Noong ang Daigdig ay dumating mula sa kamay ng Manlilikha, ito’y sakdal. Ang bawat dahon ng damo, bawat talulot, bawat nilalang, mula sa pinakamalaki hanggang sa pinakamaliit, ipinapakita ang kaluwalhatian ng Manlilikha nito. Ang nakakarangal na bahagi ng buong Paglikha ay ang Tao.
“At sinabi ng Elohim, Lalangin natin ang tao sa Ating larawan, ayon sa Ating wangis: at magkaroon sila ng kapangyarihan sa mga isda sa dagat, at sa mga ibon sa himpapawid, at sa mga hayop . . . At nilalang ng Elohim ang tao ayon sa kaniyang sariling larawan, ayon sa larawan ng Elohim siya nilalang; nilalang Niya sila na lalake at babae. (Genesis 1:26, 27, ADB)
Nilikha sa mismong larawan ng Manlilikha! Walang iba sa lupa ang binigyan ng parangal na ito, tanging ang sangkatauhan lamang. Ang mga sakdal na nilalang sa larawan ng Makapangyarihan ay nilikha para sa pagsasama ng mga anghel at ang mismong Manlilikha. Ang banal na magpares ay hindi lamang mga anak sa ilalim ng pangangalaga ng Ama, sila rin ay mga mag-aaral na tumatanggap ng pagtuturo. Sila’y madalas bisitahin ng mga anghel at mayroong pribilehiyo na harap-harapang makipag-usap sa kanilang Manlilikha.
Ang mga kautusan at takbo ng kalikasan ay bukas sa kanilang mga namanghang kaisipan. Ang bawat nabubuhay na nilalang mula sa pinakamalaki hanggang sa pinakamaliit ay siniyasat at naunawaan. Mula sa bulaklak ng kaparangan hanggang sa pinakamataas na puno, mula sa kalupaan paakayat sa kalangitan at pababa muli sa karagatan, ang Kanyang mga anak ay kikilalanin ang pangalan ng kanilang Ama na isinulat sa pag-ibig.
Sa kalamigan ng gabi, ang Manlilikha ay dumating upang bisitahin ang banal na magpares upang pag-usapan ang mga kaganapan sa araw at ibinahagi ng kagalakan ng pagsasama. Habang sina Adan at Eba ay nanatiling matapat sa banal na kautusan ng pag-ibig, sila’y patuloy na makakamit ang mga bagong kabatiran, bagong kaalaman at matutuklasan ang mga sariwang pinagkukunan ng kasiyahan dahil nakamit nila ang mas malinaw na pagkakaunawa ng hindi masukat, hindi nabibigong pag-ibig ng kanilang Manlilikha. Habang lumipas ang masayang araw, ang Manlilikha ay dumating sa hardin at tumawag sa Kanyang mga anak upang lumapit sa Kanya.
Pagkatapos, isang dakilang trahedya ang naganap: pumasok ang kasalanan. Noong si Satanas ay dumating upang tuksuhin si Eba, hindi siya nagugutom. Ang tukso ay hindi ang pagkain. Siya’y natukso upang pagdudahan ang pag-ibig ng kanyang Manlilikha. Tinukso siya ni Satanas upang pagdudahan ang pagkatotoo ng kanyang Manlilikha. Tinukso siya upang gustuhin ang isang katayuan na hindi ibinigay sa kanya. Nais niya na maging tulad ng isang “diyos” – ang mismong tukso na nagpabagsak kay Satanas. (Tingnan ang Isaias 14:12-14.) Hinangad siya sa isang posisyon kung saan siya hindi nilikha: iyon ay ang “kaalaman” (o karanasan) ng parehong kabutihan at kasamaan. Hindi layunin ng Ama para sa Kanyang mga anak na maranasan ang kasamaan.
Kasunod ng nakakikilabot na araw na iyon noong sina Adan at Eba ay piniling magkasala, natagpuan nila ang kanilang sarili na hubad sa pananamit ng liwanag na bumalot sa kanila, at naramdaman nila ang pagkakasala. Walang paraan upang balutin ang kanilang kahubaran, o idepensa ang kanilang pagsuway, sila’y tumakbo sa takot at nagtago noong narinig nila ang tinig ng Manlilikha na tumatawag sa kanila:
“Saan ka naroon?” At sinabi niya [Adan], “Narinig ko ang iyong tinig sa halamanan, at ako’y natakot, sapagka’t ako’y hubad; at ako’y nagtago.” At sinabi Niya, “Sinong nagsabi sa iyong ikaw ay hubad? nakakain ka ba ng bunga ng punong kahoy, na iniutos ko sa iyong huwag mong kanin?” (Genesis 3:9-11, ADB)
Kaya ito ang simula ng mahabang kalunus-lunos na kasaysayan ng kasalanan ng sangkatauhan. Ang pag-ibig sa Manlilikha, kagalakan sa Kanyang presensya, tiwala at pananalig sa Kanyang pangangalaga ay napalitan ng takot sa lahat na unang umakit sa kanila tungo sa Kanya noong una. Dahil dito, hindi na sila nasisiyahan sa Kanyang pagdalo.
Ang Makalangit na Ama ay hindi pinabayaan sina Adan at Eba, kundi ipinaliwanag sa kanila na isang buhay ng kirot at kalungkutan, ng kahirapan at dalamhati, ang mararanasan nila sa hinaharap. Ipinaliwanag sa kanila ang kabayaran ng kasalanan: na sa kapunuan ng panahon, ang banal na Anak ay mamamatay upang magtubos para sa kanilang pagsuway. Sinabi sa kanila na dapat nilang lisanin ang kanilang napakagandang tahanang hardin. Nakiusap sina Adan at Eba na manatili sa Hardin ng Eden, ang tahanan ng kanilang kagalakan. Nangako sila na sa hinaharap na sila’y mahigpit na susunod, ngunit sinabi sa kanila na ang mismong kanilang kalikasan ay nasira ng kasalanan. Sa kanilang sariling pasya ay humina ang kanilang kalakasan upang labanan si Satanas. Hindi nila maaaring mapanatili ang kanilang integridad dahil sa kanilang estado ng nalalamang pagkakasala.
Sa kalungkutan, lumabas sila upang manahan sa lupa kung saan ang sumpa ng kasalanan ay kasamang nananahan. Lahat ng kalangitan ay nararamdaman ang pagkahabag kay Adan at Eba, subalit ang Manlilikha ay mayroong isang plano kung saan maaari silang bumalik sa kanilang estado ng kawalang-sala. Ang banal na planong iyon ay ipinagkaloob para sa patuloy na komunikasyon sa pagitan ng Manlilikha at Kanyang mga anak. Sila’y magkakaroon ng agarang daanan para sa banal na tulong kung nakiusap sila para rito.
Ang mga inapo nina Adan at Eba ay hindi napanatili ang katapatan sa Makalangit na Ama. Habang ang kasalanan ay nagiging mas laganap, ang mga tao ay hindi na naririnig ang banal na tinig na tumatawag sa kanila. Hindi nais ng mga tao na manatili sa kanilang kaisipan ang kautusan ng pag-ibig na ipinagkaloob sa kanila ng Manlilikha. Habang mas marami pang tao ang isinilang at lumaki, ang mga tao ay patuloy na nakakalimutan na isang Tinig ang tumatawag sa kanila. Si Set, isinilang nina Adan at Eba matapos patayin ni Cain si Abel, ay mayroong anak na pinangalanan niyang Enos. Ipinahayag ng Genesis 4:26: “At nagkaanak naman si Set ng isang lalake; at tinawag ang kaniyang pangalan na Enos. Noon ay pinasimulan ng mga tao ang pagtawag sa pangalan ng PANGINOON.” (ADB)
Ganito kalunus-lunos na tumagal nang napakahabang panahon para sa tao na magsimulang tumawag sa pangalan ng Makalangit na Ama! Upang limitahan ang kapangyarihan ni Satanas at upang panatilihin ang mga bagay na patas sa dakilang tunggalian sa pagitan ng kabutihan at kasamaan, ang Manlilikha ay nagtakda ng mga tuntunin. Sinuman ay maaaring makipag-ugnayan kung alin sa dalawang panig ang nanaisin niya: ang Langit o si Satanas. Ngunit ang parehong Langit o si Satanas ay hindi maaaring direktang makipag-ugnay sa tao maliban kung unang inimbitahan na gawin. Ginawa ito ng Ama upang protektahan ang Kanyang mga anak mula sa patuloy na panliligalig ng mga demonyo. Ito’y patuloy na “mga tuntunin ng kasunduan.”
