Mayroong isang direktang paniniwala na ang estado ng pagiging tao ay likas mismo na makasalanan. Syempre, walang nagsasabi sa maraming salita, ngunit ang ideya ay lumilitaw kapag ang mga tao ay nararamdamang nagkasala sa pagkakaroon ng mga tiyak na damdamin. Ipinalagay na ang mismong damdamin ay makasalanan.
Ang pagpapalagay na ito ay dapat na matugunan nang malinaw dahil ang napakalaking pagkakasala ay lumilikha ng kahihiyan, at ang kahihiyan ay isa sa mga pinaka-epektibong paraan na ginagamit ni Satanas upang ilayo ang mga kaluluwa mula kay Yahuwah.
Ang galit ay hindi isang kaaya-ayang damdamin. Sa katunayan, kasama ang lungkot at depresyon, itinuring itong isang “negatibong” damdamin. Gayunman, hindi isang kasalanan na maramdamang magalit. Sa katunayan, ang galit ay maaari na nananatili, munting tinig na nagpapahintulot sa iyo na malaman na may isang bagay na mali. Ang galit ay maaaring isang lubos na matuwid na reaksyon sa kawalan ng katarungan.
Ang Kasulatan ay nagbibigay ng maraming halimbawa ng pagkapoot ni Yahuwah. Halimbawa: “Gayon din sa Horeb na inyong minungkahi si Yahuwah sa galit, at si Yahuwah ay nagalit sa inyo na kayo sana’y lilipulin.” (Deuteronomio 9:8) Ito lamang ay isang pagkakataon. Marami pang iba.
“Ang galit ay galit lamang. Hindi ito mabuti. Hindi rin ito masama. Ito lamang kung ano ito. Anumang ginagawa mo ay anong mahalaga. Ito’y kagaya ng anumang bagay. Maaari mo itong itayo o wasakin. Kailangan mo lamang gumawa ng pasya.” Jim Butcher |
Ilan sa mga mananampalataya ay binabalewala ang mga siping iyon. Inaangkin nila na ang galit ni Yahuwah ay katanggap-tanggap dahil Siya ay banal at hindi maaaring magkasala. Ngunit ang mga tao, katuwiran nila, ay hindi banal kaya ang ating galit ay makasalanan. Si Pablo, gayunman, ay hindi sumasang-ayon sa mga ganoong angkin. “Kapag nagagalit kayo huwag kayong magkakasala. Huwag ninyong hayaang lubugan ng araw ang inyong galit, at huwag bigyan ng pagkakataon ang diyablo.” (Efeso 4:26-27) Sa ibang salita, posible na magalit at hindi makagawa ng kasalanan.
Ang pagkakaiba sa pagitan ng galit ay isang kasalanan at galit na hindi ay hindi batay sa anong ginawa mo kasama ito. Nararamdaman mo ba ang damdamin at isuko ito kay Yahuwah? O ginagamit mo ito bilang isang katuwiran upang magdulot ng pinsala sa iba? Si Marcus Aurelius, ay matalinong siniyasat, “Gaano mas nakakasakit ang mga kahihinatnan ng galit kaysa sa mga dahilan nito.”
Ang kalungkutan ay isa pang “negatibong” damdamin na hindi isang kasalanan. Si Yahushua mismo, nalalaman nang mabuti na muli niyang bubuhayin si Lazaro sa loob lamang ng ilang minuto, ay patuloy na tumatangis sa kanyang libingan. Sa Getsemani, si Yahushua ay nasa mental na dalamhati na naranasan niya ang lubos na hindi karaniwan ngunit totoong pisikal na palatandaan na tinawag na hematidrosis kung saan, bilang tugon sa matinding pagkabalisa ng kaisipan at damdamin, isang katawan ay aktwal na magpapawis ng dugo.
“Sa tindi ng paghihirap, pinaigting pa niya ang pananalangin. At nagmistulang patak ng dugong tumutulo sa lupa ang kanyang pawis.” (Lucas 22:44) At subalit, sa kabila ng lahat ng ito, hindi nagkasala si Yahushua. Hindi rin isang kasalanan para sa iyo na maramdaman ang kalungkutan.
Maraming dahilan kung bakit ang mga tao ay nararamdamang malungkot. Minsan sa mga paglilibing, ang mga tagapaglingkod ay susubukang luwagan ang naulila sa pagsabi sa kanila na huwag malungkot dahil ang kanilang mahal sa buhay ay “nasa mas mabuting lugar.” Hindi lamang ang pagpapalagay na ang mabubuting tao ay mapupunta sa langit kapag namatay ay hindi tama, ang ganoong pahayag ay hindi nagpapaluwag ng kalungkutan ano pa man! Ito ay nagdadagdag lamang ng pasanin ng pagkakasala sa kanilang pasanin ng kalungkutan. Ang kalungkutan, gaya ng galit, ay isang lubos na damdamin ng tao at isa na hindi kasalanan.
