.png)
Ang Jerusalem ay natatangi sapagkat ito ay hinahawakan ang isang sentro, madamdaming hugpong para sa tatlong pinakamalaking relihiyon na may iisang Diyos sa buong mundo. Ano pang higit, ang tatlong relihiyong ito ay nakikibahagi sa isang karaniwang lipi, bawat isa’y inaangkin ang isang pinagmulan kay Abraham. Dahil ibinuod sa BUHAY, sa Banal na Lupain: Iisang Lugar, Tatlong Pananampalataya, ang mga relihiyong ito ay:
Hudaismo
Ito ang pinakamatanda sa tatlong dakilang relihiyon na may iisang Diyos. Ang pananaw sa kasaysayan ng Hudaismo, sapagkat inilarawan sa Torah, mga 2,600 taon ang nakalipas, ay nagbigay ng batayan para sa Kristyanismo at, sa huli, ang Islam. Ang Israelitang lider na si Moises, na nakatanggap ng kautusan ng Panginoon sa Bundok Sinai . . . ay isang itinaas na propeta sa lahat ng tatlong pananampalataya.
Kristyanismo
Sa Israel, 2,000 taon ang nakalipas, isang bata ang isinilang ng mag-asawang Hudyo. Lumaki si Hesus na isang karismatik na mangangaral, nagtitipon ng mga alagad sa isang lugar na nais niya. Ang Anak ng Diyos ay nagsagawa ng mga himala, sinabi nila . . . ang mga awtoridad ng Jerusalem, nakaramdam ng isang banta, kaya ipinako sa krus si Hesus. Ang kanyang mga tagasunod, dinala ang krus, ay nagtayo ng pinakamalaking relihiyon sa kanyang pangalan.
Islam
Mahigit 1,300 taon ang nakalipas, isang tao mula sa Mecca ay binisita ng arkanghel Gabriel at nakatanggap ng isang kagila-gilalas na kaloob: ang salita mula kay Allah, ang nag-iisang Diyos. Si Muhammad, ayon sa mga Muslim, ay ang propetang pinamunuan ni Moises, at ang aklat ni Muhammad, ang Koran, ay kumatawan sa sukdulang patotoo. Dinala ang kanyang mensahe sa disyerto patungong Medina . . . nilikha niya ang Islam.1
Habang ang Hudaismo at Kristyanismo (Hudeo-Kristyanismo) ay tradisyonal na pumanig laban sa Islam, ang tatlong relihiyong ito ay kapansin-pansing magkakatulad sa maraming mahahalagang lugar. Karagdagan sa tatlong inaangkin ang isang pangrelihiyong pinagmulan kay Abraham, ang lahat ng tatlong relihiyon ay:
Bilang karagdagan sa mga pagkakatulad na ito, napakalaking bilang ng lahat ng tatlong relihiyon ay marahil itinuturo o ginagawa ang konsepto ng Magbago o Mamatay! Ang Islam ay pumatay ng marami para sa pagtangging lumipat sa kanilang relihiyon. Ang mga Katoliko ay maaaring magpakita ng isang patas na mukha ngayon, ngunit ang kanilang mga doktrina ay hindi nagbago. Ang Simbahang Katoliko ay responsible para sa kamatayan ng mas marami pang tao kaysa sa Islam.
 |
|
Ang Jerusalem ay sentro sa apokaliptong pag-asa ng tatlong dakilang relihiyon na may iisang Diyos. Ang lahat ay kailangan na nakahanda, sapagkat ang mga paniniwalang ito ay bahagi ng isang kumplikadong pangwakas na delusyon ng napakalaking bahagi. |
Habang ang patuloy na gawa ng karahasan ng mga Palestino laban sa mga Israeli ay madalas nagiging ulo ng mga balita, ang maraming pagkakataon sa mga inosenteng Palestino, Amerikanong sibilyan at marami pang iba ay binalikan at sinalungat ng mga tropang Israeli, at tahasan pa ngang pinapatay, bihira na dumating sa balita. Gayunman ang ganitong mga kasamaan ng mga Israeli laban sa mga Palestino at iba pa ay isang patuloy na katunayan. Ang maingat na pagsasaliksik ng maraming iba’t ibang iskolar ay inilantad ang adyendang Zionist sa likod ng hindi mabilang na digmaan, kabilang ang sabwatan sa mga Nazis noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig. Kunin ang lahat ng ito, isang nakagugulantang na larawan ang nagsisimulang lumitaw ng isang ganap na digmaan para sa teokratikong diktaturya na humahantong sa pandaigdigang kontrol, bilang kapalit ay pagkalipol sa lahat ng ibang relihiyon.
Sa panahon ng huling 20 taon, mayroong pagtaas sa retorika ng digmaan ng iba’t ibang nangungunang imam na nanghihikayat sa kanilang mga mananampalataya na magdeklara ng jihad. Ang inaasahang pagdating ng Mahdi ay nangangailangan ng pakikipagtulugan sa parte ng mga mananampalataya upang maghanda sa kanyang pagdating. Ang mga Muslim ay nahati sa dalawang grupo, batay sa kanilang apokaliptong pag-asa.
Ang ilang Muslim ay naniniwala na ang kaguluhan at paglalaban sa Gitnang Silangan ay naghahanda sa landas para sa Mahdi na dumating at manguna sa hukbo para sa tagumpay. Sasakupin nila ang Jerusalem para sa Islam at kapag ito’y nalupig, ang Mahdi ay mangunguna sa kanila sa tagumpay sa mga nalalabi ng buong mundo.
Ang ibang Muslim ay naniniwala na kapag nagawa nila ang ganap na kontrol sa Jerusalem, pagkatapos ang Mahdi ay lilitaw at mangunguna sa kanila na sakupin ang nalalabi ng buong mundo para sa Islam.
Ang pangulo ng Iran na si Mahmoud Ahmadinejad ay ipinahayag sa publiko: “Ang pangunahing misyon ng aming rebolusyon ay maglatag ng landas para sa muling paglitaw ng Ikalabing-Dalawang Imam, ang Mahdi.”2 Habang nagsasalita sa harap ng UN General Assembly noong Setyembre ng taong 2005, tinapos ni Ahmadinejad ang kanyang talumpati sa panalangin na ang Mahdi ay darating sa lalong madaling panahon: “O makapangyarihang Panginoon, ako’y nananalangin na pabilisin ang paglitaw ng iyong huling repositoryo, ang isang ipinangako.”3
Ang kahalagahan ng komento ni Ahmadinejad ay nagiging malinaw kapag ang dugtong sa Jerusalem ay naunawaan.
 |
|
Ang ilan sa mga Muslim ay naniniwala na ang labana sa Gitnang Silangan ay naghahanda sa landas para sa pagdating ng Mahdi. |
Si Dr. Bilal Na’im ay nagsilbi bilang isang katulong sa pinuno ng Executive Council ng Hizballah, ang kontrolado ng Iran na teroristang organisasyon na Lebanese Shiite. Sa isang sanaysay na nagtatalakay ng mga detalye kung paano ang Mahdi ay dapat na lumitaw sa harap ng buong mundo, ayon sa doktrinang Shiite, ipinahayag niya na sa simula ang Mahdi ay lilitaw sa Mecca “at siya ay sasandal sa Ka’abah at tatanaw sa pagdating ng kanyang mga tagasuporta mula sa iba’t ibang panig ng mundo.”
