“Ang magtagumpay ay bibigyan ko ng . . . puting bato na may bagong pangalan na nakasulat dito, na walang nakakaalam kundi ang tumatanggap lamang nito.” (Pahayag 2:17, FSV)
“Ang nagtatagumpay . . . isusulat ko sa kanya ang pangalan ng aking Eloah, at ang pangalan ng lungsod ng aking Eloah, ang bagong Jerusalem . . . at ang bago kong pangalan.” (Pahayag 3:12, FSV)
Ang Banal na Kasulatan ay naglalaman ng marami, napakaraming pangako para sa mga magmamana ng buhay na walang hanggan. Isa sa pinakamaganda, ngunit hindi gaanong nauunawaan, ay ang pangako na ang banal na pangalan ay isusulat sa noo ng bawat nagtagumpay. Sapagkat karamihan sa mga tao ay hindi naunawaan kung ano ang ibig sabihin ng ganoong pangako, ito’y matagal na nakakaligtaan. Gayunman, ito ay isa sa pinaka naghihikayat, nagbibigay ng pag-asa na mga pangako sa Bibliya.
Ang mga pangalan ay ginamit upang tukuyin ang mga indibidwal, mga pamilya, at mga tribo. Sa maraming kultura, ang asawang babae ay kinukuha ang pangalan ng pamilya ng asawang lalaki sa pag-iisang dibdib. Sa iilang kultura, ang asawang lalaki ay ang kumukuha ng pangalan ng pamilya ng asawang babae. Ang punto, gayunman, ay ang kanilang mga pangalan ay magkasama sapagkat silang dalawa ay ngayong itinuturing na “isang laman.” (Genesis 2:24)
Gayundin, kapag ang isang sanggol ay isinilang, ang bata ay madalas kinukuha ang pangalan ng ama, bagama’t sa ilang kultura ang bata ay kinukuha ang pinagsamang pangalan ng mga magulang. Muli, anong ibinahagi ay ang pangalan. Ang pagpapahaba ng pangalan ng pamilya upang isama ang sanggol ay isang paraan ng pagtukoy ng bagong bata bilang bahagi ng mas malawak na pamilya.
Sa nakalipas na 20 taon, iba’t ibang pangngalan ng lugar ang naging tanyag bilang mga personal na pangalan: Dakota, China, India, Sierra, Asia, atbp. Ang mga pangalan ay minsang kinuha mula sa mga bagay sa kalikasan: Rose, Dawn, Aspen, Rain, Brooke, atbp. Minsan pa nga ang mga magulang ay gumagawa ng isang ganap na naiibang pangalan na walang kahulugan, batay lamang sa mga tunog na maganda sa kanilang mga pandinig, gaya ng tanyag na LaToya, LaKeisha, Shanique, Jimarr, atbp.
Sa Biblikal na panahon, ang mga pangalan ay pinili para sa kanilang kahulugan. Ang mga magulang ay papangalanan ang isang sanggol mula sa isang pisikal na katangian o para sa isang katangian na aasahan nilang makita sa kanilang bata. Si Esau, “mabalahibo,” ang ibinigay na pangalan dahil siya ay “mapula na buong katawa’y parang mabalahibong damit.” (Genesis 25:25) Sa pagkalagot ng hininga ni Raquel sa kanyang panganganak, pinangalanan ang kanyang bunsong anak, si Benoni, na nangangahulugang “anak ng aking paghihirap.” Ang kanyang ama ay binago ang pangalan sa Benjamin, ibig sabihin ay “anak ng kanang kamay.” (Genesis 35:18)
Ito rin ay isang karaniwang kasanayan upang pangalanan ang mga bata matapos ang diyos na sinamba ng mga magulang. Si Haring Nabucodonosor ay pinangalanan mula sa Babilonyang diyos ng literatura at agham, si Nabu. Ang kanyang pangalan ay nangangahulugang: “Nabu, ipagtanggol ang hangganan.” Ang anak ni Nabucodonosor, si Evil-Merodach, ay nagpakita ng dakilang kabutihan kay Haring Joacim, nagpakawala sa kanya sa bilangguan, 37 taon matapos siyang ibinilanggo ni Haring Nabucodonosor. Gayunman, ang pangalang Evil-Merodach ay nangangahulugang “Sundalo ng Marduk.” Ang ama ng masamang Reyna Jezebel, si Haring Ethbaal, ay nangangahulugang “kasama ni Baal.”
Ang mga Israelitang magulang ay madalas ipinangalan ang kanilang mga anak matapos kay Yahuwah. Ang Kasulatan ay naglalaman ng daan-daang pangalan na may Yah o Yahu bilang bahagi ng pangalan.
Mga Pangalan na nagtatapos sa YAH:
#29 Abijah (AbiYAH – aking Ama si YAHUWAH)
#138 Adonijah (AdoniYAH – aking Panginoon si YAHUWAH)
#223 Uriah (UriYAH – aking Apoy si YAHUWAH)
#274 Ahaziah (AchazYAH – pag-aari ni YAHUWAH)
#452 Elijah (EliYAH – aking Eloah si YAHUWAH)
#3414 Jeremiah (YirmeYAH – itinaas ni YAHUWAH)
#5662 Obadiah (ObadYAH – lingkod ni YAHUWAH)
#6846 Zephaniah (TsephanYAH – ikinubli ni YAHUWAH)
#2899 Tob-adonijah (Tob AdoniYAH – nakalulugod sa aking Panginoong YAHUWAH)
Mga Pangalan na nagsisimula sa YAHU:
#3059 Jehoahaz (YAHUachaz – sinakop ni YAHUWAH)
#3075 Jehozabad (YAHUzabad – pinagkalooban ni YAHUWAH)
#3076 Jehohanan (YAHUchanan – pinapaboran ni YAHUWAH)
#3078 Jehoiada (YAHUyakin – nalalaman ni YAHUWAH)
#3079 Jehoiakim (YAHUyaqim – ibabangon ni YAHUWAH)
#3088 Jehoram (YAHUram – itinaas ni YAHUWAH)
#3085 Jehoadah (YAHUaddah – ginayak ni YAHUWAH)
#3092 Jehoshaphat (YAHUshaphat – hinatol ni YAHUWAH)
#3100 Joel (YAhwEl – si YAHUWAH ang kanyang El [Diyos])
Pangalan na may YAHU sa gitna:
#454 Elihoenai (ElYAHUenai – tungo kay YAHUWAH ay aking mga mata)
Marami pang pangalan na gumamit ng El bilang sanggunian kay “Yahuwah.”
Ang kasanayan ng pagbibigay ng pangalan sa bata mula sa pambansang Hebreong diyos ay lubos na laganap sa Israel, maging ang mga masasamang hari ay ipinangalan ang kanilang mga anak kay Yahuwah. Si Achaz, isa sa pinakamasamang hari sa Israel, ipinangalan sa kanyang anak ang Ezechias (YechizqiYAH, ibig sabihin ay “aking lakas si YAHUWAH.” Tingnan ang 1 Paralipomeno 3:13.)
Si Joachin (YAHUWAHkeen) ay “gumawa ng masama sa paningin” ni Yahuwah (2 Paralipomeno 36:9), bagama’t ang kanyang pangalan ay nangangahulugang “maninindigan si Yahuwah.” Ang kanyang kapatid na si Zedecias, ang huling hari ng Israel, ay isa pang masama bagama’t ang kanyang pangalan (TsidekiYAH) ay ibig sabihin na “aking katuwiran si YAHUWAH.”