Sa buong Kasulatan, ang lahat ay paulit-ulit na hinihimok na “tumawag sa pangalan” ng Ama.
Oh kayo’y mangagpasalamat sa PANGINOON,
Magsitawag kayo sa Kaniyang pangalan; . . .
Salitain ninyo ang lahat Niyang mga kamanghamanghang gawa.
Mangagpakaluwalhati kayo sa Kaniyang banal na pangalan: . . .
Inyong ibigay sa PANGINOON ang kaluwalhatiang marapat sa Kaniyang pangalan: . . .
1 Paralipomeno 16:8-10, 29, ADB
Aking nasumpungan ang kabagabagan at kapanglawan.
Nang magkagayo’y tumawag ako sa pangalan ng PANGINOON . . .
Aking kukunin ang saro ng kaligtasan,
At tatawag ako sa pangalan ng PANGINOON.
Awit 116:3, 4, 13, ADB
Mangagpasalamat kayo sa PANGINOON, kayo’y magsitawag sa Kaniyang pangalan,
ipahayag ninyo ang Kaniyang mga gawa sa mga bayan,
sabihin ninyo na ang Kaniyang pangalan ay marangal.
Isaias 12:4, ADB
Aking iniibig ang PANGINOON, sapagka’t Kaniyang dininig ang aking tinig at aking mga hiling. . . . Aking nasumpungan ang kabagabagan at kapanglawan. Nang magkagayo’y tumawag ako sa pangalan ng PANGINOON. . . . Mapagbiyaya ang PANGINOON, at matuwid. . . . Oh PANGINOON, tunay na ako’y iyong lingkod; ako’y . . . tatawag ako sa pangalan ng PANGINOON. Awit 116:1, 3-5, 16-17
Marami pang berso ang nagtuturo sa lahat na purihin ang banal na Pangalan.
Purihin ninyo ang PANGINOON.
Purihin ninyo ang pangalan ng PANGINOON;
Purihin ninyo Siya, Oh ninyong mga lingkod ng PANGINOON . . .
Purihin ninyo ang PANGINOON;
Sapagka’t ang PANGINOON ay mabuti:
Magsiawit kayo ng mga pagpuri sa Kaniyang pangalan;
Sapagka’t maligaya.
Awit 135:1, 3, ADB
Araw-araw ay pupurihin Kita;
At aking pupurihin ang pangalan Mo magpakailan-kailan pa man.
Awit 145:2, ADB
Ang ibang teksto ay hinihimok ang mga sumasampalataya sa kanilang Manlilikha “Upang maipahayag ng mga tao ang pangalan ng PANGINOON sa Sion, at ang Kaniyang kapurihan sa Jerusalem.” (Awit 102:21, ADB) Ang pumukaw na Salita ay ipinapakita na ang lahat ay maaaring ligtas na sumampalataya sa banal na Pangalan: “Kami ay magtatagumpay sa iyong pagliligtas, at sa pangalan ng aming Diyos ay aming itataas ang aming mga watawat.” (Awit 20:5, ADB)
Ang lahat ng bagay ay mayroong pangalan. Ang komunikasyon ay hindi posible kung wala ang isang pangalan upang iangkop sa lahat ng bagay, ito man ay isang tao, isang bagay, isang lugar o maging isang ideya o damdamin. Ang Manlilikha mismo ay mayroong isang personal na pangalan. At sa Pangalang ito ang lahat ay tatawag. Sa pamamagitan ng Kanyang Espiritu, ang banal na Ama ay palaging malapit, palaging nandyan at Siya ay naghihintay lamang; naghihintay Siya para sa iyo na tumawag sa Kanyang pangalan. Naghahangad Siya na sumagot!
Ang “Panginoon,” gayunman, ay hindi ang pangalan ng Ama at ito’y hindi dapat na pamalit para sa banal na pangalan. Ang mga salitang Tagalog na “Panginoon” at “Diyos” ay mga titulo lamang at maaaring iangkop sa mga demonyong diyos, din! Ang salitang “Panginoon” ay nangangahulugan lamang na amo. Ang salitang isinalin na “Diyos” ay nagmumula sa salitang Hebreo na “Yahuwah.” Ang ibinigay na pagsasalin ay:
mga diyos sa karaniwang diwa; ngunit tiyakang ginamit . . . sa kataas-taasang Diyos; paminsang-minsang ginamit sa paraan ng paggalang sa mga mahistrado; at minsan bilang isang pasukdol: – Diyos, diyos, hukom, DIYOS, diyosa, dakila, makapangyarihan . . . mga pinuno, mga huwes, . . . . (#430, The New Strong's Expanded Dictionary of Bible Words, binigyang-diin.)
Ang “Elohim” ay ang salitang ginamit sa unang kautusan at ito’y naaangkop sa parehong Manlilikha at sa mga huwad na diyos. Ang Dating Biblia ay isinasalin ito:
Ako ang PANGINOON mong Diyos, na naglabas sa iyo sa lupain ng Egipto, . . . Huwag kang magkakaroon ng ibang mga dios sa harap ko. (Exodo 20:2, 3)
Sa ibang salita, “Ako ang Elohim na naglabas sa iyo sa lupain ng Egipto. Huwag kang magkakaroon ng ibang elohim sa harap ko.” Ang Elohim ay isang maramihang salita na isinalin bilang “mga diyos”; ang isahan, el, ay nangangahulugang “makapangyarihan.” (Tingnan ang Strong’s #410.) Dahil dito, kapag ginamit sa Bibliya, ang Elohim ay naaangkop sa Ama; ang Elohim, muli, ay ang maramihang pangalan na ibinigay sa Kanyang Salita para sa Ama. (Para sa marami pa tungkol dito, sumangguni sa “Ang Kahulugan ng Elohim: Hindi ito ang naiisip mo!”)
Ang problema sa paggamit ng isang salita o isang titulo na maaari ding gamitin sa isang paganong diyos, ay walang kapangyarihan sa mga titulo! Ang mga titulo ay hindi nakapupukaw ng pananalig sa kapangyarihan at pag-ibig sa likod ng banal na Pangalan kapag ang kaparehong salita ay maaaring gamitin sa napakaraming tao (mga mahistrado, mga hari, mga propeta, mga asawa, mga diyos). Upang tumawag sa pangalan ng Makalangit na Ama sa buong pananampalataya, ang isa ay dapat nalalaman ang Kanyang pangalan!
Ito’y nagpapasaya rin kay Satanas na ang banal na Pangalan ay itinago sa likod ng titulong “Panginoon.” Kapag ang Pangalan ay nakatago sa likod ng mga titulo, walang kaalaman ng ano ang ibig sabihin ng Pangalan at kaya dahil dito’y walang katuwang na pananalig sa kapangyarihan ng Isang Mapagmahal na nagtataglay ng Pangalan na iyon. Ang mga kwento ng Bibliya ay ipinapakita na ang lahat ng tumatawag sa Pangalan ay matatanggap ang isang kasagutan.
