan ang mga magnanakaw ay hindi nakapanloloob at nakapagnanakaw. Sapagkat kung saan nakalagak ang iyong kayamanan, doon din naman malalagak ang iyong puso.” (Mateo 6:19-21, FSV) Ang gantimpala para sa pagbibigay sa mahirap, ayon sa Kasulatan, ay lubos na totoo: mag-iimpok ka ng kayamanan sa langit kung saan ang talaan ng iyong mga gawa ay pinanatili hanggang sa araw ng pagbabalik ni Yahushua at gagantimpalaan ang sumasampalataya.
Ito ay hindi na isang bagong konsepto. Mula sa Paglibot sa Ilang, inutos ni Yahuwah:
Sa katapusan ng bawa’t tatlong taon ay iyong kukunin ang buong ikasangpung bahagi ng iyong bunga ng taong yaon, at iyong ilalagay sa loob ng iyong mga pintuang-daan: At ang Levita, sapagka’t siya’y walang bahagi ni mana na kasama mo, at ang taga ibang bayan, at ang ulila, at ang babaing bao, na nangasa loob ng iyong mga pintuang-daan, ay magsisiparoon at magsisikain at mangabubusog; upang pagpalain ka ni Yahuwah mong Diyos sa lahat ng gawa ng iyong kamay sa iyong ginagawa. (Deuteronomio 14:28-29, ADB)
Ito ay kung bakit ang Kasulatan ay sinasabi na magbigay: kaya pagpapalain ka ni Yahuwah sa anumang bagay na ginagawa mo.
Ang mga tao ngayon ay mas nag-aalangan na magbigay. Tanong natin sa ating sarili, Ano kung gamitin niya ito upang bumili ng droga o alak? Ano kung nagtatanong lamang siya dahil sa ako’y isang Amerikano? Ano kung sila’y naghihintay na ilabas ko ang aking pitaka o nakawin ito?
Ang mga Israelita ay hindi nag-aalala sa mga ganoong bagay. Sila’y malayang nagbibigay at iniiwan ang resulta kay Yah. Sa katunayan, ang pagtulong sa nangangailangan ay pinaniwalaan na nagbibigay ng isang pagtakas mula sa kapahamakan dahil ito’y itinuring na pagbibigay din kay Yahuwah mismo. Kaya ito’y naging isang gawa ng pinakamataas na pagsamba at adorasyon para sa mismong Manlilikha.
Ipinahayag ng Kawikaan 10:2: “Mga kayamanan ng kasamaan ay hindi napapakinabangan: nguni’t ang katuwiran ay nagliligtas sa kamatayan.” (ADB) Ang modernong talatinigan ay binigyang-kahulugan ang “katuwiran” bilang “isang matuwid na gawa”1 at maging ang Kasulatan ay taglay ang kahulugan ng salitang ito. Ang “katuwiran” ay nagmula sa salitang Hebreo na tsedâqâh. Ibig sabihin nito’y pagtindig sa moralidad, makatarungan, walang bahid-dungis at kabilang ang mga gawang mabubuti. Dahil dito, ang Kawikaan 10:2 ay maaaring isalin at basahin bilang “Mga kayamanan ng kasamaan ay hindi napapakinabangan: nguni’t ang mga matutuwid na gawa ay nagliligtas sa kamatayan.”
Habang ang isang matuwid na gawa ay maaari, sa ilang kalagayan, tiyak na makakapagligtas ng pisikal na buhay, ito ay may mas dakilang epekto sa espiritwal na buhay. Ang pagbibigay sa mahihirap, tinutulungan ang nangangailangan, kahit na ito’y nangangailangan ng pagpapakasakit sa iyong parte, bukas na ipinapahayag sa buong mundo ang iyong pananalig sa isang Diyos na buhay na nangangalaga at nagbibigay ng gantimpala sa Kanyang mga anak. Ipinahayag ng Kawikaan 19:17, “Ang naaawa sa dukha ay nagpapautang kay Yahuwah, at ang kaniyang mabuting gawa ay babayaran sa kaniya uli.” (ADB)
Ang pagbibigay ng isang dolyar sa isang namamalimos ay madali, ngunit ito’y nagpapalapit sa tahanan kung kailan maaari mong gamitin ang salapi para sa iyong sarili. Kapag tinulungan mo ang mga nangangailangan—kahit na maaari mong gamitin ang salaping iyon para sa sarili mo—ikaw ay nagsasanay ng pananalig na si Yahuwah ay magbibigay para sa iyo. Ito ay isang pampublikong pahayag ng iyong pananalig na si Yah ay babayaran kung ano ang ibinigay mo.
Pinuri ni Pablo ang mga taga-Filipos para sa kanilang pagkamapagkaloob sa pagbibigay para sa kanya, ipinapahayag na ito ay para sa kanilang espiritwal na pakinabang, dinadagdagan ang kanyang katiyakan na si Yah, dahil dito, ay magbibigay para sa kanila.
Alam ninyong mga taga-Filipos na noong mga unang araw ng pangangaral ko ng ebanghelyo, pag-alis ko sa Macedonia, wala ni isang iglesya na nakibahagi sa akin sa pagbibigay at pagtanggap kundi kayo lamang.
Sapagkat kahit noong ako’y nasa Tesalonica ay makailang ulit na nagpadala kayo ng tulong para sa aking mga pangangailangan.
Hindi dahil nais kong makatanggap ng kaloob, kundi nais kong makakita ng bunga na sumasagana para sa inyong pakinabang.