Sa ilalim ng mga ganoong kasanayan, marahil ay may mga tao na hindi nais ang mga pangalan na ibinigay sa kanila. Isang tao sa partikular na kinasusuklaman ang kanyang pangalan ay ang patnyarka, si Jacob. Bilang mas bata sa kambal, ang kaniyang kamay ay nakakapit sa sakong ng kanyang kapatid. (Genesis 25:26) Sa kadahilanang ito kaya siya tinawag na Jacob, isang pangalan na nangangahulugang “humahalinhan.”
Ang “humahalinhan” ay binigyang-kahulugan bilang: “upang angkinin ang lugar ng [isang bagay]; para pumaibabaw, lalo na sa pamamagitan ng dahas, pagbabalak, o kataksilan; upang tanggalin o bunutin para palitan ang isang bagay.”1 Isang pangalan na magbibigay ng pasanin sa isang bata! Maaari na lamang tawagin siyang Duwag o Mandaraya.
Ang banal na karunungan na ibinigay sa kwento ni Jacob ay ang susi sa pagkakaunawa ng pangako na ang pangalan ng Ama ay isusulat sa noo ng lahat ng magmamana ng walang hanggang buhay. Ito ay isang kwento na dapat pumukaw ng pag-asa sa puso ng lahat na patuloy na nagkakasala at naghahangad ng kapatawaran at pagpapanumbalik.
Ang kasaysayan ng buhay ni Jacob, na napanatili sa Bibliya, ay isang mahabang talaan ng kawalan ng katapatan; ng kanyang mga tangka, sa tunay na buhay, upang halinhan ang kanyang nakatatandang kapatid, si Esau. Bilang panganay na anak, may karapatan si Esau na magmana ng tatlong bagay:
1. Ang papel bilang patnyarka ng pamilya, ang angkan ay magpapatuloy tungo sa kanyang mga inapo;
2. Lahat ng mga kayamanan ng ama;
3. Pari at espiritwal na lider ng tahanan, ang ninuno ng ipinangakong Mesias.
Habang bata pa, si Esau ay naiinip sa kahinahunan. Siya ay isang mangangaso na iniibig ang mabangis na kalayaan ng pagtugis. Ang kanyang paghamak para sa mataas na karangalan ng pagiging tagapagmana ng pangako na sa pamamagitan ng kanyang supling isisilang ang Mesias ay nakita sa katunayan na napangasawa niya ang mga paganong asawang babae. Ang mga babaeng ito “At sila’y nakasama ng loob kay Isaac at kay Rebeca.” (Genesis 26:35, ADB) Ang negatibong impluwensya ng dalawang pagano na hinatid sa tahanan at ang nagreresultang kamalasan ay napakadakila kaya sinabi ni Rebeca kay Isaac, “Ako’y yamot na sa aking buhay, dahil sa mga anak na babae ni Heth: kung si Jacob ay magasawa sa mga anak ni Heth na gaya ng mga ito, ng mga anak ng lupaing ito, ano pang kabuluhan sa akin ng aking buhay?” (Genesis 27:46, ADB)
Si Jacob, sa kabaligtaran, “ay lalaking tahimik, na tumatahan sa mga tolda.” (Genesis 25:27) Ang kanyang mahinhin, nagbibigay-kalikasan ay natagpuan ang mas dakilang kaluguran sa pangkat ng mga tupa at kordero, at tinutulungan ang kanyang ina sa tahanan, kaysa sa sumasaklaw sa kagubatan, naghahanap ng mapapaslang na hayop. Hindi nainggit si Jacob sa posisyon ni Esau bilang panganay na may karapatan sa lahat ng kayamanan at kapangyarihan na darating sa pagiging haligi ng pamilya. Ang isang bagay na nais ni Jacob nang higit pa sa anuman ay magmana ng espiritwal na pagkapanganay. Naghangad si Jacob na maging pari ng pamilya, ang ninuno ng ipinangakong Mesias.
Ang paghamak ni Esau para sa mataas na pribilehiyo ng pagiging ninuno ng Ipinangako, ay nagsilbi lamang upang itaas ang paghahangad ni Jacob upang maging siya. Isang araw, nasa labas si Jacob at nagmamasid sa mga tupa, nagluluto ng pagkain para sa kanya sa apoy ng kampo. Gumiray-giray si Esau sa gutom at pagod na pagod. Naaamoy ang luto ni Jacob, hinihingi niya, “pakanin mo ako . . . sapagka’t ako’y nanglalambot.” (Genesis 25:30, ADB)
Kinuha ni Jacob ang pagkakataon: “Ipagbili mo muna sa akin ang iyong pagkapanganay.” (Berso 31.)
Nagprotesta si Esau, “Narito, ako’y namamatay: at saan ko mapapakinabangan ang pagkapanganay?” (Berso 32.)
Ngunit iginiit ni Jacob. Walang pagkapanganay; walang pagkain. “Isumpa mo muna sa akin; at isinumpa niya sa kaniya: at kaniyang ipinagbili ang kaniyang pagkapanganay kay Jacob. At binigyan ni Jacob si Esau ng tinapay at nilutong lentehas; at siya’y kumain, at uminom, at bumangon at yumaon: gayon niwalang halaga ni Esau ang kaniyang pagkapanganay.” (Genesis 25:33, 34, ADB)
Habang tiyak na hinamak ni Esau ang kanyang pagkapanganay, sa pagpupumilit na isuko ito ay hindi rin tama. Ang kasalanang ito ni Jacob ay pinagsama sa huli noong si Isaac ay ipapahayag na ang pagpapala ng pagkapanganay kay Esau ano pa man. Tumungo si Jacob sa kanyang hindi na nakakakitang ama at nilinlang siya sa pagbibigay sa kanya ng pagpapala ng pagkapanganay.
Lubos na napoot si Esau sa kasinungalingang ito, kaya pinagbantaan niya ang buhay ni Jacob. Lumayo si Jacob tungo sa Haran at namuhay rito sa loob ng mahigit 20 taon. Sa lahat ng panahong ito, ang pagsisisi ay isang kanser na kumakain sa kanyang kaluluwa. Nalaman ni Jacob na hindi maaaring parangalan ni Yahuwah ang nagawa niya: nakamit ang pagkapanganay sa pamamagitan ng panlilinlang. Sa bawat panahon ang pangalan niya ay nababanggit, ito ay isang paalala ng kanyang kasalanan: “Jacob! Humahalinhan! Duwag! Mandaraya!”
Noong tuluyan siyang bumalik sa Canaan, natanggap niya ang salita na si Esau ay paparating sa kanya kasama ang 400 katao, walang duda na naghahangad ng paghihiganti.
Ang sukdulan ng buhay ni Jacob ay dumating na. Hinangad niya ang kapatawaran para sa kanyang dakilang kasalanan, ngunit kung maaaring nalalaman niya nang tiyak na siya ay pinatawad at muling binalik sa banal na pagpabor! Sa dakilang paghihirap ng kaisipan at diwa, ipinadala niya ang kanyang pamilya at mga alagang hayop sa batis, Jaboc, habang nananatili siya sa likod upang manalangin.