Mula sa tiyan ng isang balyena, nanawagan si Jonas sa panalangin. Mula sa yungib ng mga leon, ipinadala ni Daniel ang kanyang mga panalangin papuntang Langit at siya ay ipinagtanggol. Mula sa naglalagablab na pugon, mula sa hukay at pagkakaalipin at pag-uusig, mula sa puso at kaisipan ng mga anak ng Manlilikha, ang mga tao sa lahat ng panahon ay naligtas mula sa lahat ng kanilang mga kabagabagan kapag sila’y tumawag sa pananalig sa banal na Pangalan. Paulit-ulit sa kasaysayan ng bansang Israel, ang bayan ay nagkasala at dinakip sa pagkakabihag, o dili kaya’y pinarusahan. Gayunman, kapag sila’y nagsisi at tumawag sa banal na Pangalan, sila’y pinalaya at iniligtas.
Sa huling henerasyong ito, sa huling nalalabi ng panahong ito kapag ang dakilang kahirapan ng poot ng Makapangyarihan ay dumating sa mundo, ang Kanyang bayan ay dapat na nalalaman ang banal na Pangalan. Ang Kanyang pangalan ay kahanga-hanga, makapangyarihan, at dapat na hindi kinuha sa walang kabuluhan, o sa kalokohan. Ang lahat ay nananatiling imbitado na tumawag sa Kanyang pangalan sa pananalig, at ang sinumang gumagawa nito ay matatanggap ang isang kasagutan.
Dapat rin tandaan na si Satanas, ang Ama ng Kasinungalingan, ay ang Ama rin ng Ninakaw na mga Pagkakakilanlan. Wala siyang lumilikhang kapangyarihan, kaya binabaluktot niya; minamanipula niya, nagsisinungaling siya. Kinukuha niya ang mga katangian na nabibilang sa Manlilikha at inaangkin ang mga ito para sa kanyang sarili, habang sinusubukan na ipinta sa Ama ang kanyang sariling mga masasamang katangian. Kaya dahil dito, ang mga tao ay humantong na katakutan ang Isa na nag-uutos at nananawagan sa kanila na tumawag sa Kanya para sa tulong sa laban kontra kay Satanas.
Ang pamamaraan ni Satanas ng pakikidigma, ang kanyang pagnanakaw at pagkamkam ng mga nabibilang lamang sa Makapangyarihan, ay maaaring makita sa kanyang pagmamataas, ginawa noong pinalayas siya sa langit. Ang pagmamataas na ito ay pinanatili sa Isaias:
“Ano’t nahulog ka mula sa langit, Oh tala sa umaga [Lucifer], anak ng umaga! . . . At sinabi mo sa iyong sarili, ‘Ako’y sasampa sa langit, aking itataas ang aking luklukan sa itaas ng mga bituin [ni Yahuwah]; at ako’y uupo sa bundok ng kapisanan, sa mga kaduluduluhang bahagi ng hilagaan: Ako’y sasampa sa itaas ng mga kaitaasan ng mga alapaap; ako’y magiging gaya ng Kataastaasan.’” (Isaias 14:12-14, ADB)
Matapos ang pagbaha ay nilinis ang daigdig, mabilis na muling itinatag ni Satanas ang idolatrya, naghahangad na ilihis ang lahat tungo sa pagsamba sa kanya. Kahit na sina Noe at Shem ay nabubuhay pa, ang mga tao ay sumasamba na sa mga demonyo. Sa panahon ni Abraham, ang idolatryang pagsamba ay ganap na nakatanim sa kaisipan ng karamihan sa mga tao. Nanawagan si Yahuwah kay Abraham na lumabas at humiwalay; upang walang ibang diyos na paglilingkuran.
Sa panahong ito, hangad ni Satanas na ibigkis ang mga tao sa paglilingkod sa kanya sa pagkakaroon na ang kanyang mga demonyo ay iiral sa kanilang mga templo. Ang isang mayaman o isang hari ay maaaring magpatayo ng isang templo, magtalaga ng mga pari at seremonyal na mag-anyaya ng isang tiyak na demonyo, sa isang tiyak na pangalan, upang mamuhay sa panloob na sanktum, ang “pinakabanal na pook” ng templong iyon. Ang itinalagang pari upang maglingkod sa partikular na demonyong diyos na iyon ay maaaring pumasok, mag-aalay ng mga sakripisyo at handog, at tumawag sa pangalan upang magpanukala ng isang pabor. Ang mga tao ay babayaran ang pari upang magtanong sa demonyo, gumawa ng mga salamangka o sa ilang paraan ay basbasan sila o isumpa ang iba.
Ito ay hindi lamang pagpapakitang-gilas. Ang dahilan kung bakit ang mga tao ay kusang-loob na babayaran ang pari at magbibigay ng mga handog sa “diyos” ay dahil ito’y gumagana! Si Satanas ay mayroong napakaraming paraan upang manlinlang at panatilihin ang mga tao na mabighani sa kanyang mga panlilinlang. Ang kanilang okultismong pagsamba ay mayroong napakaraming hiwaga at mga kawili-wiling seremonya upang akitin ang kaisipan at panatilihin ang mga tao na bumalik para sa marami pa. Ang tiyak na pangalan ng isang indibidwal na demonyong diyos ay pinanghahawakan na lubos na mahalaga. Kung walang kaalaman ng kanilang pangalan, pinaniwalaan na ang isang tao ay hindi maaaring makipag-ugnayan sa demonyo. Kung ang isang kaaway ay natutunan ang pangalan ng iyong diyos, maaari siyang maghandog ng mas malaking alay at kunin ang iyong diyos upang dumating sa kanyang panig at wasakin ka. Ibig sabihin nito na ang mga tao ay desperadong ikubli ang pangalan ng kanilang diyos. Sa maraming panahon, mayroong libu-libong diyos na nananahan sa libu-libong templo at sinasagot sa libu-libong pangalan.
Ipinalagay na kung mas kubli ang pangalan, mas maraming kapangyarihan ang nakapaloob rito. Kung ang isang diyos ay “hindi kilala,” walang sinumang magpapalagay na nagkukulang siya ng isang pangalan. Sa halip, pinaniwalaan na ang pangalan lamang ay lubos na itinago. Sa kanyang talumpati sa mga kalalakihan ng Atenas sa Areopago, ginamit ni Pablo ang paniniwalang ito sa kanyang pabor upang ituro ang tungkol sa Manlilikha:
Kaya’t tumindig si Pablo sa gitna ng Areopago, at nagsabi, “Mga lalaking taga-Atenas, napapansin kong sa lahat ng bagay, kayo’y lubhang may takot sa mga diyos. Sapagkat sa paglalakad ko sa lungsod, at sa pagmamasid ng mga bagay na inyong sinasamba, nakatagpo rin ako ng isang dambanang may nakasulat na ganito:
Ang inyong sinasambang hindi ninyo kilala ang siyang ipahahayag ko sa inyo. [Si Yahuwah] na gumawa ng sanlibutan at ng lahat ng mga bagay na naririto. (Mga Gawa 17:22-24, FSV)
Ang pangangailangan ng pananalangin para sa isang tiyak na diyos sa pamamagitan ng kanyang personal na pangalan ay isang konsepto na mabuting naunawaan sa buong sinaunang mundo.
