Maraming Protestante ang ipinalagay na dahil ang Simbahang Katoliko ay itinuturo na ang papa ay hindi nagkakamali, sila’y naniniwala rin sa kanya na walang kasalanan o “walang kamalian.” Ang pangkaraniwang paraan ng pagsubok na ipakita sa aming mga Katolikong kapatid na ang doktrinang ito’y mali ay para ipunto ang mga kamalian at maging ang tunay na kasamaan ng maraming nagdaang papa. Ngunit ang mga Protestante na kinukuha ang pakikitungo na ito ay natagpuan ang kanilang mga salita na bumabagsak sa walang pandinig at sila’y nagtataka kung bakit ang mga Katoliko ay lumilitaw na hindi nakikilala kung gaano tunay na masasama ang ilan sa kanilang mga papa.
Ang dahilan ay simple. Habang ang mga Protestante ay itinutumbas ang “hindi nagkakamali” sa “walang kasalanan,” ang mga Katoliko ay hindi. Syempre ang isang Romano Katoliko ay hindi magsasayang ng oras upang subukang pabulaanan ang isang argumento laban sa isang bagay na hindi nila pinaniniwalaan sa anumang paraan!
Hindi Nagkakamali ≠ Walang KasalananAyon sa Vatican II, naniniwala ang mga Katoliko na ang impalibilidad/hindi nagkakamali ay isang karisma—isang milagrosong ipinagkaloob na kapangyarihan—na ang papa “ay tinatangkilik sa kabutihan ng kanyang opisina, kapag, bilang kataas-taasang pastol at guro ng lahat ng matapat, na nagpapatunay sa kanyang mga kapatid sa kanilang pananampalataya (Lucas 22:32), ipinapahayag niya sa pamamagitan ng isang tiyakang gawa ng ilang doktrina ng pananampalataya o mga moral. Dahil dito, sa kanyang mga ibig sabihin, ng kanilang sarili, at hindi mula sa pahintulot ng Simbahan, ay matuwid na hinawakan na hindi mababago, sapagkat sila’y ipinahayag sa tulong ng Espiritu Santo, isang tulong na ipinangako sa kanya sa pinagpalang Pedro.” Sa ibang salita, ang impalibilidad ay isang espiritwal na kaloob na ibinigay upang tiyakin ang kanyang mga opisyal na pahayag nang walang kamalian.
Hindi nakapagtataka na ang mga Katoliko ay nanlilibak sa mga Protestante na sinusubukan na kumbinsihin sila na ang mga nagdaang papa ay mga dakilang makasalanan! Ipinapahayag ng Roma 3:23, “Sapagkat ang lahat ay nagkasala, at hindi nakaaabot sa kaluwalhatian ni Yah.” Nalalaman ng mga Katoliko na ito’y naaangkop rin sa mga papa, kaya ang pagtatalo kung gaano naging masama ang ilan sa mga nagdaang papa ay naging pagtatalo lamang sa anong pinaniwalaan nila.
Dagdag pa, ang doktrina ng impalibilidad ay umaabot sa mga obispo na magkakasamang gumagawa. Muli, sinipi mula sa Vatican II:
“Bagama’t ang mga indibidwal na obispo ay hindi nagagawa ang kaukulang karapatan ng impalibilidad, sila, gayunman, ay ipinapahayag ang doktrina ni Kristo nang hindi nagkakamali. Ito nga, kahit na sila’y nakakalat sa iba’t ibang panig ng mundo, ibinigay na habang pinananatili ang bigkis ng pagkakaisa nila at sa pamamagitan ng kahalili ni Pedro, at habang nagtuturo nang tunay sa isang bagay ng pananampalataya o mga moral, sila’y nagkakasundo sa iisang pananaw sapagkat ang isa ay dapat na hawakan nang kapani-paniwala. Ang kapangyarihang ito ay mas malinaw na tiniyak kapag, nagtipun-tipon sa isang ekumenikong konseho, sila’y mga guro at mga hukom ng pananampalataya at mga moral para sa pangkalahatang Simbahan. Ang kanilang mga ibig sabihin ay dapat na sumunod sa pagsuko ng pananampalataya” (Lumen Gentium 25).
Ibig sabihin ba nito na ang impalibilidad ay isang kaloob na ibinigay ni Yahuwah sa simbahan upang tiyakin ang totoong doktrina?
Itinuturing ng mga Katoliko ang impalibilidad bilang isang banal na kaloob upang pangalagaan ang papa (at mga obispo) mula sa pagtuturo ng kamalian nang higit pa sa pagtitiyak ng totoong doktrina.
Gayunman, mayroong ilang problema sa doktrina ng impalibilidad na binigyang-kahulugan ng mga Katoliko. Ang una ay ang “simbahan” na sinasabi ng mga manunulat ng Bagong Tipan ay hindi ilang opisyal na organisasyon na tumutukoy ng mga doktrina para sa isang pandaigdigang pagiging kasapi ng lahat ng magiging Kristyano. Ang salitang isinalin tungo sa ating mga modernong Bibliya bilang “simbahan” ay aktwal na nagmumula sa salitang Griyego na, ekklesia. “Ang salitang ito ay binibigyang-diin ang isang pangkat ng mga tao na tinawagang lumabas para sa isang espesyal na layunin.” (Strong’s #1577) . Sa ibang salita, isang nalalabi. Hindi ganito ang paggamit ng mga Katoliko sa salitang “simbahan.”