At nang makita nitong siya’y hindi manaig sa kaniya ay hinipo ang kasukasuan ng hita niya; at ang kasukasuan ni Jacob ay sinaktan samantalang nakikipagbuno sa kaniya. At sinabi, “Bitawan mo ako, sapagka't nagbubukang liwayway na. At kaniyang sinabi [ni Jacob], Hindi kita bibitawan hanggang hindi mo ako mabasbasan.” (Genesis 32:25-26, ADB)
Kung hindi unang nagsisi si Jacob sa kanyang dakilang kasalanan, ang ganoong kapangahasan ay matutugunan ng agarang kamatayan. Ngunit ang pagsusumamo ng kanyang kaluluwa na nalaman ang kanyang pagkakasala at, sumasampalataya sa mga pangako ng isang makalangit na Ama na nagpapanatili ng tipan, ay ibinuhos sa Kanya. Ang mapagpalang sagot na ibinigay kay Jacob, ay isang katiyakan para sa lahat. Noong nagmakaawa si Jacob para sa isang banal na pagpapala, ang tugon ay:
At sinabi Niya sa kaniya, “Ano ang pangalan mo?” At kaniyang sinabi, “Jacob.” At sinabi Niya, “Hindi na tatawaging Jacob ang iyong pangalan, kundi Israel; sapagka’t ikaw ay nakipagpunyagi sa Elohim at sa mga tao, at ikaw ay nanaig.” (Genesis 32:27, 28, ADB)
Isang kaloob! Isang muling katiyakan! Naunawaan ni Jacob na ang kanyang pangalan, Humahalinhan, ay sumasalamin sa kanyang mga kasalanan. Ngayon ang kanyang pangalan ay binago sa “Israel” na nangangahulugang “Prinsipe ng El.” At para salungguhitan ang kahulugan ng kanyang bagong pangalan kaya wala nang pagdududa, ipinaliwanag ng Anghel, “sapagka’t ikaw ay nakipagpunyagi sa Elohim at sa mga tao, at ikaw ay nanaig.”
Ang kahalagahan ng pahayag na iyon ay hindi naglaho kay Jacob/Israel. Ang kanyang mga kasalanan ay pinatawad! Siya ay muling ibinalik sa pagpabor kay Yahuwah. Dagdag pa, ang katunayan na siya ay “nanaig” sa Makapangyarihan ay isang pangako na siya ay mananaig rin sa kanyang pagkikipagsagupa kay Esau sa susunod na araw.
Ang katunayan na ang kanyang pangalan ay binago bilang kasagutan sa kanyang pakiusap para sa isang pagpapala, ay ipinahiwatig na ang kanyang makasalanang kalikasan ay nilinis at muling ibinalik sa larawan ng kanyang Manlilikha. Ito ay ang pagpapala kung saan ang kaluluwa ni Jacob ay matagal na hinangad at kung saan ang kanyang bagong pangalan ay ipinakita at ipinagkaloob sa kanya.
Gaya ni Jacob, ang lahat ng nabubuhay ay nagkasala at hindi nakaabot sa kaluwalhatian ni Yahuwah. Lahat ay mayroong mga kaugalian sa kasalanan na parehong namana at nalinang. Ngunit mayroong pag-asa para sa mga modernong Jacob din! Ang Isaias 58, isang kabanata na ipinahayag nang tiyakan sa huling henerasyon, ay nagsasabi: “Humiyaw ka ng malakas, huwag kang magpigil, ilakas mo ang iyong tinig na parang pakakak, at iyong ipahayag sa aking bayan ang kanilang pagsalangsang, at sa sangbahayan ni Jacob ang kanilang mga kasalanan.” (Isaias 58:1, ADB)
Ito ay isang kahanga-hangang pahayag. Ito ay ginawa, maraming siglo matapos si Jacob ay pinatawad at pinagkalooban ng isang bagong kalikasan at bagong pangalan: Israel. Ang katunayan na ang pangalang “Jacob” na ginamit sa siping ito ay ipinapakita. Ang panawagan ay ipinadala sa mga inaangkin na sila ang bayan ni Yahuwah, subalit nagkakasala. Ito ay isang panawagan upang magsisi at mapatawad.
Ang kasalanan ay dinudungisan ang larawan ng Manlilikha sa Kanyang mga anak. Ang muling paglilikha ng kaisipan ay maaari lamang magawa ng Manlilikha. Ang pagbabanal ay isang kaloob. Ipinahayag ng Exodo 31:13: “Salitain mo rin sa mga anak ni Israel, na iyong sabihin, Katotohanang ipangingilin ninyo ang aking mga Sabbath; sapagka’t isang tanda sa akin at sa inyo sa buong panahon ng inyong mga lahi, upang inyong makilala na ako si Yahuwah na nagpapabanal sa inyo.” (ADB)
Ang pagtalima sa kautusan ni Yahuwah ay kinailangan sa lahat na gagawing banal. Syempre, ito ay hindi isang bagay na posible sa kalakasan ng tao. Ito ay kung bakit ang Kasulatan ay paulit-ulit na nanghihimok sa lahat na “tumawag sa pangalan ni Yahuwah.”
Nagtatapos ang Isaias 58 sa isang napakagandang pangako para sa lahat ng babalik sa pagsisisi kay Yahuwah at, sa Kanyang kalakasan, mapapanatili ang Kanyang kautusan.
Kung iyong iurong ang iyong paa sa Sabbath, sa paggawa ng iyong kalayawan sa aking banal na kaarawan; at iyong tawagin ang Sabbath na kaluguran, at ang banal ni Yahuwah na marangal; at iyong pararangalan, na hindi ka lalakad sa iyong mga sariling lakad, ni hahanap ng iyong sariling kalayawan, ni magsasalita ng iyong mga sariling salita: Kung magkagayo’y malulugod ka nga kay Yahuwah; at pangangabayuhin kita sa mga mataas na dako sa lupa; at pakakanin kita ng mana ni Jacob na iyong ama; sapagka’t sinalita ng bibig ni Yahuwah. (Isaias 58:13-14, ADB)
Ang pamana ni Jacob na ating ama ay isang bagong pangalan, nagpapahiwatig ng isang bago, binago at muling nilikhang katangian! Ang pangalan ng Tagapagligtas ay mismo isang pagbibigay ng pag-asa sa lahat na “tumawag sa Kanya” dahil ang mismong pangalan ay “nagliligtas si Yahuwah!”
Tumawag sa Kanya ngayon. Naghihintay Siya nang bukas ang mga kamay upang tanggapin ang lahat ng lalapit sa Kanya. Ikaw rin ay maaaring matanggap ang isang bago, malinis at pinanumbalik na katangian – isang bagong pangalan sa iyong noo, ang upuan ng hindi malay na kaisipan. Ang Kanyang pangako sa iyo ay: “Ang lahat ng . . . magsisilapit sa akin; at ang lumalapit sa akin sa anomang paraan ay hindi ko itataboy.” (Juan 6:37, ADB)
Ako’y pinagpala na magkaroon ng isang bilang ng talentado, nakatuon na mga guro ng paaralang Sabbath habang lumalaki. Sa kanilang lahat, isang babae ang pinakamahusay at paborito ng mga bata. Isang sanay na tagapagsalita sa publiko at isang nakatuong Kristyano, naunawaan niya ang kapangyarihan ng isang mabuting visual aid. Mula sa isang baul ng kayamanan ng pirata na kasama ang isang imbakan na puno ng mga makamundong “pang-akit” hanggang sa kanyang pinakamahusay na kristal na plorera na puno ng mga magagandang bulaklak, sirang pagkain at dumi ng aso upang ilarawan ang nagkukubling kasalanan sa isang “napakagandang Kristyano,” ang kanyang mga visual aid ay nahuli ang ating atensyon habang nagtuturo ng napakalinaw na mga espiritwal na patotoo sa mga paraan na ang ating kaisipan ay maaaring makuha.