Sa sinaunang mundo, ang kaalaman ng pangalan ng tao ay pinaniwalaan upang magbigay sa isa ng kapangyarihan sa taong iyon. Ang isang kaalaman ng katangian at mga kakayahan ng mga paganong “diyos” ay naisip na nagpapagana sa mga mananamba upang manipulahin o impluwensyahin ang mga diyos sa isang mas epektibong paraan kaysa sa maaari nilang gawin kung ang pangalan ng diyos ay nanatiling hindi kilala. Sa lawak na iyon, ang kalabuan ng terminong el ay binigo ang mga tao na umaasa na makakamit ang ilang anyo ng kapangyarihan sa diyos, buhat nang ang pangalan ay nagbigay ng kakaunti o walang pahiwatig ng katangian ng diyos. Ito ay partikular na totoo para sa el, ang pangunahing diyos sa Canaan. Ang mga sinaunang Semita ay nanindigan sa nakamamatay na pangamba ng mga nakatataas na kapangyarihan na sinanay ng mga diyos at tinangka na magpatawad sa kanila nang alinsunod. Karaniwan nilang iniuugnay ang diyos sa mga pagpapakilala at paggamit ng dakilang kapangyarihan.1
Upang makaroon ng daanan sa diyos, isang panlahatang titulo ang hindi maaaring gamitin dahil ito’y walang bisa. Kaya dahil dito, ito ay isang nagpapatuloy na labanan upang panatilihing nakatago ang pangalan ng sariling diyos ng isa, habang natututo ng maraming nakatagong pangalan ng ibang diyos hangga’t posible. Sa panahon ng pagkakaalipin ng bansang Israel, ang Egipto ay mayroong mahigit 2000 pinangalanang diyos at ilan sa mga diyos na iyon ay mayroong daan-daang pangalan. Ang mga pari ay naninibughong inaalagaan ang kaalaman ng mga nakatagong pangalan ng mga diyos, dahil ang kaalamang ito ay anong nagbigay sa kanila ng kapangyarihan sa mga diyos buhat nang pinaniwalaan na kapag ang isang diyos ay tinawag sa kanyang personal na pangalan, siya’y dapat na tutugon.
Walang Egiptong nilalang, likas o talulikas, ay maaaring iwasan ang pagtawag sa kanyang pangalan. . . . Sa Egiptong mahika . . . ay batay nang halos ganap sa paggamit ng posibilidad na ito . . . Ang paring salamangkero ay itinatalaga ang lahat ng kanyang mga natutunan at kapangyarihan upang ‘makilala’ (rokhu) ang eksaktong kayarian ng pangalan . . . sapagkat ang mahiwagang awit (khrou) na tumpakang lumilikha ng lahat ng mga elementong iyon [ng sinasalitang pangalan] na ibinigay sa kanya na tinataglay nito ang ganap na pag-aari ng mga pangalan ng kaluluwa na pinukaw. Para sa hindi magagaping panawagan na umaakit sa kanilang mahahalagang sangkap, ang lahat ng nilalang, nakikita man o hindi, ay dapat na sumagot. . . . Ang tao na nag-utos o napukaw, ay hindi magagawang maiwasan ang pagpapahayag ng kanyang pangalan, . . . nagpapanatili sa kanyang pangalan na nakatago. Para sa pinakamapagkumbabang espiritu hanggang sa pinakamakapangyarihang mga diyos, ang bawat isa ay mayroong isang ‘lihim na pangalan,’ na walang sinuman ang dapat na makaalam. Naninibugho siyang ipagtanggol ito gaya ng kanya mismong buhay. Sapagkat sinasabi ng mga teksto, ‘ito ang pangalan kung saan siya humihinga.’2
Ilan sa mga Egiptong diyos ay mayroong maramihang pangalan. Mula sa nangungunang 358 na mga pinakakilalang pangalan ng Egiptong diyos, ang sumusunod ay ang mga diyos lamang na nagsisimula ang mga pangalan sa letrang “A”:
Aa, Aah, Aapep, Abtu, Ah, Ahemait, Ahti(2), Ailuros, Aken, Aker, Amathaunta, Amaunet, Amemait, Amen, Amen Ra, Amen Re, Amenhotep, Ament, Amentet, Amentit, Ammam, Ammit, Ammon, Ammon Ra, Ammon Re, Ammut, Amn, Amon, Amon Ra, Amon Re, Amsit, Amun, Amun Ra, Amun Re, Anat, Andjety, Anedjti, Anet, Anezti, Anhur, Anit, Ankh, Ankhet, Ankt, Anouke, Anpu, Anti, Anubis, Anuket, Apademak, Apedemak, Apep, Apepi, Apet, Apis, Apophis, Aptet, Arensnuphis, Ari Hes Nefer, Arsnuphis, Aset, Aten, Aten Ra, Aten Re, Aton, Aton Ra, Aton Re, Atum, Atum Ra, Atum Re,
Anong hindi maaaring wasakin nang tahasan ni Satanas sa kasinungalingan, binabaluktot niya at pinapasama sa pamamagitan ng maling pagkakaunawa o inilalagay sa isang maling diin. Habang totoo na ang lahat ay dapat tumawag sa Ama, idinidirekta ang kanilang mga panalangin nang tiyakan sa Kanya sa pagtawag sa Kanyang personal na pangalan, hindi totoo na ang mga pangalan ay mahiwaga. Ito ang patibong kung saan ang mga pagano ay nabitag: paniniwala na ang mga pangalan ay naglalaman ng namanang mahiwagang kapangyarihan.
Ang sukdulan na mahalagang dahilan na ang isa ay dapat na malaman ang mga personal na pangalan ng Ama at Anak ay dahil ang isang pagkakaunawa ng kahulugan ng Kanilang mga pangalan ay pumupukaw ng pananalig sa puso ng nananalangin. Pananalig sa pag-ibig ng Ama, pananalig sa Kanyang pagkukusang-loob na mapakinggan at masagot ang panalangin, tiwala sa Kanyang mga pangako ay anong kinakailangan upang ilabas ang banal na kapangyarihan. Sapagkat ang kilalang manunulat ay inilagay, “ang panalangin ay ang susi sa kamay ng pananampalataya upang buksan ang kamalig ng langit, kung saan naroroon ang kayamanan ng walang hanggang pinagkukunan ng Makapangyarihan.”3 Syempre, mayroong tiyak na mga kondisyon na dapat na matugunan bago masagot ang panalangin: pagsisisi, pagtalima, pagtanto na ang isa ay nangangailangan ng banal na tulong. “Ang atin mismong dakilang pangangailangan ay isang argumento at nakikiusap nang pinakamahusay sa ating ngalan. Ngunit ang ating Ama ay hangad na gagawin ang mga bagay na ito para sa ating lahat. Sinasabi Niya, ‘Makiusap, at ito’y ibibigay sa iyo.’”4
Ang pananalig ay ang pangunahing kinakailangan para sa natugunang panalangin. Ang Tagapagligtas na paulit-ulit na idinugtong ang kanyang kakayahan upang sagutin ang mga hinaing ay ginawa siya sa antas ng pananalig sa puso ng nananalangin. Matapos mabulalas sa pagkamangha sa antas ng pananalig ng Romanong senturyon, (“Totoong sinasabi ko sa inyo, kaninuman sa Israel ay hindi ko nakita ang ganito kalaking pananampalataya.” Mateo 8:10, FSV) ang Tagapagligtas ay tumungo sa senturyon at sinabi, “Umuwi ka na. Mangyayari para sa iyo ang iyong sinasampalatayanan.” (Mateo 8:13, FSV)
Ang tuntuning ito ay muling pinatibay sa huli noong ang babaeng taga Canaan (Syro-Phoenician) ay nakiusap para sa kanyang anak na babae na pagalingin. Noong sinabi, “Hindi tamang kunin ang kinakain ng mga anak at ihagis ito sa mga aso.” Ngunit sagot ng babae, “Opo, Panginoon. Ngunit ang mga aso man ay kumakain ng mga mumong nalalaglag sa hapag ng kanilang mga amo.” (Tingnan ang Mateo 15:21-28.) Para sa kasagutang ito ng pananalig, ang Tagapagligtas ay nagalak: “Babae, napakalaki ng iyong pananampalataya! Mangyayari para sa iyo ang hinihiling mo.” (Berso 28, FSV)
Narito kung saan ang kahalagahan ng kaalaman ng personal na pangalan ng Manlilikha ay nakita. Ang Kanyang pangalan ay isang rebelasyon ng Kanyang kapangyarihan, Kanyang tungkulin at Kanyang katangian. Kapag ang isa ay nalalaman ito, lahat ng ibang diyos ay kukupas sa pagkalimot. Ang nalalabi na lamang ay ang isang tunay na Eloah, ang Manlilikha ng langit at lupa na umiibig sa bawat isa sa Kanyang mga anak na parang wala nang iba pang indibidwal sa sanlibutan.