Mula sa Mecca, ang susunod na kilos ng Mahdi ay patungo sa Karbala sa Iraq. Ngunit ang kanyang pinakamahalagang destinasyon, sa mga paglalarawan ni Na’im, ay malinaw na sa Jerusalem. Ito ay mula sa Jerusalem kung saan ang paglunsad ng pandaigdigang pananakop ng Mahdi ay ipinahayag. Ipinaliwanag niya, “Ang pagpapalaya sa Jerusalem ay ang pasimula para sa pagpapalaya sa buong mundo at pagtatatag ng estado ng katarungan at kahalagahan sa lupa.”4 Sa madaling salita, ang Jerusalem ay magsisilbing bunsuran para sa pandaigdigang jihad ng Mahdi sa katapusan ng mga araw.5
Habang ang isang grupo ng mga Muslim ay naniniwala na dapat muna nilang makuha ang kontrol sa Jerusalem bago ang pagdating ng Mahdi, ang iba ay naniniwala na ang Mahdi ay darating muna at tutulungan sila na sakupin ang Jerusalem – lahat ng ito ay pasimula sa ganap na Islamikong paghahari sa buong mundo. Ang parehong grupo ay itinuturing ang kaguluhan sa Gitnang Silangan bilang isang positibong pag-unlad na magsusulong ng kanilang adyenda para sa pagdating ng Mahdi. Ito dapat ay magsilbing babala sa bawat hindi Muslim, lalo sa kaliwanagan ng komentong ginawa kamakailan lang ni Louis Farrakhan, lider ng Nation of Islam.
Sa kanyang batayang talumpati na hinatid noong Pebrero 27, 2011, sa kaganapan ng taunang araw ng Tagapagligtas ng Nation of Islam, sinabi ni Farrakhan sa madla ng mahigit 16,000 katao na ang mga kamakailang kaguluhan sa Gitnang Silangan ay ebidensya na ang Mahdi ay, sa katunayan, bumalik na.
Anumang nakikita ninyo sa Tunisia, sa Egipto, sa Yemen, sa Jordan, sa Libya, sa Bahrain, malapit, malapit na malapit na, sa lahat ng bansa sa buong mundo, at maging sa Amerika ay malapit nang maganap. . . . Ito ay tanda na ang dakilang Mahdi na tinatanaw ng bayan ng Muslim bilang kaloob sa buong mundo, na ang Kristo na inaasahan ninyo, ang Diyos ay pinupukaw ang paglitaw ng masa! At malapit na, ito’y darating sa mga baybaying ito [ang Estados Unidos]. Mismo, ito’y nagsimula na.6
Itinatampok na pinakasentro sa apokaliptong pag-asa ng mga Hudyo, ang Jerusalem ay mahalaga rin sa mga plano ng Hudyo/Zionist para sa pandaigdigang paghahari.
Ang Hudaismo, sa unang tingin, ay tila sinusubukan na panatilihin ang mga tao nito na magkaisa sa halip na kunin ang tungkulin ng pagpapabago ng buong mundo, sapagkat ang Hudaismo ay ang kasaysayan at pananampalataya ng isang tiyak na bansa. Ngunit ito ay hindi ang lubos na kabuuan ng kwento. Ang Pundamentalistang Hudaismo, gaya sa Kristyanismo at Islam, ay nakikita ang tagumpay nito sa mga termino ng pag-iimpluwensya sa nalalabi ng buong mundo. Ginagawa nito nang lubos ang mga rabinikong pahayag sa tradisyon nito na “ang Diyos ay unang nagpadala ng pagpapala sa Jerusalem, at mula rito’y umaagos tungo sa buong mundo.”7 Ito ay sa Jerusalem na ang Mesias ay darating at “tutubusin at gagawing ganap ang bayan ng mga Hudyo . . . [pagkatapos, sila naman] ang magpapaganap sa mundong nakapaligid sa kanila, nagtuturo sa lahat ng bansa na mamuhay sa kapayapaan sa ilalim ng kautusan ng Diyos.”8
Ang panimula sa maluwalhating hinaharap na naisip ng Hudaismo ay ang muling pagtatayo ng kanilang templo at ang isang hari, mula sa lipi ni David, 
nakaupo sa trono sa Jerusalem. Ito ay hindi isang dakot ng mga pangitain lamang, kundi sa pangunguna at maimpluwensya (at pinondohang mabuti) na mga tao na naghahanda na muling itayo ang pangatlong Templo kapag binigyan ng pagkakataon. Ang isang ganitong tao ay si Rabi Chaim Richman ng Temple Institute.
Bukas niyang ipinahayag na ang mga kasapi ng Institusyon ay ninais na tanggalin ang Dome of the Rock at ang Moske ng Al-Aqsa kaya ang Templo ni Solomon ay maaari nang itayong muli. . . . Gumawa nang walang pagkakamali ukol rito – sila’y seryoso; ayon sa kanilang mga plano, ang Ikatlong Templo ay itatayo. At para magsilbi sa Templo, sila’y mga nagsasanay na pari sa tradisyon ng Templo ng pag-aalay ng dugo. . . . Lahat ng kinailangang implementasyon, pinggan, at iba pang bagay ay nilikha rin habang ang mga pondo ay makukuha.9
Dapat rin maunawaan na tulad ng mga Muslim na nahati sa iba’t ibang kategorya, ang mga tao na karaniwang tinatawag na “mga Hudyo” ay ganon din. Ilan sa mga taong ito ay tunay na nagmula kay Abraham, mayroong dugong Hebreo/Israelita. Karamihan sa kanila, gayunman, ay walang koneksyon sa dugong Israel ano pa man. Sila ay nagmula sa Khazarian na bansa na namuno sa Gitnang Asya ilang siglo na ang lumipas.
Ang mga Khazars ay isang Paganong sibilisasyon, at sa maiksing panahon sa kasaysayan, ay naging pinakamalaki at pinakamakapangyarihang kaharian sa Europa, at malamang ang pinakamayaman rin. Dinala sa kanila ang pagsambang pangrelihiyon na may halong phallic na pagsamba at iba pang anyo ng maidolatryang pagsamba na sinanay sa Asya ng ibang Paganong bansa. Ang anyong ito ng Paganong pagsamba ay nagpatuloy sa ikapitong siglo na may mahalay na anyo ng sekswal na kalabisan at kalaswaan na pinagsawaan ng mga Khazars bilang bahagi ng kanilang mga paniniwalang pangrelihiyon.
Noong ikapitong siglo A.D, ang pinuno ng Khazaria, si Haring Bulan ay nagpasya na ilipat ang kanyang bayan sa isa sa tatlong posibilidad: Hudaismo, Kristyanismo, o Islam.
Matapos ang makasaysayang pulong kasama ang mga kinatawan mula sa tatlong relihiyong may iisang Diyos, nagpasya si Haring Bulan na kupkopin ang “Talmudismo”, (ito’y nalalaman at sinasanay ngayon bilang Hudaismo,) sa halip na Islam at Kristyanismo, at ang [Hudaismo] ang naging bagong relihiyon ng estado.
Si Haring Bulan at ang kanyang apat na libong pyudal na maharlika ay agad na binago ng mga rabi na inangkat mula sa Babilonya para sa pangyayaring iyon. Ang phallic na pagsamba at lahat ng ibang anyo ng pagsamba sa anito ay ipinagbawal na. Ang mga hari ng Khazaria ay nag-imbita ng malaking bilang ng mga Rabi mula sa Babilonya at kawalang-hanggan, para dumating at magbukas ng mga sinagoga at mga paaralan upang magturo sa populasyon tungkol sa bagong relihiyon ng estado.