Ang kakayahan ng isang mabuting visual aid upang ilarawan ang napakahirap maunawaang mga konsepto ay hindi maaaring labis ang pagtantya. Si Yahuwah mismo ay gumamit ng isang lubos na detalyadong visual aid para sa pagtuturo ng isa sa pinakamahirap maunawaang mga konsepto sa plano ng pagtutubos: ang paglilinis ng kaluluwa mismo.
Ang banal na plano upang matugunan ang kagipitan ng kasalanan, ang plano ng pagtutubos, ay hindi simple, hindi pagbabaka-sakaling gawa na inilagay sa huling minuto. Ito ay isang bahagi ng mga bagay na iyon na pinanatili sa katahimikan mula sa panahong hindi na maalala at ibig na panatilihing nakatago magpakailanman, kung sina Adan at Eba ay hindi nagkasala.
Ang plano ng kaligtasan ay niyakap ang mas maraming kapatawaran ng mga kasalanan. Ito’y sangkot ang higit pang katauhan upang magbigay ng walang hanggang buhay sa mga makasalanan. Ang sukdulang layunin sa plano ng pagtutubos ay para muling ibalik sa tao ang mismong larawan ni Yahuwah: upang muling likhain ang kaisipan ng tao kaya ito ay hindi na magiging tulad ng kaisipan ni Satanas kundi mula ngayon ay magiging kaisa ng banal na kaisipan.
Ang mga espiritwal na bagay ay espiritwal na nakikilala. Ang kakayahan na makuha ang mga malalalim na sagradong patotoo ay naglaho sa pagbagsak noong ang sangkatauhan ay kinuha ang kalikasan ni Satanas. Upang turuan ang mga kaisipang pinadilim ng kasalanan ng mga patotoo ng plano ng kaligtasan, ang Manlilikha ay nilikha ang isang visual aid: ang pinakamaganda, kumplikado, maraming pagkakayari na visual aid. Ibinigay ni Yahuwah sa atin ang santuwaryo.
Ang santuwaryo ay ginamit ang mga simbulo upang ipaliwanag ang mga tuntunin na sangkot sa kaligtasan, ang pagsagip, sa sangkatauhan. Sapagkat “ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan” (Roma 6:23) at “maliban na sa pagkabuhos ng dugo ay walang kapatawaran” ng kasalanan (Hebreo 9:22), kailangan ang kamatayan upang matugunan ang mga pangangailangan ng nasirang banal na kautusan. Ito ay isinagisag sa paglilingkod sa santuwaryo sa pamamagitan ng pag-aalay ng mga hayop. Gayunman, ang dugo ng mga kordero ay isa lamang simbulo ng dugo na idadanak kay Yahushua, ang “Kordero ni Yahuwah na nag-aalis ng kasalanan ng sanlibutan!” (Juan 1:29, ADB)
Ang dugong dinanak mula sa mga kordero, kambing at baka ay hindi kailanman malilinis ang sinuman sa kasalanan! Hindi maaari ang mga ito na makakapaglinis at muling makakapaglikha ng kaluluwa dahil ang mga ito’y walang iba kundi isang simbulo.
Sapagka’t ang kautusan na may isang anino ng mabubuting bagay na darating, hindi ang tunay na larawan ng mga bagay, kailan pa man ay di maaaring magpasakdal sa mga nagsisilapit sa pamamagitan ng mga hain na laging inihahandog sa taon-taon. Sa ibang paraan ay hindi kaya baga nagsipaglikat sila ng paghahandog? Sapagka’t ang mga nagsisisamba, yamang nalinis na minsan, ay hindi na sana nagkaroon pa ng budhi sa mga kasalanan. Nguni’t sa mga hain yaon ginagawa ang pagaalaala sa mga kasalanan taon-taon. Sapagka’t di maaari na ang dugo ng mga baka at ng mga kambing ay makapagalis ng mga kasalanan. (Hebreo 10:1-4, ADB)
Sa ibang mga salita, ang kautusan na nangangailangan ng pag-aalay ng mga hayop ay ngunit isang bahagyang paglalarawan ng ano ang makakamit ng tunay na sakripisyo: ang kamatayan ni Yahushua sa krus. Ito ay maaaring makita sa katunayan na ang mga tao ay patuloy na mag-aalay ng mga sakripisyo. Sila’y patuloy na nagkakasala dahil ang dugo ng mga hayop ay walang kapangyarihan upang muling likhain ang kanilang mga kaluluwa sa banal na larawan!
Kaya’t pagpasok [ni Yahushua] sa sanlibutan, ay sinasabi,
Hain at handog ay hindi mo ibig.
Nguni’t isang katawan ang sa akin ay inihanda mo;
Sa mga handog na susunugin at mga haing patungkol sa mga kasalanan ay hindi ka nalugod.
Nang magkagayo’y sinabi ko, Narito, ako’y pumarito.
(Sa balumbon ng aklat ay nasusulat tungkol sa akin.)
Upang gawin, Oh Yahuwah, ang iyong kalooban.
Sa itaas ay sinasabi, Mga hain at mga handog at mga handog na susunuging buo at mga haing patungkol sa kasalanan ay hindi mo ibig, at di mo rin kinalulugdan (mga bagay na inihahandog ayon sa kautusan), Saka sinabi [ni Yahushua], Narito, ako’y pumarito upang gawin ang iyong kalooban. Inaalis niya ang una, upang maitatag ang ikalawa. Sa kaloobang yaon tayo’y pinapaging-banal, sa pamamagitan ng pagkahandog ng katawan ni Kristo Yahushua na minsan magpakailan man. (Hebreo 10:5-10, ADB)
Ang mga Israelita sa panahon ni Yahushua ay tumanaw sa mga alay mismo bilang mga bagay na nagpapabanal sa kanila. Gayunman, ang mga sakripisyong ito ay mga visual aid lamang! Ang mga ito’y bagay na aral upang ipunto ang tunay na paglilinis na maaaring maganap sa kaisipan at kaluluwa ng indibidwal matapos ang kamatayan ni Yahushua.
 |
| Ang buong tolda ay isang simbulo, isang visual aid ng plano ng kaligtasan. |
Maraming kahanga-hangang pag-aaral ang isinagawa sa kagandahan at ang kahulugang nakapaloob sa paglilingkod sa santuwaryo. Hinihikayat ng WLC ang mambabasa na gumawa ng isang pag-aaral sa napakahalagang paksang ito. Mayroong mga patong sa mga patong ng mahahalagang pagtuturo na nakapaloob sa maraming tapyas na visual aid. Ang pinakamahalagang kahulugan ay makakamit, gayunman, kung ano ang itinuturo ng santuwaryo tungkol sa kaluluwa ng tao.
Ang santuwaryo ay binubuo ng tatlong bahagi:
1. Ang Patyo, kung saan ang mga pag-aalay ay isinagawa.
2. Ang Banal na Lugar, kung saan ang dugo ng inalay na hayop ay winisik, inililipat ang kasalanan ng nagsisising tao sa santuwaryo.