Ngunit sinumang umiibig kay Yahuwah, ang taong ito ay kinikilala Niya. Kaya’t tungkol sa pagkain ng mga inialay sa mga diyus-diyosan, alam natin na walang totoong diyos na inilalarawan ng mga diyus-diyosan sa sanlibutan, at walang Eloah maliban sa Isa. Sapagkat kahit may tinatawag na mga diyos, sa langit man o sa lupa, gaya ng pagkakaroon ng maraming “mga diyos” at maraming “mga panginoon,” ngunit para sa atin ay may iisang Eloah, ang Ama, na siyang pinagmulan ng lahat ng mga bagay, at para sa kanya tayo’y nabubuhay, at may iisang Mesias, si Kristo Yahushua, na sa pamamagitan niya ay nagkaroon ng lahat ng mga bagay, at sa pamamagitan niya, tayo’y nabubuhay. (Tingnan ang 1 Corinto 8:3-6.)
Ito ang kaalaman na mahalaga para sa lahat ng nabubuhay sa mga nagwawakas na araw ng kasaysayan ng daigdig. Para sa maraming tao, ang mga araw na paparating ay lumilitaw na madilim at kagimbal-gimbal. Ang Pahayag ay naglista ng pitong huling mga salot, ang poot ni Yahuwah, na ibubuhos nang walang awa sa makasalanang daigdig. Sa panahong ito, sukdulan ang kahalagahan para sa bayan ni Yahuwah na magkaroon ng pananalig sa Kanyang kapangyarihan na magligtas, mula sa mga kaaway, may kasalanan man sa labas at loob.
Tumawag sa pangalan ng Ama. Isantabi ang mga titulo at mga salitang inangkop ni Satanas para sa mga demonyo. Tumawag sa Kanya nang tiyakan at nasa pananampalataya. Hayaan ang iyong pananalig na hawakan ang mga pangakong ibinigay sa Pag-ibig. Ang mga mensahe nila Elias at Moises ay umaalingawngaw sa lahat ng panahong lumipas hanggang sa kasalukuyan: Sino ang nasa panig ni Yahuwah? Kung si Baal ang inyong diyos, paglingkuran ninyo siya; ngunit kung si Yahuwah ang Manlilikha, nang may pagsisisi at kababaan, pagtalima at pananalig, Siya ang paglingkuran.
Ayon sa iyong pananalig ay sumasainyo ito.
Naalala ko ang araw na ang aking anak ay tinawag akong “Mama.” Ang aking unang anak, sa bawat bagong karanasan kasama siya ay mahalaga. Sa katunayan, hindi niya ako tinawag na “Mama.” Ito ay parang mamamama! Ayos lang sa akin! Ang kanyang munting mukha ay pinaliwanag ng kagalakan kapag lumalapit ako sa kanya matapos siyang maidlip, ang kanyang munting mga kamay ay kumaway, at pagkatapos ay ang pinakamatamis na tunog na napapakinggan ko: “Mamamama!”
Habang ito’y hindi sinabi nang ganap, ito’y isang musika sa aking pandinig. Ipinakita nito na ang kanyang munting puso ay kinilala ako, bilang kanyang ina. Ito ang naranasan sa isang tunay na relasyon sa panalangin para sa Manlilikha. Mayroong dakilang kahalagahan sa pagkilala sa tunay, personal na pangalan ng Manlilikha . . . subalit hindi ito para sa Kanyang pakinabang. Ito ay para sa atin. Siya ang ating Ama. Walang mapagmahal na magulang ang tumatanggi sa pakiusap ng kanyang anak dahil ang isang bata ay maaari lamang magsabi ng “dada” sa halip na “Daddy.” Walang mapagmahal na magulang ang tumatanggi na makinig o tumulong maliban kung ang bata ay tumatayo sa isang tiyak na paraan o hawak ang kanyang mga kamay “kaya lamang” kapag gumagawa ng pakiusap.
Ang kapareho ay totoo sa Makalangit na Ama. Mayroon Siyang pangalan, isang personal na pangalan at iniimbitahan Niya ang lahat na tumawag rito. Gayunman, nauunawaan Niya na tayo’y ngunit alikabok. Ilan sa mga wika ay naglalaman ng mga tunog na hindi taglay ng ibang wika at maliban kung ang isang tao ay pinalaki mula sa kabataan habang binubuo ang mga tunog na iyon, hindi palaging posible na gumawa ng wika na lumilikha ng mga hindi pamilyar na tunog. Ang aking ina ay pinalaki sa isang tahanan na Ingles ang sinasalita, ngunit bilang isang musmos ay natutunan ang Pranses mula sa kanyang mga kalaro. Maaari ang pananalita niya ay bumuo ng mga tiyak na tunog na, gaano man subukan, hindi ko magawang gayahin.
Walang sinuman, magulang man o iba pa, ang tumatanggi sa pagtugon sa sinuman na tumatawag sa kanyang pangalan kung ang tao na tumatawag ay hindi makabigkas ng pangalan nang sakdal o magsalita nang may pagkautal. Ang isa kong kaibigan ay Canadian na Pranses. Mayroon kaming isang dating kaibigan na nagngangalang Thackery. Ang kaibigan kong Canadian na Pranses ay hindi nagawang bigkasin ang kanyang pangalan dahil ang Pranses ay walang malambot na “th” na tunog. Ang pinakamalapit na nakuha niya ay Zachary. Gayunman, hindi niya ito hinayaan dahil hindi niya magawang bigkasin ang kanyang pangalan nang tama. Ganon din, isang babaeng nagngangalang Rachelle ay hindi pababayaan ang sinuman mula sa Tsina sa pagbibigkas ng kanyang pangalan na “Lachelle.” Mauunawaan niya dahil ang Intsik ay walang nilalaman na “r” na tunog.
Ganoon din, “Hindi tumatayo nang malayo [si Yahuwah] bilang ako’y nagpupunyaging magsalita. Sapat ang pagmamalasakit niya na makinig nang higit pa sa nagkataong pansin. Isinasalin Niya ang aking mabababang salita at pinakikinggan kung ano ang nasa loob. Naririnig niya ang aking mga hinaing at hindi tiyak na mga pangangapa bilang mabuting prosa.”5
Mas mahalaga kaysa sa pagbigkas ng banal na pangalan Ang Wastong Paraan na sinasabi ng mga anghel ito, ay para makilala ang kahulugan ng pangalan. Ito lamang kapag ang kahulugan ng pangalan ay naunawaan, na ang isa ay maaaring sanayin nang ganap ang pananalig sa kapangyarihan ng Isa na nagtataglay ng pangalang iyon. Narito ang kahalagahan ng kaalaman ng personal na pangalan ng Ama ay nakita sa kahalagahan nito.