Isa pang problema na namana sa doktrina ng impalibilidad ay ang paikot na pagdadahilan na ginamit upang itaguyod ito. Pinagtalunan na buhat ng ipinahayag ni Yahushua na ang pintuan ng Hades ay hindi mananaig laban sa kanyang “simbahan,” ang Simbahan ay hindi titigil sa pag-iral. Kung ang Simbahan ay dati nang nagtuturo ng kamalian, ipinaliwanag, ito’y titigil na isang Simbahan ni Yahushua. Dahil dito, ayon sa pagkakaunawang Katoliko, imposible para rito na magturo ng kamalian. Ito ay isang napakahusay na halimbawa ng paikot na pagdadahilan: Ang Simbahan ay titigil sa pag-iral kung ito’y magtuturo ng kamalian. Buhat nang ang Simbahan ay hindi maaaring tumigil sa pag-iral, ito’y hindi maaaring magturo ng kamalian. Dahil dito, ito ang tunay na Simbahan. Ang pangangatuwirang ito, syempre, ay nakakaligtaan ang orihinal na kahulugan ng ekklesia na isang pangkat ng mga tinawagang lumabas.
Ang pinakamalaking panganib na hatid ng doktrina ng impalibilidad ng kapapahan, gayunman, ay itinuturo nito ang mga matatapat na tao na humanap ng isang panlabas na awtoridad upang matutunan ang patotoo. Sa kanilang artikulo na pinamagatang “Papal Infallibility,” ipinahayag ng Catholic.com: “Para sa mga tao na maligtas, dapat nilang malaman kung ano ang dapat paniwalaan. Sila’y dapat mayroong sakdal na naninindigang bato upang itayo at para pagkatiwalaan bilang pinagkukunan ng taimtim na Kristyanong pagtuturo. At ito ay kung bakit ang impalibilidad ng kapapahan ay umiiral.”
Kabaligtaran nito, nangako si Yahushua na magsusugo ng Kaagapay, sinasabi, “Marami pa akong sasabihin sa inyo, subalit hindi pa ninyo kayang tanggapin ngayon. Kapag dumating siya, ang Espiritu ng katotohanan, gagabayan niya kayo sa lahat ng katotohanan; sapagkat hindi mula sa sarili ang kanyang sasabihin, kundi kung ano ang naririnig niya at ipapahayag niya sa inyo ang mga bagay na darating” (Juan 16:12-13). Ang pangakong ito ay para sa mga mananampalataya sa lahat ng panahon. Hindi tayo magpapasakop ng ating kalooban o ating kaisipan sa panlabas na mga awtoridad. Tayo ay mag-aaral para sa ating sarili at mahatulan para sa ating sarili sa pamamagitan ng Banal na Espiritu na ipinagkaloob sa bawat mananampalataya.
Ang Tagapagligtas ay ibinahagi ang isang tuntunin na naglilinaw kung ang isang tao ay maaaring magtangka ng mga kasuklam-suklam na krimen na nalalaman na ginawa ng mga papa at patuloy na nagtiwala upang magturo ng mga malalalim na espiritwal na patotoo nang walang kamalian. Sinabi niya:
“Mag-ingat kayo sa mga huwad na propeta! Lumalapit sila sa inyo nang nakadamit-tupa, ngunit sa loob ay mga mababangis na asong-gubat. Sa pamamagitan ng kanilang mga bunga, sila’y inyong makikilala. Nakapag-aani ba ng ubas sa halamang tinikan o nakakukuha ba ng igos sa mga dawagan? Kaya’t mabuti ang bunga ng bawat mabuting puno, subalit masama ang ibinubunga ng masamang puno. Hindi maaaring magkaroon ng masamang bunga ang mabuting puno, at magkaroon ng mabuting bunga ang masamang puno. Bawat punong masama ang bunga ay pinuputol at itinatapon sa apoy. Kaya’t sa pamamagitan ng kanilang bunga ay makikilala ninyo sila.” (Mateo 7:15-20)
Ang doktrina ng impalibilidad, habang hindi ang anong ipinalagay ng maraming Protestante, ay patuloy na isang problematikong pagtuturo. Itinuturo nito ang mga mananampalataya na tumanaw sa kapwa bumagsak na mga tao para sa espiritwal na liwanag na kusang-loob na ipagkakaloob ni Yahuwah sa bawat isa nang direkta. Dagdag pa, binibigyang-diin nito ang maling paniniwala na ang “Simbahan”—anumang simbahan—ay maaaring pagkatiwalaan na taglay ang lahat ng patotoo.
Hindi mo kailangan ng mga makasalanang tao upang sabihin sa iyo ang katotohanan. Tumungo kay Yahuwah para sa iyong sarili at Siya ay ituturo sa iyo kung anong kailangan mong malaman.