3. Ang Pinakabanal na Lugar. Ito ay isang beses na mapapasok sa loob ng isang taon ng mismong Mataas na Saserdote sa Araw ng Pagbabayad-sisi. Ang taimtim na paglilingkod na ito ay “nilinis” ang santuwaryo ng talaan ng mga kasalanan na naipon rito sa nakalipas na taon.
Bawat isa sa mga lugar na ito ay kumakatawan sa isang aspeto ng indibidwal na buhay.
 |
| Ang patyo ay kumakatawan sa mga salita at mga gawa. (Paggalang sa larawan ng BrianMorley.com.) |
Ang Patyo ay isang simbulo ng mga salita at mga gawa ng bawat indibidwal. Ang mga salita at mga gawa ng isang tao ay nakita at narinig ng iba. Walang nakatago sa patyo ng buhay ng isang tao. Anumang nagaganap sa Patyo, ang mga salita’y sinalita, ang mga gawa’y ginawa ay resulta lahat ng anong nagaganap sa kaisipan at damdamin ng tao.
Ang Banal na Lugar ay kumakatawan sa katangian ng isang tao, ang kanyang kaisipan at kanyang damdamin. Ito ang tanging bagay ng sinuman na kikilalanin ng langit. Walang kikilalanin sa kanyang kayamanan; walang makikilala sa kanyang panlipunang estado; walang katiyakan na maging ang kanyang mga kaibigan at mga kapamilya ay makikilala din. Ang tanging bagay na kikilalanin ng langit ay ang katangian na pinaunlad bago ang panahon na darating sa lupa. Ito ay kung bakit sukdulan ang kahalagahan ng bawat isa ay dapat sanayin ang kontrol sa kanyang kaisipan at damdamin. Walang sinuman ang binigyan ng libreng pamumuno sa kanilang damdamin, nagpapahintulot sa mga salita na bumaba sa iba gaya ng mapaminsalang ulan. Ito ay isang positibong tungkulin na sanayin ang pagpipigil sa parehong kaisipan at damdamin.
Ang kaisipan at damdamin ng tao ay direktang umaagos mula sa kanyang mga saloobin at mga paniniwala. Gaya ng isang karaniwang Israelita na walang daanan sa Pinakabanal na Lugar, ganon din ang indibidwal na walang daanan sa kanyang walang malay na kaisipan. Ito ay nasa harapang umbok ng utak, nasa likod lamang ng noo. Narito, sa Pinakabanal na Lugar ng indibidwal, sa walang malay na kaisipan, na ang banal na paglilinis, ginawang posible ng Kordero ni Yah na nag-aalis ng mga kasalanan ng sanlibutan, ay dapat matupad.
Ito ay hindi maaaring magawa sa anumang salita o gawa na isinagawa sa “patyo” ng buhay. Ang mga iskriba at mga Pariseo sa panahon ni Yahushua ay nakatuon sa “patyo” ng kanilang mga buhay. Sila’y sinusubukan na maligtas sa pamamagitan ng kanilang mga gawa; sinusubukan nila ang kanilang landas sa langit sa pamamagitan ng maraming alay, sa pag-aayuno nang ilang beses sa sanlinggo, sa kanilang pagkamaingat sa pagpapanatili ng kautusan sa kasakdalan. Sila’y lubos na mapamintas sa lahat ng hindi nagpapanatili ng kautusan sa paraan na naiisip nilang kinakailangan upang maligtas.
Isang araw, ilan sa mga iskriba at mga Pariseo ang dumating kay Yahushua at inakusahan ang mga alagad na “nagsisilabag sa sali’t-saling sabi ng matatanda? Sapagka’t hindi sila nangaghuhugas ng kanilang mga kamay pagka nagsisikain sila ng tinapay.” (Mateo 15:2, ADB)
Ang mga Pariseo ay napakamasuri pagdating sa pagpapanatili ng mga kautusang Levitico na namamahala ng kalinisan. Nagdagdag pa sila sa kautusan ni Moises, naiisip na kung ang idinagdag na mga tradisyon ay pinanatili rin, ito’y magtitiyak na ang banal na kautusan ay hindi masisira. Ang kanilang buong tampulan ay nasa mga salita at mga gawa ng isang tao, ganap na nakaliligtaan ang panloob na kalinisan na pinakamahalaga.
Malinaw na kinilala ni Yahushua na ang mga Pariseo ay nakatuon sa panlabas na “patyo” ng buhay habang ganap na hindi pinapansin ang “Pinakabanal na Lugar” na kalinisan ng lahat ng magmamana ng walang hanggang buhay. Binigyang-diin niya: “Pakinggan ninyo, at unawain. Hindi ang pumapasok sa bibig ang siyang nakakahawa sa tao; kundi ang lumalabas sa bibig, ito ang nakakahawa sa tao.” (Mateo 15:10, 11, ADB)
Sa huli, noong ang mga alagad ay nakiusap sa kanya na magpaliwanag, sinabi ng Tagapagligtas,
Hindi pa baga ninyo nalalaman, na ang anomang pumapasok sa bibig ay tumutuloy sa tiyan, at inilalabas sa daanan ng dumi? Datapuwa’t ang mga bagay na lumalabas sa bibig ay sa puso nanggagaling; at siyang nangakakahawa sa tao. Sapagka’t sa puso nanggagaling ang masasamang pagiisip, mga pagpatay, mga pangangalunya, pakikiapid, mga pagnanakaw, mga pagsaksi sa di katotohanan, mga pamumusong: Ito ang mga bagay na nangakakahawa sa tao; datapuwa’t ang kumaing hindi maghugas ng mga kamay ay hindi makakahawa sa tao. (Mateo 15:17-20, ADB)
Ang mga salita at mga gawa ng patyo, ay panlabas na pahayag lamang ng ano ang naganap sa kaisipan at damdamin, lahat ng ito’y nagmula sa mga saloobin at mga paniniwala na nakalibing nang malalim sa walang malay na kaisipan. Ang isa ay maaaring halos marinig ang tahimik na tawa sa tinig ng Tagapagligtas sapagkat dinagdag niya, “datapuwa’t ang kumaing hindi maghugas ng mga kamay ay hindi makakahawa sa tao.” (Mateo 15:20, ADB)
Ito ay isang paulit-ulit na tema sa pagtuturo ng Tagapagligtas.
Sapagka’t walang mabuting punong kahoy na nagbubunga ng masama; at wala rin naman masamang punong kahoy na nagbubunga ng mabuti. Sapagka’t bawa’t punong kahoy ay nakikilala sa kaniyang sariling bunga. Sapagka’t ang mga tao ay di nangakapuputi ng mga igos sa mga dawag, at di nangakapuputi ng ubas sa mga tinikan. Ang mabuting tao ay kumukuha ng kagalingan sa mabubuting kayamanan ng kaniyang puso; at ang masamang tao'y kumukuha ng kasamaan sa masamang kayamanan: sapagka't sa kasaganaan ng puso ay nagsasalita ang kaniyang bibig. (Lucas 6:43-45, ADB)
Para sa mga gawa ng “patyo” na maging dalisay, ang kaisipan at damdamin na umaagos mula sa “Banal na Lugar” ay dapat na linisin. Para sa kaisipan at damdamin na maging banal at dalisay, ang mga saloobin at mga paniniwala sa loob ng walang malay na “Pinakabanal na Lugar” ay dapat na malinis at kaisa sa banal na kalikasan.