Kapag ang banal na pangalan ay naunawaan sa kapunuan nito, ito’y nakikita bilang isang pangako. Ang pangakong ito mismo ay pumupukaw sa lahat na tumawag sa Manlilikha para sa bawat pangangailangan. Ang mga tiyak na titulo ay katanggap-tanggap na gamitin kapag tumatawag sa Makapangyarihan. Ang Tagapagligtas mismo ay hinikayat ang lahat na tumawag sa Makapangyarihan. Upang palakasin ang ating tiwala kay Yahuwah, itinuro sa atin ng Tagapagligtas na tumawag sa Kanya sa isang bagong pangalan, isang titulo na pumulupot sa pinakamalapit at pinakamalalim na pag-ibig ng puso ng tao. Ibinigay Niya sa atin ang parangal ng pagtawag kay Yahuwah bilang ating “Ama.”
Ang pangalang ito, sinalita sa Kanya at sa Kanya, ay isang tanda ng ating pag-ibig at tiwala sa Kanya, at isang katapatan ng Kanyang pagkilala at relasyon sa atin. Sinasalita kapag nakikiusap sa Kanyang pabor o pagpapala, ito’y kagaya ng musika sa Kanyang pandinig. Kaya hindi maaari tayong mag-isip na ito’y sapantaha na tumawag sa Kanya sa pangalang ito, paulit-ulit Niya itong sinabi, muli at muli. Ninanais Niya tayo na maging pamilyar sa apelasyon [pangalan]. . . . [Si Yahuwah] ay itinuturing tayo bilang Kanyang mga anak. Tinubos Niya tayo mula sa halaghag na sanlibutan at pinili tayo na maging mga kasapi ng maharlikang pamilya, mga anak ng makalangit na Hari. Iniimbitahan Niya tayo na sumampalataya sa Kanya sa isang tiwalang mas malalim at mas malakas kaysa sa isang anak sa kanyang makalupang ama. Ang mga magulang ay iniibig ang kanilang mga anak, ngunit ang pag-ibig [ni Yahuwah] ay mas dakila, mas malawak, mas malalim, kaysa sa pag-ibig na maaaring ibigay ng tao. Ito’y hindi masukat. Kung ang mga makalupang magulang ay nalalaman kung paano magbigay ng mga mabubuting kaloob sa kanilang mga anak, gaano pa ba ang ating Ama sa kalangitan na ipinagkakaloob ang Banal na Espiritu sa mga nakiusap sa Kanya?6
Sinasabi ng Kasulatan na si Yahuwah ay PAG-IBIG. (Tingnan ang 1 Juan 4:8.) Bilang pinakadiwa ng dalisay na pag-ibig, hindi Siya nagtatakda ng mahigpit na mga batayan ng katawaning posisyon o sakdal na pagbigkas bago pa Siya makinig sa ating mga panalangin. Tinitiyak Niya sa bawat nag-aalangan na kaluluwa, “Ang lumalapit sa akin ay hinding-hindi ko itataboy.” (Tingnan ang Juan 6:37.) Sa kanyang “Sermon sa Bundok,” ang Tagapagligtas ay itinuro kung anong uri ng panalangin ang katanggap-tanggap at ano naman ang hindi katanggap-tanggap kay Yahuwah. Sinabi niya:
Kapag kayo’y nananalangin, huwag ninyong tularan ang mga mapagkunwari; sapagkat gustung-gusto nilang tumayo at manalangin sa mga sinagoga at sa mga panulukan ng mga lansangan, upang sila’y makita ng mga tao. Tinitiyak ko sa inyo, natanggap na nila ang kanilang gantimpala. . . . [At] Kapag kayo’y nananalangin, huwag ninyong daanin sa maraming salitang walang kabuluhan na tulad ng ginagawa ng mga Hentil, sapagkat akala nila’y pakikinggan sila dahil sa dami ng kanilang sinasabi. Huwag ninyo silang tularan.7
Ang panalangin ay hindi kailanman magiging isang partikular na takda ng mga salita o mga paggalaw na dinadaanan natin upang bumili ng banal na pabor. Ang Tagapagligtas ay ipinaliwanag na ang ganoong tradisyon at mga pandulaan ay hindi kinakailangan kapag nagsasalita sa Ama.
Subalit kapag mananalangin ka, pumasok ka sa iyong silid, isara mo ang pintuan, at manalangin ka sa iyong Amang hindi nakikita. At gagantimpalaan ka ng iyong Ama na nakakakita sa mga lihim na bagay. . . . Sapagkat alam na ng inyong Ama ang kailangan ninyo bago pa man kayo humingi.8
Ang panalangin ay hindi para sa layunin na ipakilala kay Yahuwah ang ating mga pangangailangan. Nalalaman na Niya ang ating mga pangangailangan at mayroon na Siya ng lahat ng nakaplano upang ipagkaloob sa atin.
Ang panalangin ay ang pagbubukas ng puso [sa Ama] gaya sa isang kaibigan. Hindi yung kailangan upang kilalanin [si Yahuwah] kung ano tayo, kundi upang magpagana sa atin na tanggapin Siya. Ang panalangin ay hindi dinadala [si Yahuwah] nang pababa sa atin, kundi nagpapadala sa atin nang pataas tungo sa Kanya.9
O di kaya, dahil minsang sinabi ni Oswald Chambers: “Ang ating mga karaniwang pananaw sa panalangin ay hindi matatagpuan sa Bagong Tipan. Tayo’y tumitingin sa panalangin bilang isang pamamaraan para makuha ang isang bagay para sa ating sarili; ang ideya ng Bibliya sa panalangin ay maaari nating makilala [si Yahuwah].” Ito ang layunin ng panalangin, at ito rin ang dahilan kung bakit mahalaga na malaman ang banal na Pangalan. Ang personal na pangalan ni Yahuwah ay kasing-banal Niya at ito ay isang rebelasyon ng Kanyang katangian.
Kapag ang isang tao ay nalalaman si Yahuwah bilang kanyang mapagmahal na Ama, magkakaroon siya ng tiwala na tumawag sa Kanyang pangalan sa panalangin. Ito ay hindi isang tamad, matamlay, walang katiyakang panalangin. Si Charles H. Spurgeon, ang respetadong ministro mula sa ika-19 na siglo ay minsang siniyasat: “Mayroong isang pangunahing uri ng pananalangin kung saan nabibigo dahil sa kakulangan ng katiyakan. Ito ay kung ang isang rehimyento ng mga sundalo ay dapat paputukin ang lahat ng kanilang armas saanman. Malamang ay mayroong mamamatay, ngunit ang karamihan ng kaaway ay hindi matatamaan.” Ang isang tao na nagtitiwala sa kanyang Manlilikha gaya ng pagtitiwala sa kanyang ama na tao, ay hindi matatakot na ilatag ang kanyang mga pangangailangan na simple at nagtitiwala sa isang paraan gaya ng isang bata na nakikiusap sa pag-inom ng tubig dahil maliit pa siya para maabot ang gripo.
Tayo’y mananalig sa pangako [ni Yahuwah]. Tayo’y tutungo sa ating paggawa na sumasampalataya na Siya ay gagawin kung ano ang sinabi Niya, at ang mga pagpapala na ipinalangin natin ay darating sa atin sa panahong pinakakailangan natin ang mga ito. Ang bawat panukala na pumapasok tungo sa puso ng Ama kapag tayo’y dumating sa paniniwala. Hindi sapat ang ating pananampalataya. Dapat tayong tumanaw sa ating makalangit na Ama na mas kusang-loob na tutulong sa atin kaysa sa isang makalupang magulang na tutulong sa kanyang anak. Bakit hindi pagkatiwalaan Siya? “Kung hindi niya ipinagkait ang sariling Anak kundi ibinigay siya para sa ating lahat, hindi kaya kasama rin niyang ibibigay nang masagana sa atin ang lahat ng bagay?” (Roma 8:32)10
Ang panalangin ay isang pribilehiyo, ngunit hindi ito isang karangyaan na ang isa ay maaaring kunin o iwanan sa mga dikta ng kapritso o oras. Tumawag sa Pangalan ng Ama ay isang mahalagang pangangailangan! Bilang isang dakilang Protestante Repormista, si John Wesley, ay minsang siniyasat: “Napakarami kong gagawin na ako’y gumugol ng ilang oras sa panalangin bago ko pa makakayang gawin ito.”