. . . Sa panahong ito, ang Talmud ay idinagdag o binago para protektahan ang kanilang relihiyon mula sa anumang panlabas na impluwensyang pangrelihiyon at para maiwasan ang pagbabalik ng mga naunang kasuklam-suklam na istilo ng pagsamba.10
 |
|
Ang Imperyong Khazarian sa tugatog ng kapangyarihan nito. |
Dahil ang mga Khazars ay walang nasusulat na wika, ang mga kasalukuyang pansariling istilong “Hudyo” ay ginamit ang katangiang Hebreo upang ilagay ang mga tunog ng kanilang sariling wika tungo sa pagsusulat. Ito’y dumating sa modernong panahon bilang Yiddish.
Karamihan sa mga tinatawag na Hudyo na laganap na naging sangkot sa iba’t ibang antikristong samahan na ito ay nagmula sa isang pangkat ng mga Hentil na tinatawag na Hudyong Khazar. Sila’y inilipat sa Hudaismo, ngunit walang paraan na sila’y mula sa binhi ni Abraham. Hanggang sa mismong araw na ito, sila’y lubos na matapat sa sinaunang pagkukubli na ito na kapag sila’y hinarap na hindi mga totoong Hudyo, sisigaw sila ng Anti-Semetismo. Upang mas maprotektahan sila mula sa pampublikong pagsisiyasat, binuo nila ang Jewish Anti-Defamation League (ADL) para bantayan at paalisin ang mundo ng sinuman na sinusubukan silang isiwalat o tanungin ang kanilang mga paganong pagsasanay o ang kanilang karapatan sa Ipinangakong Lupain.11
Habang kagulat-gulat sa maraming tao na ipinalagay na ang “mga Hudyo” ay nagmula sa dugo ni Abraham, ang mga Hudyong Khazar mismo ay nalalaman ang patotoo ng kanilang kasaysayan. Si Harold Wallace Rosenthal, isang Hudyo, ay isang nakatataas na bikaryo sa naging US senador na si Jacob K. Javits, isa pang Hudyo. Noong 1976, si Rosenthal ay nagbigay ng panayam kung saan ay mapagmalaki niyang inilabas ang adyenda ng Hudyo/Zionist na patuloy sa mundong ito ngayon. Nasisilaw sa kahangalan ng Amerikanong goyim na mga peon lamang ng mga Hudyo, ipinahayag ni Rosenthal: “Isang kababalaghan na ang mga Amerikano ay hindi bumangon at pinalayas ang bawat Hudyo sa bansang ito.”
Ang tagapakinayam, si Weisman, ay lubos na nangilabot sa anong narinig niya mula kay Rosenthal na sa isang punto ay nadama niyang napilitan na magprotesta.
Weisman: “Ayon sa pinakahuling maiskolar na pagsasaliksik, ang iyong mga ninuno ay hindi mga Israelita kundi mga Mongolyan at mga Asyano mula sa Silangang Europa at Kanlurang Asya, kaya ang iyong mga ninuno ay libu-libong milya ang layo mula sa Banal na Lupain. Hindi nila kailanman nakita ang Banal na Lupain – patunay na ang iyong bayan ay hindi ang piniling bayan ng Diyos.”
Rosenthal: “Eh ano naman? Anong pagkakaiba ang ginagawa nito?”
Weisman: “Tinuruan kami ng dakilang kasinungalingan sa loob ng maraming taon na ang mga Hudyo ay ang piniling bayan ng Diyos, kaya ito ay gumagawa ng isang pagkakaiba. Isang napakabigat na pagkakaiba.”
Rosenthal: “Anong napakabigat na pagkakaiba?”
Weisman: “Hindi pa ba patunay na ang mga dakilang karamihan ng mga Hudyo ngayon ay Khazar sa pinagmulan. Ang iyong mga ninuno ay hindi tumapak sa mga lupaing nilakaran ni Kristo. Hindi nila nalalaman ang Jerusalem at Palestino kaya paano . . .” [Si Ginoong Rosenthal ay ginambala ako.]
Rosenthal: [sumigaw nang malakas] “Anong impyernong pagkakaiba ang ginagawa nito ngayon?”
Weisman: “Nahanap ko ang napakaraming bagay na sinabi mo na nakamumuhi at . . . marami sa mga sinabi na ang karaniwang tao ay maaaring hindi maniwala sa iyo; sila’y maaaring hindi maniwala sa anong sinabi mo sa panayam na ito . . .” [Gumambala muli si Ginoong Rosenthal.]
 |
|
Ang sagisag sa watawat ng Israel, tanyag na kilala bilang “bituin ni David,” ay, sa katunayan, ang “bituin ni Saturn” – isang mahiwagang simbulo. Ang pribadong kahulugan ay: “Kung ano sa taas, ganon din sa baba.” |
Rosenthal: “Iyon ay kung bakit kami may kontrol ngayon. Isa sa mga dahilan kaya ang iyong bayan ay hindi naniniwala na posible para sa sinumang tao o lahi na makamit kung ano ang aming nakuha sa loob ng ilang daang taon. Ang hentil ay bobo. Kami’y lubos na matatalino. Ako’y magiging isang napakahalagang tao at sa paligid ng Washington at layon ko na maging pambansang prominente. Ikaw ay maririnig at mababasa ako sa hinaharap. Bata pa ako at mayroong lakas ng loob na sabihin sa iyo nang higit pa sa ibang Hudyo na susubukang sabihin sa iyo sa publiko. Karamihan sa mga sinabi ko sa iyo ay bahagi ng panloob at hindi nakikitang mundo ng Hudyo.”12
Bahagya na lamang na kagulat-gulat na ang bata, sumisikat na bituin sa pulitika, si Rosenthal, ay pinatay sa ilalim ng mga kwestyonableng kalagayan, ilang buwan ang lumipas.
Ang layunin ng Khazarian-Zionist-Hudyo ay pandaigdigang paghahari sa pamamagitan ng kanilang inangkin na pinagmulan kay Abraham. Inamin na, ang mga tao na may Israelitang pinagmulan ay mayroong pinakamalakas na angkin sa Jerusalem. Kaya sa pagkukubli ng kanilang mga ambisyon para sa pandaigdigang paghahari sa ilalim ng ipinalagay na Israelitang koneksyon, ang Khazarian-Zionist-Hudyo ay mayroong pinakamalakas na angkin sa Jerusalem.
Ang mga Hudyo ay itinuro na kapag ang templo ay muling itinayo at isang hari mula sa lipi ni David ay naupong muli sa trono ng Israel, ang Mesias ay darating at sila’y mamumuno sa buong mundo. Sapagkat sinabi ni Rabi Aryeh, “Sa Jerusalem, ang bayan ng Hudyo ay itatatag bilang espiritwal at moral na mga guro ng lahat ng sangkatauhan. Sa panahong iyon, ang Jerusalem ay magiging espiritwal na kabisera ng lahat ng sangkatauhan.”13
Maraming Kristyano ang walang malay na katulong sa pagsusulong ng adyendang Zionist para sa pandaigdigang paghahari. Ang pinakamamahal na pag-asa, ang pangako na kinapitan sa loob ng halos 2,000 taon ay sa isang araw ang Tagapagligtas ay babalik sa lupa. Ang malaking bahagi ng Kristyanismo ay naniniwala rin na ang Jerusalem ay gaganap ng isang dakilang papel sa mga huling araw ng kasaysayan ng daigdig bago ang Muling Pagdating ni Hesu-Kristo.