Ang ganitong isang malalim na paglilinis ng harapang umbok ay imposible para sa sinuman na gawin para sa sarili lang. Ito’y maaari lamang gawin para sa tao ng Tagapagligtas. Ang kristal na plorera na naglalaman ng magagandang daffodil ng aking guro na naipit sa sirang pagkain o dumi ng aso ay hindi maaaring malinis sa sarili nito. Tanging sa isang kapangyarihan sa labas ng sarili nito ang maaaring makawala sa dumi. Ito ay isinasagawa sa puso ng isang tao sa pamamagitan ng isang kapangyarihan lamang: banal na kapangyarihan na sinanay sa ngalan ng makasalanan kapag inaangkin niya ang mga pangako ng pananalig.
Kapag ang walang malay na kaisipan ay nalinis at hinatid sa pag-iisa sa banal na kaisipan, ang puso ay umaapaw sa pag-ibig, kagalakan, kapayapaan, pagtitiis, kabutihan, pagpipigil, at bawat banal na katangian. Naunawaan ni Pedro ito noong isinulat niya:
Biyaya at kapayapaan ang sa inyo’y dumami sa pagkakilala kay Yahuwah at kay Kristo Yahushua; Yamang ipinagkaloob sa atin ng kaniyang banal na kapangyarihan ang lahat ng mga bagay na nauukol sa kabuhayan at sa kabanalan, sa pamamagitan ng pagkakilala sa kaniya na tumawag sa atin sa pamamagitan ng kaniyang sariling kaluwalhatian at kagalingan; Na dahil dito ay ipinagkaloob niya sa atin ang kaniyang mahahalaga at napakadakilang pangako; upang sa pamamagitan ng mga ito ay makabahagi kayo sa kabanalan . . . . (2 Pedro 1:2-4, ADB)
Ang Pinakabanal na Lugar ng indibidwal na puso ay nalinis kapag si Yahushua, ang dakilang Mataas na Pari, ay tinatanggal ang satanikong kalikasan kung saan ang lahat ay isinilang at muling nililikha ang walang malay na kaisipan upang sumalamin sa banal na larawan. Ang buong aklat ng mga Hebreo ay isang pagpapaliwanag ng pagiging dakilang saserdote na paglilingkod ni Yahushua na naglilinis ng walang malay na kaluluwa ng lahat ng dumarating sa kanya sa pamamagitan ng pananalig.
Ang pananalig ay hindi damdamin. Ang dalawa ay ganap na hiwalay. Maraming tao ang naghihintay na maramdaman na sila’y nalinis bago maniwala rito. Ito’y isang pagkakamali. Ang pananalig ay “pagsang-ayon ng kaisipan sa patotoo ng ano ang ipinahayag ng iba, nananahan sa awtoridad at pagkamatapat, nang walang ibang ebidensya.”2 Sa ibang mga salita, ang pananalig ay ang pagkuha kay Yahuwah sa Kanyang salita dahil sa kung ano Siya, nang walang anumang pangangailangan ng iba pang patunay. Ito ay paniniwala na pananatilihin Niya ang Kanyang mga pangako dahil sinasabi Niya nga na tutuparin.
“Ang pananampalataya ay siyang kapanatagan [katiyakan] sa mga bagay na hinihintay, ang katunayan ng mga bagay na hindi nakikita.” (Hebreo 11:1, ADB) Ang pananalig ay isang kaloob na ibinibigay ni Yahuwah, ngunit sa atin kung sasanayin o hindi ang pananampalataya upang angkinin ang ninais na pangako. “Kung kaya mo! Ang lahat ng mga bagay ay may pangyayari sa kaniya na nananampalataya.” (Marcos 9:23, ADB)
Nais mo ba ng paglilinis? Nais mo ba ang panunumbalik? Nais mo ba ang banal na larawan na muling likhain sa iyong walang malay na kaisipan? Ang pangako ay nasa iyo para angkinin kung ninanais mo.
Ang katunayan ng kapangyarihan ni Yahuwah upang muling lumikha ay hindi lihim sa sinuman na nakaranas ng nagpapanumbalik na kapangyarihan.
Ito ay isang kakaibang pangkat na nag-iimbita para sa isang pag-aaral ng Bibliya, ngunit si Henrietta Mears ay determinado. Siya ay pinagpala ng mga bumibisitang ebanghelista, at nais ang kanyang mga kaibigan na matanggap ang kaparehong pagpapala. At kaya ito ay isang kumikinang na pangkat ng mga tanyag na personalidad ng Hollywood na nagtipon sa tahanan ni Mears sa Beverly Hills para sa isang pag-aaral ng Bibliya. Kabilang sa mga dumating ay ang matapang uminom, tigasing artista ng mga kanluran, si Stuart Hamblen.
 |
| Stuart Hamblen: aktor, mang-aawit, personalidad sa radyo |
Bagama’t si Stuart ay halos kasing tanyag sa kanyang pagsusugal at pakikipagbuno para sa kanyang pag-awit, pag-arte at tanyag na palabas sa radyo, ang batang tagapaglingkod at ang sikat sa pelikula ay ipinagkasundo ito. Noong ang ebanghelista ay inimbita si Stuart sa mga pagtitipon, tinanggap ni Hamblen at bago natapos ang serye, isinuko niya ang kanyang buhay sa Tagapagligtas.
 |
| John Wayne |
Lumaganap ang balita. Napagbagong-loob si Stuart Hamblen! Ang mga pahayagan ay kinuha ang kwento at maaga sa buong Los Angeles ay humihiging tungkol sa isang tigasing artista na ngayon ay isa nang Kristyano. Si Stuart mismo ay hindi tahimik tungkol sa pagbabago na naganap sa kanyang buhay. Sa kanyang palabas sa radyo, nagagalak siya sa kanyang testimonya. Agad niyang itinaas ang galit ng kanyang mga isponsor noong tumanggi siyang pahintulutan ang anumang kumpanya ng serbesa na magpatalastas sa kanyang palabas.
Isang araw nakasama niya ang isang kaibigan, si John, isang kapwa aktor na kasama niya rin sa ilang pelikula.
“Anong nababalita ko tungkol sa iyo, Stuart?” tanong ni John.
“Bueno, Duke, hindi lihim kung anong magagawa ng Diyos,” pangiting tugon ni Hamblen.
“Hmm, Parang isang awitin,” siniyasat ni John Wayne. Bumalik sa tahanan si Stuart at ginawang kanta ang isang pahayag, ang una sa mahigit 220 awitin na isinulat niya bago ang kanyang kamatayan noong 1989. Ito ay isang simple, ngunit makapangyarihang pahayag ng pag-ibig ng makalangit na Ama upang tanggapin at baguhin ang mga makasalanan sa pamamagitan ng Kanyang kagandahang-loob.
Hindi lihim kung anong magagawa ni Yah.
Anumang nagawa Niya para sa iba, gagawin Niya para sa iyo.
Sa bukas na mga kamay, patatawarin ka Niya.
Hindi lihim kung anong magagawa ni Yah.3
Sa loob ng puso ng bawat tao na nabubuhay, marangal na hari man o tusong magnanakaw, pinagmamalaking asawang babae, o hirating kabit, ay naghahangad na ibigin at tanggapin kung sino talaga ang isa – at sa kabila ng lahat na ang isa ay hindi talaga. Lahat ay nananabik para sa pagkakaunawa.