Ang panalangin ay ang hininga ng kaluluwa, ang lagusan ng lahat ng mga pagpapala. Habang ang nagsisising kaluluwa ay inaalok ang panalangin nito, ang Ama ay nakikita ang mga pagpupunyagi nito, pinapanood ang mga sagupaan nito, at tinatatakan ang katapatan nito. Ang Kanyang daliri ay nasa pulso nito, at tinatandaan Niya ang bawat tibok. Hindi isang damdamin ang nagpapakilig nito, hindi isang damdamin ang nagpapabagabag nito, hindi isang kalungkutan ang nagtatabing nito, hindi isang kasalanan ang nagpaparumi nito, hindi isang kaisipan o layunin ang kumikilos nito, sapagkat Siya ay hindi nababatid. Ang kaluluwang iyon ay binili sa isang walang hanggang kabayaran, at inibig sa isang debosyon na hindi mababago.11
Ang isa na umiibig sa kanyang makalangit na Ama, ay hindi mag-aalangan na tumawag sa Kanyang pangalan sa bawat pagsubok o pagkabagabag. Nagtitiwala sa pag-ibig at kapangyarihan ng Isa na nagtataglay ng pangalan ng pangako, isang likas na bagay na sundin ang mga pagtuturo ni Pablo: “Magalak kayong lagi. Lagi kayong manalangin. Ipagpasalamat ninyo kay Yahuwah ang lahat ng pangyayari, sapagkat ito ang kalooban ni Yahuwah para sa inyo kay Kristo Yahushua.” (1 Tesalonica 5:16-18, FSV)
Ang Tagapagligtas ay hinimok na ang Kanyang bayan ay mananalangin nang palagian. Hindi nito ibig sabihin na dapat palagi tayong luluhod, kundi ang panalangin ay upang maging bilang hininga ng kaluluwa. Ang ating tahimik na pakiusap, saanman ito, ay itataas [sa Ama], at [ang Tagapagligtas] na ating tagapagtaguyod ay nananawagan sa ating ngalan, dinadala sa insenso ng kanyang pagkamatuwid ang ating mga pakiusap tungo sa Ama.12
Hindi posible na magpapatuloy sa pagluhod. Gayunman, ang puso ay maaaring ilapit sa panalangin sa Ama. Kapag nasa kabagabagan, kapag nasa kalungkutan o kalituhan, ang mga panalangin, gaya ng mga palaso na lumilipad sa itaas, ay matatanggap ang agarang pansin ng Ama. Sa Kanyang presensya ay ang kapunuan ng kagalakan! Ating pribilehiyo na tutungo sa Kanyang presensya kapag tayo’y nananalangin. Dahil dito, ang panalangin ay dapat na kasing-likas sa Kanyang mga anak gaya ng paghinga. “Sanayin ang iyong sarili nang unti-unti upang dalhin ang Panalangin tungo sa lahat ng iyong pang-araw-araw na hanapbuhay – pagsasalita, paggawa, trabaho sa kapayapaan, sapagkat kung ika’y nananalangin, ito mismo ang kinakailangan mo.”13
Isalaysay sa Ama ang lahat ng nasa iyong puso, gaya ng isa na pinapagaan ang puso ng isa pa, ang mga kasiyahan at kalungkutan nito, sa isang minamahal na kaibigan. Isalaysay sa Kanya ang iyong mga pagkabagabag, na maaari Niyang aliwin ka; isalaysay sa Kanya ang iyong mga pananabik, na maaari Niyang dalisayin ang mga ito; isalaysay sa Kanya ang iyong mga antipatya, na maaari Niyang tulungan ka na magapi ang mga ito; sabihin sa Ama ang iyong mga tukso, na maaari Niyang protektahan ka mula sa mga ito: ipakita [kay Yahuwah] ang mga sugat ng iyong puso, na maaari Niyang pagalingin ang mga ito. Kung ibubuhos mo ang lahat ng iyong mga kahinaan, pangangailangan, kabagabagan, wala nang pagkukulang ng ano ang sasabihin. Makipag-usap tungkol sa kasaganaan ng puso, nang walang pagsasaalang-alang ay sabihin kung ano ang naiisip mo. Mapalad ang mga magkakamit sa ganoong pamilyar, walang pasubaling kalapitan sa kanilang Manlilikha.14
Habang tayo’y nakikilahok sa ating pang-araw-araw na gawa, dapat nating itaas ang kaluluwa tungo sa langit sa panalangin. Ang mga tahimik na kahilingan ay lumilitaw gaya ng insenso sa harap ng trono ng kagandahang-loob; at ang kaaway ay naguguluhan. Ang Kristyano na ang puso ay nananatili [kay Yahuwah] ay hindi maaaring sakupin. Walang sining ng kasamaan ang maaaring sumira sa kanyang kapayapaan. Lahat ng mga pangako ng salita ng Ama, lahat ng kapangyarihan ng banal na kagandahang-loob, lahat ng mga pinagkukunan ng Makapangyarihan, ay isinangla upang tiyakin ang kanyang kalayaan.
Isang kahanga-hangang bagay na maaari tayong manalangin nang mabisa, na ang hindi karapat-dapat, nagkakamaling mortal ay tinataglay ang kapangyarihan ng pag-aalay ng kanilang kahilingan sa kanilang Manlilikha. Anong mas mataas na kapangyarihan ang maaaring naisin ng tao kaysa rito,—upang magdugtong sa Isa na walang hanggan? Ang mahina, makasalanang tao ay mayroong pribilehiyo ng pagsasalita sa kanyang Manlilikha. Maaari tayong bumigkas ng mga salita na aabot sa trono ng Monarka ng sanlibutan. Maaari tayong magsalita sa ating Tagapagligtas habang tayo’y tinatahak ang landas, at sinabi niya, Ako ang Kanyang kanang kamay.
Maaari tayong makipagniig sa Ama sa ating mga puso, maaari tayong maglakad kasama ng Kanyang anak. Kapag nasa pang-araw-araw na pagtatrabaho, maaari nating ihinga ang ninanais ng puso, hindi maririnig ng anumang pandinig ng tao; ngunit ang salita ay hindi mamamatay at makakalimutan sa katahimikan, at hindi maliligaw. Walang maaaring makakapaglunod sa ninanais ng kaluluwa. Ito’y lumilitaw sa mga ingay ng kalsada, sa mga ingay ng makina. [Si Yahuwah] ang ating kausap, at ang ating panalangin ay napapakinggan.
Makiusap, pagkatapos; makiusap, at may tatanggapin ka. Makiusap para sa pagpapakumbaba, karunungan, katapangan, paglago ng pananampalataya. Para sa bawat matapat na panalangin ay isang kasagutan ang darating. Ito’y maaaring hindi dumating gaya ng iyong ninanais, o sa oras na hinahanap mo ito; kundi ito’y darating sa paraan at sa oras na ang iyong pangangailangan ay pinakamahusay na matutugunan. Ang mga panalangin na inaalok mo sa kalungkutan, sa kapagalan, sa pagsubok, ang iyong Ama ay sumasagot, hindi palaging ayon sa iyong mga inaasahan, kundi palagi para sa iyong kabutihan.15
Kapag ikaw ay tumatawag sa pangalan ng Ama, ikaw ay marahil hindi palaging nakikita o nararamdaman ang isang agarang tugon. Gayunman, ang iyong panalangin ay palaging agarang napakikinggan. Madalas sabihin na paminsan-minsan ang kasagutan ay oo: minsan ang kasagutan ay hindi; at minsan ang kasagutan ay hinihintay.