Gaya ng mga Hudyo, ang mga taong ito ay naniniwala na ang templo ay dapat na itayo bago ang Muling Pagdating. Sila rin ay tumatanaw para sa pagbabalik sa Israel ng “mga Hudyo” (na ipinalagay na mga Israelita sa dugo). Sa kadahilanang ito, maraming Kristyano ay itinataguyod ang Israel bilang isang malayang bansa. Isang malayang estado para sa mga Hudyo ang kailangan para tuparin ang kanilang mga apokaliptong pag-asa.
Ang mga Kristyano ay nais ang Templo na muling itayo dahil ito’y nangangahulugan na ang muling pagdating ni Hesus ay mas malapit na. Ang mga Hudyong pangkat ay masaya na tanggapin ang kanilang pagtataguyod sapagkat ito’y kumakatawan sa pagtangkilik para sa Israel ganon din sa mahalagang pinansyal na tulong para sa kanilang mga organisasyon at para sa mismong Israel.14
Ang mga Hudyo ay napakasaya lamang na tanggapin ang tulong ng mga Kristyano kung kailan ang ganitong tulong ay nasa linya sa kanilang pansariling layunin. Anong hindi nababatid ng marami ay ang mga Kristyano ay naniniwala na ang kautusang Mosaik ay nagwakas na sa krus. Gayunman, sila’y patuloy sa pakikipagtulungan sa Zionist-Hudyo na layunin ng pagpapanumbalik ng Templo dahil sa kanilang paniniwala na ang mga Hudyo bilang ganap ay ililipat sa Kristyanismo sa panahon ng pitong taon ng matinding pagsubok bago ang Muling Pagdating ni Hesus.
Para ilarawan ang kautusang Mosaik nang labis ay para tanggihan ang lahat ng mga pag-aaral ng mga rabi at ang kahalagahan ng anumang bagay na pinaniniwalaan nila at itinuturo. Ang tanging pangwakas na maaaring kunin ng isa ay ang patuloy na pagtanggap ng suporta mula sa mga Kristyanong pundamentalista ng mga gurong rabi na ito na humihiling na muling itayo ang Templo ay ang gawa ng makapigil-hiningang pangungutya. Para sa mga grupong Kristyanong pundamentalista na patuloy na ibinibigay ang pagtataguyod ay isang gawa ng kawalang-muwang, parehong makapigil-hininga.
Anong parehong grupo na pinipiling pabayaan ay ang mga Kristyano ay nilalayon ang paglipat ng lahat ng mga Hudyo sa pagtanggap kay Kristo bilang Mesias sa katapusan ng panahon. Sa kaisipan ng mga Kristyanong pundamentalistang ito, ang mga Hudyong iyon na hindi tinatanggap ito sa kasamaang-palad ay mamamatay. . . .
Si John Hagee, mula sa kanyang From Daniel to Doomsday, . . . [ay ipinaliwanag] na sa katapusan, ang mga Hudyo ay lilipat para tanggapin si Hesus bilang Mesias; sa madaling salita, sila’y ililipat sa Kristyanismo.15 At ilalarawan na si Hesus ay magwawagi sa labanan sa Armageddon sa katapusan ng panahon, isinulat niya:
“Ang mga puso ng bayan ng Hudyo – sumigla sa Diyos dahil sa Kanyang pamamagitan – ay ganap na tutungo sa kanilang tunay na Diyos. Sa sandaling iyon, ang Israel ay tatanaw sa kanyang Mesias nang may pagkilala. . . . Si Hesu-Kristo, ang tunay na Mesias . . . ay maghahari magpakailanman mula sa siyudad ng Jerusalem, ang siyudad ng Diyos.”16,17
Gaya ng mga Muslim na nahati sa dalawang kampo sa kanilang naiibang paniniwala tungkol sa pagsasaoras ng paglitaw ng Mahdi, gaya rin ng “mga Hudyo” na nahati sa mga dugong pinagmulan ni Abraham at mga may dugong Khazarian, ganon din ang mga Kristyano na tumatanaw sa Jerusalem para sa katuparan ng kanilang apokaliptong pag-asa na nahati rin batay sa kanilang mga pansariling balangkas ng paniniwala o mga personal na adyenda.
Ang mga Ebandyelikong Protestante ay ilan sa mga pinakatahasan sa pagtataguyod sa Israel bilang isang malayang estado. Sila’y nagbibigay nang may malasakit na pagsuporta sa Israel at tumatanaw para sa muling pagtatayo ng Templo bilang katuparan ng propesiya.
Ang ganoong pag-ibig sa Israel ng mga tao ay hindi nagmula sa isang pag-ibig sa Hudaismo kundi sa halip ay mula sa isang paniniwala na ang paglikha nito bilang isang estado sa katunayan ay pinatotohanan ang katumpakan ng kanilang interpretasyon ng propesiya at ang una sa loob ng isang serye ng mga kaganapan na magtatapos sa Muling Pagdating, kung kailan, si Hesus ay mamumuno sa Jerusalem, ay magdadala ng pagbabago ng mga Hudyo tungo sa Kristyanismo. Ibinigay ang mga paniniwalang ito, ang mga nagtataguyod sa Israel na mga pundamentalistang ito ay naglalaro ng isang lubos na mapanganib na laro. Ang pinansyal na suporta na natatanggap nila ay maaaring mainam na lumabas na isang mabigat na gastos sa huli.18
Ang mga pangyayari sa Jerusalem ay nakasentro sa senaryo ng Katapusan ng Sanlibutan na niyakap ng mga taong ito. Ilan sa “mga tanda ng panahon” ay ipinunto ng mga hinahawakan ang paniniwalang ito ay:
Ang mga tagapagturo ay kinuha ang mga pangako ng Lumang Tipan na ibinigay sa sinaunang Israel at inangkop ang mga ito sa modernong Israel.
Sapagka’t ililigtas ng Diyos20 ang Sion, at itatayo ang mga bayan ng Juda; at sila'y magsisitahan doon, at tatangkilikin nila na pinakaari. (Awit 69:35, ADB)
Ikaw ay babangon at maaawa sa Sion: sapagka’t kapanahunan ng pagkaawa sa kaniya, Oo, ang takdang panahon ay dumating. . . . Sa gayo’y katatakutan ng mga bansa ang pangalan ng PANGINOON. At ng lahat ng hari sa lupa ang iyong kaluwalhatian; Sapagka’t itinayo ng PANGINOON ang Sion, siya'y napakita sa kaniyang kaluwalhatian. . . . Nang ang mga bayan ay mapisan, at ang mga kaharian, upang maglingkod sa PANGINOON. (Awit 102:13, 15-16, 22, ADB)
Marami sa mga teksto na mayroong panghinaharap na paggamit sa Bagong Lupa matapos ang Muling Pagdating ay kinuha rin sa labas ng konteksto para gamitin sa modernong Israel.