Ngunit sulit na sulit ang natanggap ko ngayon at labis pa. Lubos akong nasisiyahan, ngayong natanggap ko mula kay Epafrodito ang mga ipinadala ninyo. Ang mga ito’y masarap na samyo at kaaya-ayang alay na nagbibigay-kasiyahan sa Diyos.
At pupunuan ng aking Diyos ang lahat ng inyong mga pangangailangan ayon sa kanyang maluwalhating kayamanan na matatagpuan kay Kristo Yahushua. (Filipos 4:15-19, FSV)
Kaya naman, ang mga sinaunang Israelita at maging ang mga maagang Kristyano ay nakita ang pagbibigay sa nangangailangan bilang isang gawa ng pagsamba dahil sa pagbibigay sa mga nahihirapan, nakakatagpo mo si Yahuwah mismo. Si John Chrysostom, isang ikaapat na siglong arsobispo ng Constantinople, ay itinuro na ang mahirap, sa isang tunay na diwa, ay maaaring ituring bilang isang altar para sa pagsamba kay Yah. Isinulat niya, “Kailan man . . . ikaw nakakakita ng isang naghihirap na mananampalataya, isipin na ikaw ay nakakita ng isang altar. Kapag ikaw ay nakatagpo ng isang namamalimos, huwag siyang hamakin, kundi igalang siya.” Ito’y maaaring patama sa mga modernong mananampalataya bilang isang medyo radikal, ngunit si Kristo mismo ay itinuro ang mismong bagay na ito sa isang makapangyarihang talinghaga ng paghuhukom.
“Pagdating ng Anak ng Tao taglay ang kanyang kaluwalhatian, kasama ang lahat ng kanyang mga anghel, siya’y luluklok sa kanyang maluwalhating trono.
Sa kanyang harapan ay titipunin ang lahat ng mga bansa at sila’y kanyang pagbubukud-bukurin, tulad ng ginagawa ng pastol sa mga tupa at sa mga kambing.
Ilalagay niya ang mga tupa sa kanyang kanan, ngunit ang mga kambing naman ay sa kaliwa.
Pagkatapos ay sasabihin ng Hari sa mga nasa kanyang kanan, ‘Halikayo! mga pinagpala ng aking Ama. Manahin ninyo ang kahariang inihanda para sa inyo mula pa nang itatag ang daigdig.
Sapagkat ako’y nagutom at ako’y inyong pinakain. Ako’y nauhaw, at ako’y inyong pinainom. Ako’y naging isang dayuhan, at ako’y inyong pinatuloy.
Ako’y naging hubad at ako’y inyong dinamitan. Ako’y nagkasakit at ako’y inyong dinalaw. Ako’y nabilanggo at ako’y inyong pinuntahan.’
Pagkatapos ay itatanong sa kanya ng mga matuwid, ‘Panginoon, kailan ka namin nakitang gutom, at ika’y pinakain, o kaya’y uhaw, at aming pinainom?
Kailan ka namin nakitang isang dayuhan at pinatuloy ka, o kaya’y hubad, at dinamitan ka?
At kailan ka namin nakitang maysakit, o nakabilanggo at dinalaw ka namin?’
At sasagot sa kanila ang Hari ng ganito: ‘Tinitiyak ko sa inyo, yamang ginawa ninyo ito sa isa sa pinakahamak sa mga kapatid kong ito, sa akin ninyo ito ginawa.’
Pagkatapos ay sasabihin niya sa mga nasa kaliwa, ‘Magsilayas kayo, mga sinumpa! Doon kayo sa walang hanggang apoy na inihanda para sa diyablo at sa kanyang mga anghel.
Sapagkat ako’y nagutom, at ako’y hindi ninyo pinakain. Ako’y nauhaw, at ako’y hindi ninyo pinainom.
Ako’y naging dayuhan, at ako’y hindi ninyo pinatuloy. Hubad, ngunit ako’y hindi ninyo dinamitan; maysakit at nakabilanggo, ngunit hindi ninyo dinalaw.’
Pagkatapos ay magtatanong din sila, ‘Panginoon, kailan ka namin nakitang gutom, o uhaw, o isang dayuhan, hubad, maysakit, o nasa bilangguan, at hindi kami naglingkod sa iyo?’
At siya’y sasagot sa kanila ng ganito, ‘Tinitiyak ko sa inyo, yamang hindi ninyo ito ginawa sa isa sa pinakahamak na ito, ay hindi nga ninyo ito ginawa sa akin.’
At ang mga ito’y magsisialis patungo sa parusang walang hanggan, subalit ang mga matutuwid ay patungo sa buhay na walang hanggan.” (Mateo 25:31-46, FSV)
Kapag napapagaan natin ang paghihirap ng iba sa anumang bagay na maaari nating gawin, tayo sa mismong tunay na paraan, napapagaan natin ang paghihirap ng Ama na nararamdaman ang lahat ng bagay na nararamdaman nila. Gayundin, kapag pagkaitan natin ng tulong ang mga nangangailangan, pagkakaitan natin ng tulong ang mismong Ama. Ang pagbibigay para sa iba ay nagiging isang pribilehiyo at isang gawa ng pagsamba.
Ang mayamang tao sa talinghaga ni Yahushua ay isang hangal, hindi dahil siya ay mayaman, o dahil nais niyang magtayo ng mas malaking kamalig. Siya ay isang hangal dahil ang kanyang tampulan ay mag-impok ng kayamanan sa lupa sa halip na gamitin ito upang tulungan ang iba. Ito’y magbibigay sa kanya ng isang kayamanan sa mga talaang aklat ng langit.
Ang katanungan na kailangan nating itanong sa ating sarili ay, anong ipinapakita ng aking padron ng pagbibigay tungkol sa aking pananalig kay Yah?
1 The Century Dictionary