Madalas nasasabi na mayroong isang “hugis-Diyos na butas” sa puso ng lahat. Sa kailaliman ng puso ng lahat ay isang paghahangad para sa pag-iisa sa Manlilikha. Dahil sa kasalanan, madalas hindi nakikilala kung ano ito. Ang takot kay Yahuwah, at pagdududa sa Kanyang pag-ibig, ay ginagawa ang isang pagnanais na hindi natupad na paghihirap ng paghahangad.
Ang mabalingangang sigaw ng puso ay mabuting ipinahayag sa isang kanta na tinamaan nito ang isang tumutugon na kuwerdas sa maraming puso. Maraming tao ang tinukoy sa paghahangad na inilarawan sa awitin.
Kung ako’y may isang hiling,
Isa lamang hangad,
Sana’y hindi siya katulad ko.
Sana’y nauunawaan niya . . . 4
Sinira ng kasalanan ang kaalaman ni Yahuwah sa puso ng tao. Ito’y halos ganap na sinira ang banal na larawan sa kaluluwa. Gayunman, lahat ng tumawag kay Yahuwah, naghahangad ng kapatawaran at paglilinis, ay muling ibabalik. Ang larawan ng banal ay muling ibabalik at ang isang tao ay sasalamin sa kaluwalhatian, katangian, ng Manlilikha.
Ang Kasulatan ay naglalaman ng 360 natatanging pinaghalong pangalan ni Yahuwah. Ang bawat pangalan ay sumasalamin sa isang naiibang tapyas ng maraming tinapyas na banal na katangian. Ang paghahangad ng Ama upang ipakita ang Kanyang katangian sa Kanyang naliligaw, nakagapos sa lupa na mga anak na maaaring makita sa maraming naiibang paraan na kumakatawan sa Kanyang sarili sa mga magagandang pangalan na ito.
Ilan sa mga pangalan ay malalakas na panlalaking pangalan: AKO ang iyong Lakas; Ako ang iyong Pananggalang; AKO ang iyong Kamag-anak; AKO ay isang Tao ng Digmaan. Ang mga pangalang ito ay muling tiniyak sa Kanyang mga anak ang Kanyang kalakasan at kapangyarihan; ang Kanyang kakayahan upang matugunan ang iyong bawat pangangailangan.
Iba pang pangalan, sa pandinig ng tao, ay tunog pambabae: Rosas ng Sharon; Liryo ng Lambak; ang Maraming Dibdib na Isa. Ang mga pangalang ito ay isang nangangalaga na pangako ng mahinhin na pagkakaunawa, mapagmahal na kabaitan at nag-aarugang kalinga.
Ang buong daigdig ay mababalot ng kaalaman ng “kaluwalhatian” (katangian) ni Yahuwah, kapag ang Kanyang bayan, ay nagsisi, pinatawad, nalinis, at muling nalikha, sakdal na sumasalamin sa Kanyang katangian. Ito ay ang pagkakaroon ng pangalan ng Ama na nakasulat sa noo. Ang may hangganang sangkatauhan, muling ibinalik sa larawan ng banal, ay magkakaroon ng mataas na parangal ng pagsalamin sa iba’t ibang mukha ng banal na katangian.
Ito’y hindi sinisira ang indibidwal na personalidad. Ang pagiging indibidwal ay hindi hinigop at sinira. Sa halip, ang tunay na natatanging kagandahan ng isang tao ay nabuksan. Dinalisay mula sa lahat ng satanikong kaugalian na nagbaluktot, ang tunay na katangian na ngayon ay lumiliwanag sapagkat nilalayon ito: isang rebelasyon ng isang natatanging aspeto ng banal na katangian.
Inilarawan ng Kasulatan si Moises bilang pinakamaamong-loob na tao sa balat ng lupa. “Ang lalake ngang si Moises ay totoong maamong loob, na higit kay sa lahat ng lalaking nasa ibabaw ng lupa.” (Mga Bilang 12:3, ADB) Maraming modernong bersyon ay isinalin ang salita bilang “aba,” na sawing-palad. Ang salitang aba ay wala ang kaparehong kahulugan bilang maamong-loob. Iba’t ibang kahulugan ng aba ay kabilang ang mababa, bagsak, hamak. Ang mga tao ay madalas itinumbas ang “maamong-loob” sa “aba” sa kanilang kaisipan.
Ngunit ang isang tao na maamong-loob ay higit pa sa hamak lamang. Ang maamong-loob ay madalas ituring nang may pagdusta bilang mahina o duwag. Lalo na itong totoo sa mga kulturang Kanluran kung saan ang pagiging indibidwal ay pinuri bilang kataas-taasan at ang mga awitin gaya ng “I Did It My Way” ay naging tanyag. Gayunman, ang isang tao na may maamong-loob sa katunayan ay palaging may dakilang kalakasan ng katangian kaysa sa isang tao na isang alipin sa kanyang damdamin, walang pagsasanay ng pagpipigil sa kanyang damdamin o pananalita.
Ang kahulugang ibinigay ng talatinigan ay naglaglag ng liwanag sa napakahalaga, madalas muntiing banal na katangian.
MAAMONG-LOOB: Mahinahong kalooban; mahinhin; mabini; hindi madaling mapukaw o mainis; mapagpakumbaba; ibinigay sa pagtitiis sa mga pinsala.5
Ang isang tao na maamong-loob ay hindi mahina ang diwa. Si Moises ay medyo mainit ang ulo! Isa sa kanyang pagpapakita ng init ng ulo ay humantong sa pagpatay ng isang Egiptong tagapangasiwa. (Exodo 2:11, 12) Walong taon ang lumipas, isa pang pagpapakita ng init ng ulo (sa ilalim ng matinding panunukso) ang humantong sa kanya na tanggihan ang pribilehiyo ng pamamahala sa mga Israelita tungo sa Lupain ng Pangako. (Mga Bilang 20:12) Gayunman, sa banal na paaralan, itinuro ng Pinakadakilang Guro na nakikilala ng sanlibutan, natutunan ni Moises na pigilin ang kanyang init ng ulo.
Iyon ay isang dakilang kahianaan sa kanyang katangian at humantong sa pagpatay, naging banal sa ilalim ng banal na impluwensya. Nakamit ni Moises ang dakilang pagpipigil sa sarili. Naging isa siya na maamong-loob; isang tao na “ibinigay sa pagtitiis sa mga pinsala.”6 Ang “pagtitiis” ay “pagpipigil sa sarili; kahinahunan sa pagpapaumanhin.”7 Ang pagkamaamong-loob ay hindi tinatanggihan na ang isang kamalian o isang kawalan ng katarungan ay nagawa. Ngunit, sa harap ng inaming insulto at pinsala, ang isang tao na may maamong-loob ay sinasanay ang “pagpipigil sa sarili” at isang matiisin at mapagpaumanhin. Ang katangian ni Moises ay hindi kaduwagan at walang damdamin, kapag ito’y dinadalisay ang sarili. Ito ay mas malakas na kaysa sa una sa harap ng tunay na kalakasan ng katangian.