Gayon bababa ang PANGINOON ng mga hukbo sa bundok ng Sion, at sa burol niyaon upang makipaglaban. Gaya ng mga ibong nagsisilipad gayon aampunin ng PANGINOON ng mga hukbo ang Jerusalem; yao'y kaniyang aampunin at ililigtas, siya'y daraan at iingatan niya. (Isaias 31:4, 5, ADB)
Ikaw ay bumangon, sumilang ka: sapagka't ang iyong liwanag ay dumating, at ang kaluwalhatian ng PANGINOON ay sumikat sa iyo. At ang mga bansa ay paroroon sa iyong liwanag, at ang mga hari sa ningning ng iyong sikat. Imulat mo ang iyong mata sa palibot, at ikaw ay tumingin: silang lahat ay nangagpipisan, sila'y nagsiparoon sa iyo: ang iyong mga anak na lalake ay mangagmumula sa malayo at ang iyong mga anak na babae ay kakalungin. At itatayo ng mga taga ibang lupa ang iyong mga kuta, at ang kanilang mga hari ay magsisipangasiwa sa iyo: sapagka't sa aking poot ay sinaktan kita, nguni't sa aking biyaya ay naawa ako sa iyo. Ang iyo namang mga pintuang-bayan ay mabubukas na lagi; hindi masasara sa araw o sa gabi man; upang ang mga tao ay mangagdala sa iyo ng kayamanan ng mga bansa, at ang kanilang mga hari ay makakasama nila. Sapagka't yaong bansa at kaharian na hindi maglilingkod sa iyo ay mamamatay; oo, ang mga bansang yaon ay malilipol na lubos. At ang mga anak nila na dumalamhati sa iyo ay magsisiparoong yuyuko sa iyo; at silang lahat na nagsisihamak sa iyo ay magpapatirapa sa mga talampakan ng iyong mga paa; at tatanawin ka nila Ang bayan ng PANGINOON, Ang Sion ng Banal ng Israel. (Isaias 60:1, 3-4, 10-12, 14, ADB)
Ang mga tao ay kumbinsido kapag ang kanilang mga tagapagturo ay sinipi ang Malakias 3:6 bilang patunay na ang mga pangako ng Lumang Tipan ay patuloy na tutuparin sa modernong Israel. “Sapagka't ako, ang PANGINOON, ay hindi nababago.” (Malakias 3:6, ADB) Ang mga tao ay hinihimok na “Idalangin ninyo ang kapayapaan ng Jerusalem” (Awit 122:6a) dahil “sila'y magsisiginhawa na nagsisiibig sa iyo” (Awit 122:6b). Malaking halaga ng salapi ang kinuha mula sa mga Kristyano (at sabik na tinanggap ng mga Hudyo) noong ang mga tagapaglingkod ay sinabi sa kanila, “Pagpalain nawa yaong lahat na nagpapala sa iyo [Israel], At sumpain yaong lahat na sumusumpa sa iyo.” (Mga Bilang 24:9b, ADB)
Ang ibang paboritong berso ay sinipi upang itaguyod ang kanilang paniniwala sa isang muling ibinalik, makapangyarihang estado ng Israel ay mga tekstong ibinigay kay David na nangako:
Kaniyang [si David ay] ipagtatayo ng bahay ang aking pangalan, at aking itatatag ang luklukan ng kaniyang kaharian magpakailan man. . . . At ang iyong sangbahayan at ang iyong kaharian ay matitiwasay magpakailan man sa harap mo: ang iyong luklukan ay matatatag magpakailan man. (2 Samuel 7:13, 16, ADB)
Ang tipan ko'y hindi ko sisirain, ni akin mang babaguhin ang bagay na lumabas sa aking mga labi. Minsan ay sumampa ako sa pamamagitan ng aking kabanalan. Hindi ako magbubulaan kay David; Ang kaniyang binhi ay mananatili magpakailan man; at ang kaniyang luklukan ay parang araw sa harap ko. Matatatag magpakailan man na parang buwan, at tapat na saksi sa langit. (Selah) (Awit 89:34-37, ADB)
Anong karamihan sa mga matatapat na tao ay nakakaligtaan sa kanilang pagsisikap na “pagpalain” ang bansang Israel kaya sila, bilang kapalit, pagpapalain rin, ay ang katunayan na lahat ng mga pangako ni Yahuwah ay ibinigay sa kondisyon ng pagsunod. Gaya ng mga Israelita ng panahon ni Kristo na kinuha ang Kasulatan na ipinunto ang Kanyang Muling Pagdating at ginamit sa Kanyang Unang Pagdating, ganon din ang napakaraming matatapat na tao ngayon ay kinukuha ang Kasulatan na ginamit sa Bagong Lupa at walang hanggang hinaharap at muling ginamit ito sa modernong Israel.
Ang mismong katunayan na ang Jerusalem ay nawasak at ang mga tao nito ay kumalat noong 70 A.D. ay ang kumbinsidong ebidensya na ang mahabang pagtitiis ni Yahuwah ay tuluyan nang nahapo sa patuloy na pagtigas ng puso, sutil na mga rebelyon ng mga Israelita. Ang apostol, si Pablo, ay mariing tinanggihan ang eksklusibong saloobin ng mga Israelita ng kanyang panahon na napanatili na ang mga pangako ay hindi para sa sinuman kundi sa Israel.
Sa simula pa ay ipinakita na ng kasulatan na ituturing ni Yahuwah na matuwid ang mga Hentil sa pamamagitan ng pananampalataya. Nang una pa man ay ipinahayag na ang ebanghelyo kay Abraham nang sabihing, “Sa pamamagitan mo ay pagpapalain ang lahat ng mga bansa.” Sumampalataya si Abraham kaya't siya'y pinagpala. Kaya't ang mga sumasampalataya ay pinagpapalang kasama ni Abraham. . . . Sapagkat kayong lahat ay anak ni Yahuwah dahil sa inyong pananampalataya kay Kristo Yahushua . . . . Wala nang pagkakaiba ang Hudyo [Israelita] at Griyego, ang alipin at malaya, ang lalaki at babae; kayong lahat ay iisa na dahil sa inyong pakikipag-isa kay Kristo Yahushua. At kung kayo'y nakipag-isa kay Yahushua, kayo'y kabilang na sa lahi ni Abraham at mga tagapagmana ayon sa pangako ni Yahuwah. (Tingnan ang Galacia 3:8-9, 26, 28-29.)
Habang si Pablo ay pinanatili ang tunay na Sabbath at lahat ng mga taunang kapistahan, nagdagdag pa siya sa sulat laban sa patuloy na kasanayan ng pagtutuli na bahagi ng Lumang Tipan ng pag-aalay ng dugo na natupad na sa krus. Dahil dito, marami na nagsulong ng pagbabalik ng “mga Hudyo” sa Jerusalem at naniniwala na ang Templo ay dapat na muling itayo upang dumating si Hesus, ay tinanggihan ang mga isinulat ni Pablo. Inangkin na si Pablo ay nagturo ng “isa pang ebanghelyo” at siya ay isang anti-kristo.
Isa pang huwad na pag-asa na laganap na itinuro nang walang Biblikal na pagtataguyod ay ang teorya ng Rapture. Ang hinahawakang paniniwala nito ay ang Tagapagligtas ay palihim na darating at “kukunin” ang Kanyang mga hinirang palabas ng sanlibutan upang iligtas sila mula sa pitong taon ng Matinding Pagsubok. Ito ay tinatawag din na pre-Tribulation rapture. Ito ay sa panahon ng pitong taon ng matinding pagsubok na inaasahan nila na ang lahat ng mga Hudyo ay ililipat sa Kristyanismo at tatanggapin si Hesu-Kristo bilang kanilang tunay na Mesias. Sa katapusan ng pitong taon, sila, kasama si Kristo, ay babalik nang matagumpay sa lupa upang mamuno sa loob ng 1,000 taon ng kapayapaan.