Subalit mas madalas, ang mga tao ay agad sumusuko. Sila malamang ay hindi masigasig sa pananalangin, o naiisip nila marahil na sila’y nakikiusap para sa isang bagay na napakalaki at nakikiusap sa isang bagay na napakaliit. Gayunman, ang Ama “ay hindi inaantala na mapakinggan ang ating mga panalangin dahil wala Siyang kalooban na ibibigay; ngunit sa pagpapalaki ng ating mga ninanais, maaari Siyang magkaloob nang mas malaki.”16
Minsan ang isang tao na bagong natuto sa pananalangin ay hindi sigurado kung paano mananalangin. Palaging nararapat na magbigay ng pasasalamat sa iyong Manlilikha. Sabihin sa Kanya kung ano ang ipinagpapasalamat mo! Maaari ka rin manalangin ng anong dumating sa pagkilala bilang “Ang Panalangin ng Panginoon.” Ito ay ang panalangin na itinuro ng Tagapagligtas sa kanyang Sermon sa Bundok:
Ama naming nasa langit,
Pakabanalin nawa ang Iyong pangalan.
Dumating nawa ang Iyong kaharian,
Matupad nawa ang Iyong kalooban, dito sa lupa tulad ng sa langit.
Bigyan mo po kami ngayon ng aming pagkain sa araw-araw.
Patawarin mo po kami sa aming mga pagkakautang,
Kung paanong nagpatawad kami sa mga nagkakautang sa amin.
At huwag mo kaming pabayaan sa panahon ng pagsubok,
Sa halip ay iligtas mo po kami mula sa masama.
Sapagkat sa iyo ang kaharian, ang kapangyarihan, at kaluwalhatian magpakailanman.
Amen. (Mateo 6:9-13, FSV)
Ito rin ang panalangin na itinuro niya sa kanyang mga alagad. (Tingnan ang Lucas 11:2-4.) Ito ay ang modelong panalangin dahil kinikilala nito ang Ama sa Kalangitan, ito’y nakikiusap para sa Kanyang kalooban na matupad, inilalatag nito ang mga simpleng pangangailangan at nakikiusap para sa mga espiritwal na pagpapala, habang ipinapaubaya ang lahat sa Kanya na walang hanggan ang karunungan. Walang mali sa pananalangin ng sakdal na panalanging ito upang tapusin ang sariling pribadong oras ng panalangin sa araw-araw.
Ang malihim na panalangin, panalangin sa sarilinan ng puso, ay nagdadala ng banal na lakas na kailangan ng lahat na magtatagumpay sa laban kontra kasalanan at sarili. Gayunman, mayroong ibang uri ng panalangin na maaaring isang dakilang pagpapala rin. Ang pananalangin sa mga pangkat ay maaaring isang napakadakilang pagpapala, sapagkat ang Banal na Espiritu ay dumarating at inilalapit ang mga puso sa pagkakaisa at paitaas kay Yahuwah. Minsan, kung may malaking pangkat, ang mga tao ay maaaring humati sa maliit na pangkat ng apat o lima.
Isa pang paraan upang manalangin na nagdadala ng mga dakilang pagpapala ay ang pananalangin “sa isang kasunduan.” Isang tao ang magsisimula ng panalangin at sinasabi sa Ama kung ano ang nasa kanyang puso. Isa pang tao ang maaaring sumama sa anumang sandali, at sinuman rin. Kapag nananalangin sa isang bilog, isa sa isang sandali, ang Banal na Espiritu ay maaaring dalhin ang kaisipan na, sa pagkakataon ang isa ay darating sa panalangin, walang makakaligtaang kahilingan. Ang pagiging malaya upang magsalita at manalangin “sa isang kasunduan” dahil ang Espiritu ay isang malalim na nagpapayaman at espiritwal na nakakapagsiglang karanasan.
Ang Manlilikha ay ibinigay ang bawat panghihikayat para sa Kanyang mga anak upang tumawag sa Kanyang pangalan.
Ang ating makalangit na Ama ay naghihintay upang ibuhos sa atin ang kapunuan ng Kanyang pagpapala. Ito ay ating pribilehiyo na uminom nang marami sa bukal ng walang hanggang pag-ibig. Kahanga-hanga dahil munti lang ang ating panalangin! Nakahanda [si Yahuwah] at kusang-loob na papakinggan ang matapat na panalangin ng pinakamapagkumbaba ng Kanyang mga anak, at subalit mayroong ipinakitang pag-aatubili sa ating bahagi upang gawin ang ating nais sa Kanya. Ano ang maaaring isipin ng mga anghel ng langit sa dukha, kaawa-awang tao, na sinakop ng tukso, kapag ang puso ng walang hanggang pag-ibig ng Manlilikha ay naghangad sa kanila, higit na handa kaysa sa maaari nilang ipakiusap o isipin, at subalit ay nananalangin nang napakaliit at kakaunti ang pananalig? Ang mga anghel ay iniibig na tumungo sa harap ng kanilang Manlilikha; iniibig nila na maging malapit sa Kanya. Itinuturing nila ang komunyon sa kanilang Manlilikha bilang kanilang pinakamataas na kagalakan; ngunit ang mga anak sa lupa, na nangangailangan ng tulong, [si Yahuwah] lamang ang maaaring magbigay, tila nasiyahan na maglakad nang wala ang liwanag ng Kanyang Espiritu, ang pagsasama sa Kanyang presensya.
Ang kadiliman ng kasamaan ay isinasara ang mga binalewala ang panalangin. Ang bulong ng tukso ng kaaway ay inakit sila sa kasalanan; at ito ay dahil hindi nila ginagamit ang pribilehiyo na ibinigay ng Ama sa kanila sa banal na pagtatalaga ng panalangin. Bakit dapat ang mga anak [ni Yahuwah] ay mag-atubili sa panalangin, kung ang panalangin ay ang susi sa kamay ng pananampalataya upang buksan ang kamalig ng langit, kung saan naroroon ang kayamanan ng walang hanggang pinagkukunan ng Makapangyarihan?17
Tumawag sa pangalan ng iyong Manlilikha! Siya’y naghihintay nang may nananabik na puso upang sagutin ang iyong mga panalangin. Matatagpuan Siya ng lahat ng tumawag sa Kanyang pangalan sa pananalig.
1 El, #410, The New Strong’s Expanded Dictionary of Bible Words.)
2 Encyclopædia of Religion and Ethics, James Hastings, John A. Selbie, and Louis H. Gray, eds., (New York: Charles Scribner's Sons, 1917), Vol. 9, p. 152.
3 E. G. White, Steps to Christ, pp. 94-95.
4 Ibid.
5 Timothy Jones
6 E. G. White, Christ's Object Lessons, p. 142.
7 Mateo 6:5, 7-8a, Ang Bagong Tipan: Filipino Standard Version
8 Mateo 6:6, 8b, Ang Bagong Tipan: Filipino Standard Version
9 E. G. White, Steps to Christ, p. 93.
10 E. G. White, That I May Know Him, p. 230.
11 E. G. White, Maranatha, p. 85.
12 E. G. White, That I May Know Him, p. 78.
13 François Fénelon
14 Ibid.
15 E. G. White, Messages to Young People, pp. 249-250.
16 Anselm of Caterbury
17 E. G. White, Steps to Christ, p. 94.