Sa katunayan, ang Kasulatan ay naglalaman ng mga espesyal na pangako para sa mga nalulungkot. Sa pagsasalita tungkol sa lupa na ginawang bago, sinabi ni Juan, “At si Yahuwah papahirin niya ang bawat luha sa kanilang mga mata. Hindi na magkakaroon ng kamatayan; ni magkakaroon ng pagluluksa at pagtangis, at kahit kirot ay di na rin mararanasan, sapagkat lumipas na ang mga unang bagay.” (Pahayag 21:4) Sapagkat si Yahuwah ay papahirin ang mga luha ng mga tinubos ay nangangahulugan na mayroong mga luha na papahirin! At ito’y hindi binilang na kasalanan.
Sa paglipas ng panahon, ang kalungkutan ay maaaring lumalim tungo sa depresyon. Ang depresyon ay isa pang lubos na damdamin ng tao na pinapahiya ni Satanas ang mga tao. At subalit, tulad ng kalungkutan at galit, ito’y hindi isang kasalanan! Si David ay madalas nalulubay at iyon ay sumalamin sa mga awit. “Ako’y pagal ng aking pagdaing; gabi-gabi ay aking pinalalangoy ang aking higaan; Aking dinidilig ang aking hiligan ng aking mga luha. Ang aking mga mata ay nangamumugto dahil sa kapanglawan; tumatanda ako dahil sa aking lahat na kaaway.” (Awit 6:6-7) Sa katunayan, noong si Yahushua sa krus ay tumangis, “Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan?” (Marcos 15:34), siya ay tunay na sinisipi ang mula sa Awit 22!
Maraming dahilan kung bakit ang ilang tao ay nagpupunyagi sa depresyon. Ang hindi nalutas na trauma at PTSD ay mga nangungunang dahilan ng depresyon. Ang hormonal na kawalan ng balanse ay maaaring magdulot ng depresyon. Ang mga kemikal na kawalan ng balanse sa utak ay maaari ring magdulot ng depresyon. Mahigit 6,000 taon buhat nang ang sangkatauhan ay nagkaroon ng daanan sa puno ng buhay. Maaari nating makita ang pagkasira sa ating mga katawan, ating talino, at ating haba ng buhay. Bakit ang ating utak ay magiging anumang naiiba? Nauunawaan ni Yahuwah at hindi itinatala ang mga ganoong bagay bilang kasalanan.
Hindi isang kasalanan na magkaroon ng damdamin, maging mga “negatibong” damdamin. Sa pagiging tao, nararamdaman ang damdamin ng tao, ay hindi isang kasalanan. Tandaan na nilikha tayo ni Yahuwah bilang tao.
At sinabi ng Elohim, “Lalangin natin ang tao sa ating larawan, ayon sa ating wangis: at magkaroon sila ng kapangyarihan sa mga isda sa dagat, at sa mga ibon sa himpapawid, at sa mga hayop, at sa buong lupa, at sa bawa't umuusad, na nagsisiusad sa ibabaw ng lupa.
At nilalang ng Elohim ang tao ayon sa kaniyang sariling larawan, ayon sa larawan ng Elohim siya nilalang; nilalang niya sila na lalake at babae. (Genesis 1:26-27)
Ang salitang isinalin na “tao” ay nagmula sa salitang Hebreo na adam at nangangahulugang “Isang nilalang na tao (isang indibidwal o isang lalang) … Ibig sabihin ng Adam ay “tao; sangkatauhan; mga tao.” Ang mga tao ay ang gawa ng pagpaparangal ng Paglikha. Tayo’y nilikha na magkaroon ng mga damdamin. Kung si Yahuwah ay nais ng mga awtomat, lilikhain Niya ang sangkatauhan sa paraang iyon. Ngunit hindi Niya ginawa. Nilikha Niya ang sangkatauhan upang maranasan ang buong saklaw ng damdamin at pagkatapos ay ipinahayag Niya ang mga ito na “napakabuti.”
Maraming matatapat na mananampalataya ay nararamdaman na, dahil sa hindi mapagtatalunang walang hanggang pagpapala na ibinubuhos ni Yahuwah sa araw-araw, isang kasalanan na maging anuman kundi masaya sa lahat ng panahon. Ang sariling karanasan ni Yahushua ay ipinapakita na ito ay isa pang paraan na hinahangad ni Satanas upang magpatupad ng kahihiyan.
Hindi isang kasalanan na maging tao at hindi isang kasalanan na maramdaman ang buong saklaw ng damdamin ng tao. Iniibig at tinatanggap ka ni Yahuwah kung ano ka: isang tao na nilikha batay sa Kanyang larawan kasama ang lahat ng damdamin.