Narito ang susi sa Ebandyelikong suporta sa Zionismo. Malaya silang nagbibigay dahil naniniwala sila sa panghuling paglipat ng lahat ng mga Hudyo.
Ang papa ay palaging nais ang Jerusalem. Ang Krusada ay nagresulta sa walang awang pagpatay sa maraming Muslim, Hebreo at apostolikong Kristyano. Ang kanilang nag-iisang layunin ay sakupin ang Jerusalem para ang papa ay maaaring mamuno rito. (Ang kapapahan ay mas lalo pang lumalapit sa pagkamit ng layuning ito: A Seat for the Pope at King David’s Tomb) Ang Kapapahan ay palaging naghahangad para ganap na pandaigdigang paghahari.
Kasunod ng Vatican II noong 1960s, ang kapapahan ay nagsimulang ligawan ang ibang Kristyanong simbahan. Ang mga pagsisikap na pagkaisahin ang mga “hiwalay na kapatid” na ito ay lubos na matagumpay kaya may mga bilang ng “paglipat” ng iba’t ibang Protestante, kabilang ang mga paring Episcopalian, tungo sa Katolisismo. Habang ang Seventh-day Adventist Church ay naglathala ng mga aklat na tumatawag sa papa na “suwail” at ipinahayag, “Ito ay isang tumatalikod na simbahan na nilalapit ang distansya sa pagitan nito at ng Kapapahan”21 sila rin ay gumawa ng mga konsesyon sa Katolisismo na hindi mailarawan ng mga nagtatag na ama ng kanilang pananampalataya.
 |
|
Medalyang ibinigay kay Pope Paul VI ng opisyal ng Seventh-Day Adventist Church, si B.B. Beach |
Noong Mayo 18, 1977, si Dr. B. B. Beach, naging Kalihim ng Northern Europe-West Africa Division ng Seventh-day Adventist Church, ay may tagapakinig kasama si Pope Paul VI kung saan si Beach ay opisyal na ipinakita sa papa ang gintong medalya mula sa Seventh-day Adventist Church. (Tingnan ang Review & Herald, Agosto 11, 1977, p. 23.)
Si John Paul II, na hinalal na papa noong 1978, ay gumawa ng mas maraming internasyonal na biyahe kaysa sa sinumang naunang papa. Ang mga pagbiyaheng ito ay para sa hayagang layunin ng muling pakikipagkasundo ng Kapapahan sa mga “hiwalay na kapatid” nito. Ang kanyang mga pagsisikap ay lubos na matagumpay kaya noong 1994, isang dokumentong tanda ay nilagdaan na pinamagatang Evangelicals at Catholics Together: The Christian Mission In The Third Millennium.22 Isang mas kagulat-gulat na tagumpay ang dumating noong ang mga lider ng Ruso at Griyegong Orthodox na patnyarka ang gumawa ng tiyak na mga konsesyon sa Kapapahan.
 |
|
Si Pope John Paul II ay hinahalikan ang Koran (Mayo 14, 1999) |
Ngunit ang mga tangka ng kapapahan na pagkaisahin ang mundo, kasama ang papa bilang “tagapanagot” ng lahat ng mga magkakasalungat na relihiyon, ay hindi tumigil sa iba’t ibang Kristyanong denominasyon. Noong 1979, bumisita si Pope John Paul II sa Moske ng Hagia Sophia sa Istanbul at sa isa pa sa Damascus, Syria noong 2001. Noong 1999, hinalikan ni John Paul ang Koran, isang regalo na inilabas ng mga bumibisitang Muslim na imam. Noong Marso 21-26, 2000, ang kanyang mga pagsisikap na pagkaisahin ang mga relihiyon ng mundo ay umabot sa sukdulan sa isang biyahe patungong Jerusalem. Sapagkat ibinuod sa isang artikulo na inilathala ng JewishVirtualLibrary.org:
 |
|
Si John Paul II, ay naglagay ng isang papel |
Dumating si Pope John Paul II sa Israel noong Marso 21, 2000, para sa isang makasaysayang limang araw na pagbisita, sa panahon kung kailan binisita niya ang mga banal na lugar ng tatlong pangunahing relihiyon at nakasama ang mga pulitikal na lider ng Israel at mga Punong Rabi. Bagama’t isang biyahe na nakatuon sa relihiyon, ang Papa ay hinawakan rin ang mga pulitikal na isyu, pinagpapala ang Israel, ipinapahayag ang suporta para sa isang Palestinong lupain at humingi ng tawad para sa kasalanang nagawa ng mga Kristyano laban sa mga Hudyo.
Sa isang pulong kasama si Pangulong Ezer Weizman noong Marso 23, ang Papa ay pinagpala ang Israel, isang gawa na nakikita ng maraming Israeli bilang pinakahuling pagkilala ng simbahan sa kanilang estado. Sa loob ng maraming siglo, itinuro ng Simbahang Katoliko na ang pagpapatapon sa mga Hudyo ay kaparusahan para sa kamatayan ni Hesus. . . . .
Ang talumpating Yad Vashem [ang ibinigay ng Papa] ay itinuring na sukdulan ng mga pagsisikap ni John Paul na pagkakasundo ng mga Kristyano at mga Hudyo. Siya ang unang papa na bumisita sa Nazi death camp ng Auschwitz at dumalo sa mga paglilingkod sa isang Romanong sinagoga. Noong 1998, ang Vatican ay nag-isyu ng dokumento sa Holocaust, at noong maaga sa Marso, bago umalis para sa kanyang peregrinasyon sa Gitnang Silangan, ang kapapahan ay humingi ng tawad para sa mga kasalanan ng mga Kristyano sa buong kasaysayan, kabilang ang laban sa mga Hudyo.23
Ang sumunod na papa, si Benedict XVI, ay ipinagpatuloy ang mga nagawa ng nauna sa kanya. Noong Nobyembre 20, 2006, ang papa ay nanalangin sa isang moske ng Muslim.
Sa isang kilos ng pagrespeto sa mga Muslim sa Turkey at sa buong mundo, nanalangin si Pope Benedict XVI sa tanyag na Blue Mosque ng Istanbul, ang kanyang unang pagbisita sa isang Islamikong lugar ng pagsamba. Bilang papa na naglakad kasama si Mustafa Cagrici, ang dakilang mufti ng Istanbul, sa “mihrab” na lugar na pinupunto ang landas tungo sa Mecca, ang mufti ay sinabi na siya ay mananalangin. Ang papa ay tumindig kasama niya, tinungo ang ulo at ginalaw ang labi sa katahimikan sa loob ng isang minuto. Ang tagpuan noong Nobyembre 30 ay mainit at magiliw . . . .24
 |
|
Si Benedict XVI ay nananalangin sa Blue Mosque kasama |
Bagama’t ang Simbahang Katoliko ay matagal na inakusahan ng pag-uusig ng mga Hudyo sa pagiging “mamamatay-Kristo,” noong 2011, gumawa ng isang punto si Benedict XVI ng pagtanggi na ang mga Hudyo ay sa anumang paraan ay responsable para sa kamatayan ni Kristo. Noong Marso 2, 2011, inulat ng Reuters News Service:
Si Pope Benedict, sa isang bagong aklat, ay personal na pinawalang-sala ang mga Hudyo ng mga alegasyon na sila ay responsable sa kamatayan ni Hesu-Kristo, itinakwil ang konsepto ng panlahatang pagkakasala na gumimbal sa relasyong Kristyano-Hudyo sa loob ng maraming siglo.