Higit pa sa anumang bagay sa balat ng lupa, nagkaroon si Moises ng pribilehiyo upang sumalamin sa kagandahan ng isang banal na katangian na bihirang nakita sa mga anak ng tao. Si Yahuwah mismo ay lubos na maamong-loob. Nagsasanay Siya ng dakilang pagpipigil sa sarili at pagtitiis sa ilalim ng personal na pinsala. “Sapagka’t ako, si Yahuwah, ay hindi nababago, kaya't kayo, Oh mga anak na lalake ni Jacob ay hindi nangauubos.” (Malakias 3:6, ADB)
Ang bawat tao na naligtas ay magkakaroon ng isang matimbang na katangian. Ngunit sa looban nito, ang bawat isa ay magkakaroon ng isang natatanging personalidad na uunlad sa isang mataas na antas ng ilang katangi-tanging mukha ng banal na katangian. Ang isang bata na, sa kanyang sariling buhay, ay ipinapakita ang katangian ng Ama bilang isa na “nakalaan na gumawa ng mabuti sa iba, at upang gawin silang maligaya sa pagtupad sa kanilang mga hiling, itinataguyod ang kanilang mga nais o tulungan sila sa pagkabalisa”8 ay isusulat ang pangalang KABUTIHAN sa kanyang noo. Ang kabutihan ay ang banal na kakayahan na lalong pinaunlad sa kanyang sariling katangian.
Ang isang tao na, sa pamamagitan ng pananalig kay Yahushua, ay pinaunlad ang banal na kakayahan upang palaging gawin ang anong kailangan gawin dahil ito’y dapat matupad, ano pa man ang kabayaran, takot o panganib, ay isusulat ang pangalang KATAPANGAN sa kanyang noo. Ang katapangan ay ang partikular na mukha ng banal na katangian na pinakamalinaw na ipinakita sa kanyang buhay.
Para sa isa pa na, sa kanyang buhay, ay ipinapakita ang sariling “kawanggawa, kahinahunan o kalambigan ng puso na nakalaan sa isang tao upang matiis ang mga pinsala, o upang ituring ang isang nagkasala nang mas mabuti pa sa karapat-dapat sa kanya,”9 ay matatanggap ang pangalang AWA sa kanyang noo, sapagkat ito ang aspeto ng kakayahan ni Yahuwah na pinakamalinaw na ipinakita sa kanyang sariling katangian.
Ang isang personal na kakilala ay minsang ibinahagi na, bilang isang dalaga, nababasa niya na ang Tagapagligtas ay “nabubuhay magpakailanman upang pagpalain ang iba.” Sa panahong iyon, nakatuon sa kanyang puso na nais niya ang kaparehong buhay na iyon na maging totoo sa kanya. Ngayon, ilang taon ang lumipas, siya ang pinaka hindi maramot, hindi masiba na kilala ko. Ang kanyang mapagbigay-loob ay hindi limitado sa salapi lamang, gayunman, kapag ang mga kalagayan ay kailangan ito, siya ay mapagbigay sa salapi rin. Nagbibigay siya sa isang dami ng paraan. Tunay nga, patuloy siyang nabubuhay upang pagpalain ang iba.
Ang Bibliya ay nagtatapos sa isang pangako. Ang tabing ay itinabi sa walang hanggang hinaharap at ang isa ay pinahintulutan upang tumanaw tungo sa walang hanggang lupain ng lubos na kaligayahan. Matapos ilarawan ang tubig ng buhay, “maningning na gaya ng bubog, na lumalabas sa luklukan ni Yahuwah at ng Kordero” (Pahayag 22:1), ang pangako ay ipinagkaloob para sa lahat ng panahong darating: “At hindi na magkakaroon pa ng sumpa: at ang luklukan ni Yahuwah at ng Kordero ay naroroon: at siya’y paglilingkuran ng kaniyang mga alipin; At makikita nila ang kaniyang mukha; at ang kaniyang pangalan ay sasa kanilang mga noo.” (Pahayag 22:3, 4)
Kinuha ni Yahushua ang bumagsak na kalikasan ni Adan matapos ang pagkakasala. Ipinakita ng Anak kung ano ang Ama kung Siya ay isang tao. Gayunman, hindi kailanman nagkasala si Yahushua! Siya ay walang nalinang na kaugalian sa kamalian na mapagtatagumpayan. Ang matagal nang tumatakbong tunggalian sa pagitan ng Kabutihan at Kasamaan, Kabanalan at Karumihan ay magwawakas na kapag si Yahuwah ay mayroong isang pangkat ng mga tao na ganap na sumuko sa Kanya, nalinis at muling ibinalik sa banal na larawan. Ang mga tao na nagkasala, sa pamamagitan ng pagsisisi at kapatawaran ay ngayon na may banal na katangian sa kanilang walang malay na utak: ang Kanyang pangalan sa kanilang mga noo.
Ang daigdig ay magiging maliwanag sa kaluwalhatian ng Isang Walang Hanggan kapag ang Kanyang katangian ay ipinakita sa Kanyang naghahangad na bayan.
Ang buong sanlibutan ay makikilala kung sino si Yahuwah, anu-anong mga salita ang ibig Niyang sabihin, paano Siya kikilos, bilang isang 55 taong gulang na lalaki na humaharap sa kawalan ng trabaho dahil sa pagtanggi na sirain ang Sabbath. Ang buong sanlibutan ay makikita ang reaksyon ni Yahuwah, kung ano ang ibig Niyang gawin, kung Siya ang isang 34 na taong gulang na ina ng tatlong anak, nawalan ng asawa para sa pagtalima sa katotohanan. Ang banal na katangian ay ipinakita sa isang binata pa, kapag humarap sa maliwanag na mga posibilidad sa karera ng buhay, ay kusang-loob na bibilangin ang lahat ng mga bagay bilang kawalan upang manatiling totoo sa tuntunin.
Ang buong sanlibutan ay makikita kung paano si Yahuwah kikilos sa ilalim ng lahat ng mga kalagayan, at sa lahat ng mga kaganapan dahil ang Kanyang katangian, Kanyang kaisipan at damdamin, ay magiging kaisipan at damdamin, ang mga salita at mga gawa ng Kanyang bayan.
Lahat ng papasok sa Kaharian ni Yahuwah sa lupa ay magkakaroon ng pangalan ni Yahuwah na nakasulat sa noo, nakasulat rito dahil Siya ang sentro ng kanilang mga kaisipan. Walang sinuman ang maaaring maging handa sa sarili niya, subalit ang mismong pangalan ni Yahuwah ay isang pangako na Siya ang MAGIGING anumang bagay na kailangan mo sa Kanya, upang maging handa.
Tumawag sa pangalan ni Yahuwah. Sumampalataya sa Kanya. Ikaw, rin, ay maaaring sumalamin sa kaluwalhatian ng banal na katangian.
“Dahil dito naman siya’y nakapagliligtas na lubos sa mga nagsisilapit kay Yahuwah sa pamamagitan Niya, palibhasa’y laging nabubuhay Siya upang mamagitan sa kanila. (Hebreo 7:25, ADB)
1 Webster's New Universal Unabridged Dictionary, Second ed., 1983.
2 American Dictionary of the English Language, Noah Webster, ed., 1828.
3 Inangkop mula sa “It Is No Secret (What God Can Do)” ni Stuart Hamblen, kopirayt © 1950 (Pinabagong) Awitin ng Universal, Inc.
4 “With Arms Wide Open,” isinulat ni Scott Stapp.
5 American Dictionary of the English Language, Noah Webster, ed., 1828.
6 Ibid.
7 Webster's New Universal Unabridged Dictionary, 1983.
8 “Kabutihan,” American Dictionary of the English Language, Noah Webster, ed., 1828.
9 “Awa,” Ibid.