Ang mga grupong Hudyo ay pinuri ang kilos na ito. Ang Anti-Defamation League ay tinawag ito na “mahalaga at makasaysayang sandali” at umasa na ito’y makakatulong sa kumplikadong teolohiya na “isalin sa mga bangkuan” upang mapabuti ang dayalogo ng mga katutubong relihiyon.25
Ang napakahalagang layunin na nagpapatakbo ng pagnanais ng Simbahang Katoliko para sa ekumenismo ay ang pagnanais na mamuno sa buong mundo mula sa Jerusalem.
May mga tsismis na ang estratehiya ng Simbahang Katoliko ay para maghanda ng landas tungo sa Bagong Relihiyon ng Mundo kaya sila mapupunta sa nakatataas na posisyon upang magkaroon ng hurisdiksyon kapag ang pag-iisa ng lahat ng mga relihiyon at mga kulto ay naging ganap. Ang nakatagong plano ay para sa Simbahang Katoliko na makakuha ng pandaigdigang kapangyarihan at pamamahala.26
Bilang inangkin na “bise-rehente ni Kristo,” ang papa pa nga ay binigyan ng titulong “Panginoong Diyos ang papa.” Ang apostol na si Pablo ay nagbabala ng pangwakas na delusyong ito noong nagsulat siya para sa mga taga-Tesalonica:
Huwag kayong padaya kaninuman sa anumang paraan. Sapagkat hindi darating ang araw na iyon hanggang hindi pa nangyayari ang paghihimagsik laban sa Eloah at ang paglitaw ng suwail, na nakatakda naman sa kapahamakan. Lalabanan niya ang lahat ng kinikilalang Eloah at sinasamba ng mga tao, at itataas niya ang sarili sa lahat ng ito. Uupo siya sa Templo ng Eloah at magpapakilalang siya ang Eloah. Alam ninyo kung ano ang pumipigil kaya hindi pa lumilitaw ang suwail sa takdang panahon. Palihim nang kumikilos ang kapangyarihan ng kasamaan, at magpapatuloy ang ganyan hangga't hindi naaalis ang humahadlang sa kanya. At kung maalis na ang hadlang, lilitaw na ang suwail. Ngunit lubusan siyang pupuksain ng Panginoong Yahushua sa pamamagitan ng hininga ng kanyang bibig sa panahon ng kanyang maluwalhating pagdating. Ngunit sa kanyang paglitaw, ang suwail ay magtataglay ng kapangyarihan ni Satanas. Makikita ang lahat ng uri ng huwad na himala, mga tanda, at mga kababalaghan. Lilinlangin niya sa pamamagitan ng maraming uri ng pandaraya ang mga mapapahamak, mga taong ayaw umibig sa katotohanan na sana sa kanila'y makapagliligtas. (Tingnan ang 2 Tesalonica 2:3-4, 6-10.)
Ang pinukaw ng Langit na paglalarawan na ito ng kalikasan at mga layunin ng kapapahan ay agad sinundan ng isang taimtim na babala:
Dahil dito, hahayaan na ni Yahuwah na sila'y malinlang ng espiritu ng kamalian at maniwala sa kasinungalingan. Parurusahan ang lahat ng ayaw tumanggap sa katotohanan, at sa halip ay nagpakasaya sa kasamaan. (Tingnan ang 2 Tesalonica 2:11, 12.)
Ang paniniwala na ang Jerusalem ay mahalaga sa katuparan ng mga apokaliptong propesiya ay isa sa pinakamalaki at pinakamatagumpay na mga kasinungalingan ni Satanas. Ang kalubhaan nito ay makikita sa katunayan na ito’y niyayakap ng tatlong pinakamalaking relihiyon sa buong mundo. Bawat relihiyon, at bawat pagkakahati sa loob ng relihiyong iyon, ay mayroong pagkakaiba ng panlilinlang na hinabi para rito ng Prinsipe ng Kasinungalingan (Lucifer) mismo.
Ang paggawa sa mga huwad na paniniwala na siya mismo ang nagtanim sa mga kaisipan ng tao, si Satanas ay naghahangad na makamit ang kanyang orihinal na pagmamataas, ginawa sa panahon ng kanyang pagbagsak sa kalangitan. Ang pagmamataas na ito ay pinanatili sa Kasulatan para magpaalala sa atin kung kailan ang katapusan ng sanlibutan ay darating:
Ano't nahulog ka mula sa langit, Oh tala sa umaga [Lucifer], anak ng umaga! paanong ikaw ay lumagpak sa lupa, ikaw na siyang nagpahina sa mga bansa! At sinabi mo sa iyong sarili, Ako'y sasampa sa langit, aking itataas ang aking luklukan sa itaas ng mga bituin [ni Yahuwah]; at ako'y uupo sa bundok ng kapisanan, sa mga kaduluduluhang bahagi ng hilagaan: Ako'y sasampa sa itaas ng mga kaitaasan ng mga alapaap; ako'y magiging gaya ng Kataas-taasan. (Isaias 14:12-14, ADB)
Ang mga tuntunin ng kaharian ni Satanas ay may dalawang bahagi: 1) kamalian at, kapag itong nabigo, 2) dahas. Lahat ng tatlong pangunahing Abrahamikong relihiyon ng mundo ay nagkasala sa paggamit ng parehong tuntunin para sa layunin ng pagkamit ng mas dakilang kapangyarihan at kontrol sa maraming tao. Anumang paniniwala na nagtataguyod ng Jerusalem, na nananawagan para sa isang pagbabalik sa tiyak na piraso ng tunay na estado na iyon, na nanghihingi ng mga pondo para sa muling pagtatayo ng isang templo sa Jerusalem, ay isang panlilinlang na pinagplanuhan ni Satanas mismo upang pagkaisahin ang mga relihiyon ng mundo sa ilalim ng isang payong o, pasalungat, para “hatiin at sakupin” ang mga tumanggi sa pagkakaisa.
Noong si Yahushua ay nasa lupa, ang kanyang mga tagasunod ay naghahanap nang tiyakan kung ano na ngayon ang ipinangako sa pangwakas na delusyong ito: ang Israel bilang isang dominanteng kapangyarihan ng mundo, dinurog ang lahat ng kanyang mga kaaway. Ang mga pari at pinuno ng panahon ni Yahushua ay unang hinanap siya sa pag-asa na siya ang mangunguna sa mga Israelita sa tagumpay laban sa mga kinamuhiang Romano. Agad naman siyang itinakwil noong natanto nila na wala siyang ganoong layunin.
Malinaw na itinuro ni Yahushua na ang kanyang kaharian ay isang espiritwal na kaharian.
Minsan, tinanong ng mga Pariseo si Yahushua kung kailan magsisimula ang paghahari ni Yahuwah. Sumagot siya, “Hindi magsisimula ang paghahari ni Yahuwah na may nakikitang palatandaan; hindi rin nila masasabi, ‘Tingnan ninyo at narito,’ o ‘Naroon,’ sapagkat masdan ninyo, ang paghahari ni Yahuwah ay nasa inyo.” (Tingnan ang Lucas 17:20-21.)
Ang banal na sinalitang patotoong ito ay sumpa sa mga Israelita! Nahaharap sa pagkawasak ng kanilang ambisyosong pag-asa para sa pandaigdigang paghahari, agad nilang tinanggihan ang kanilang matagal nang inaantay na Mesias. Gamit ang kanilang mga pansariling ambisyon bilang sandata laban sa kanya, sila’y inakusahan si Yahushua sa harap ni Pilato ng pakikibahagi sa mapang-uyam at mapanghimagsik na gawain laban sa Roma. Gayunman, noong tinanong ni Pilato si Yahushua kung ang mga paratang na ito ay totoo, ang Tagapagligtas ay pinagtibay muli na ang kanyang kaharian ay isang espiritwal na kaharian.
Kaya pumasok muli si Pilato sa punong-himpilan. Ipinatawag niya si Jesus at tinanong, “Ikaw ba ang hari ng mga Hudyo? . . . Ang mga kababayan mo mismo at mga punong pari ang nagdala sa iyo rito. Ano ba ang ginawa mo?”
Sumagot si Yahushua, “Ang kaharian ko ay hindi mula sa sanlibutang ito. Kung mula sa sanlibutang ito ang kaharian ko, ipaglalaban ako ng mga alagad ko upang hindi ako mapasakamay ng mga pinuno ng mga Hudyo. Ngunit ang kaharian ko ay hindi mula rito.”
Tinanong siya ni Pilato, “Isa kang hari kung gayon?” Sumagot si Yahushua, “Ikaw ang nagsasabing ako'y hari. Ito nga ang dahilan kung bakit ako ipinanganak at pumarito sa sanlibutan, upang magpatotoo sa katotohanan. Ang sinumang nasa panig ng katotohanan ay nakikinig sa tinig ko.” (Tingnan ang Juan 18:33, 35-37.)
Lahat ng tatanggapin ang mga patotoo ng Bibliya ay matatanto na ang kaharian ng Tagapagligtas ay patuloy na isang espiritwal na kaharian. Ang mga pangako ni Yahuwah sa literal na Israel ay matutupad sa espiritwal na Israel. Ito’y hindi magaganap sa anumang punto ng panahon bago ang Muling Pagdating. Matapos lamang ang pagkawasak ng mga masasama, kapag ang Bagong Langit at Bagong Lupa ay nilikha, ang mga pangakong ito ay maaabot ang sukdulang katuparan sa espiritwal na Israel – iyong mga, sa pagsunod, ay natagunan ang kinailangang kondisyon ng katuparan, na pagtalima sa banal na kautusan.
Ang Banal na Pag-ibig ay nagbigay ng isang sulyap tungo sa maluwalhating hinaharap sa huling aklat ng Bibliya.
Pagkatapos nito, nakita ko ang bagong langit at ang bagong lupa. Naglaho na ang dating langit at lupa, pati na rin ang dagat. At nakita ko ang Banal na Lungsod, ang bagong Jerusalem, na bumababa mula sa langit galing kay Yahuwah. Ang lungsod na iyon ay tulad ng isang babaeng ikakasal. Handang-handa na, at gayak na gayak sa pagsalubong sa lalaking mapapangasawa niya. (Tingnan ang Pahayag 21:1, 2.)
Sa lupa na ginawang bago, tinitirahan ng mga nagtagumpay sa pamamagitan ng dugo ng Kordero; iyong mga, sa pamamagitan ng pananalig sa mga nagbabayad-salang merito ng dugo ni Yahushua ay ganap na pinanatili ang banal na kautusan, ang bawat mapagpalang pangako ay ibinigay sa mga sumunod ay matutupad.
Narinig ko ang isang malakas na sigaw mula sa trono, “Ngayon, ang tahanan ni Yahuwah ay nasa piling na ng mga tao! Mananahan na siyang kasama nila. Silaʼy magiging mga mamamayan niya. At siyaʼy makakapiling na nila at magiging Eloah nila.” (Tingnan ang Pahayag 21:3.)
Nauugnay na Nilalaman:
1 Holy Lands: One Place, Three Faiths, LIFE, pp. 2-6.
2 Patrick Poole, “Ahmadinejad’s Apocalyptic Faith,” FrontPageMagazine.com, Agosto 17, 2006; John Daniszzewski, “Messianic Fervor Grows Among Iran’s Shiites,” Los Angeles Times, Abril 15, 2006; Scott Peterson, “Waiting for the Rapture in Iran,” Christian Science Monitor, Disyembre 21, 2005; Jackson Diehl, “In Iran, Apocalypse vs. Reform,” Washington Post, Mayo 11, 2006; Dore Gold, The Fight for Jerusalem, 2007, p. 232.
3 Talumpati ni Pangulong Mahmoud Ahmadinejad, pangulo ng Islamikong Republika ng Iran, sa harap ng UN General Assembly, ika-60 sesyon, Setyembre 7, 2005, www.un.org.
4 Http://albehari.tripod.com/quds4.htm.
5 Dore Gold, op. cit., p. 233, binigyang-diin.
6 World News, http://wn.com/minister_farrakhan's_saviours'_day_2011_keynote_address?upload_time=all_time&orderby=viewCount
7 Aryeh Kaplan, Jerusalem, The Eye of the Universe, (New York: National Congress of Synagoge Youth, 1976), 76.
8 Michael Baigent, Racing Toward Armageddon: The Three Great Religions and the Plot to End the World, pp. 218-219.
9 Baigent, op. cit., pp. 18-19.
10 http://www.lostisrael.com/khazars.htm
11 Joye Jeffries Pugh, Eden, p. 125.
12 Para mabasa ang nakagugulantang na panayam na ito sa kabuuan, tingnan ito: http://www.antichristconspiracy.com/HTML%20Pages/Harold_Wallace_Rosenthal_Interview_1976.htm
13 Aryeh Kaplan, op. cit., p. 76.
14 Baigent, op. cit., p. 25.
15 John Hagee, Daniel to Doomsday, 153.
16 Ibid., p. 237.
17 Baigent, op. cit., pp. 26-27.
18 Baigent, op. cit., pp. 104-105, binigyang-diin.
19 Sinipi sa Eden, op. cit., pp. 424-425.
20 Habang ang WLC ay itinataguyod at ginagamit ang mga tunay na pangalan ng Ama at Anak, iyong mga nagpaliwanag ng Kasulatan sa madalang na paraang ito, kahit minsan, gumagamit ng banal na pangalan. Kaya ang mga teksto ng Bibliya na sinipi ay ginamit ng mga tagapagturo na nagtataguyod ng paniniwala sa isang pagbabalik sa Jerusalem at ang muling pagtatayo ng templo.
21 Ellen G. White, “Signs of the Times,” Pebrero 19, 1894.
22 Para mabasa ang marami pa ng dokumento, tingnan ito: http://www.leaderu.com/ftissues/ft9405/articles/mission.html.
23 Mitchell Bard, “Pope John Paul II’s Pilgrimage to Israel,” http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/anti-semitism/jp.html, binigyang-diin.
24 John Thavis, “In sign of respect to Muslims, pope prays in Istanbul's Blue Mosque,” Catholic News Service, Nobyembre 30, 2006.
25 Phillip Pullella, “Pope book says Jews not guilty of Jesus Christ’s death,” Reuters, Vatican City, Wednesday, Marso 2, 2011.
26 Pugh, Eden, op. cit., p. 254.