Nag-alala si Bb. Wagner. Ang field trip sa hapon sa isang museo ng tren kasama ang kanyang klase ng ikalawang baitang ay mabuting-mabuti. Ang mga bata ay naging interesado at (para sa karamihan ay) tahimik. Nagawa niyang awatin ang maiksing pambubuno nila Chad at Tim bago pa ang anumang bagay ay masira sa museo. Nahanapan niya ng palikuran ang munting Lindy, na nananatili sa unang baitang. At lahat ng mga bata ay nahatid na ng kanilang mga magulang sa museo sa tamang oras, lahat maliban sa isa.
Si Pamela Forsythe ay hindi nasundo. Alas tres na ng hapon. Lumipas ang ika-apat at ikalima. Wala si Bb. Wagner ng phone number ni Pamela at, sa oras na ito, wala nang naiwan sa paaralan na maaari niyang pagtanungan. Hindi niya nalalaman kung saan nakatira si Pamela at, dagdag pa, ang batang si Pamela ay hindi rin ito nalalaman.
Ang Indianapolis, sa taglagas ng 1964, ay nasa gilid ng panlahing tensyon. Ang museo ng transportasyon ay hindi ang pinakamahusay na bahagi ng bayan at si Bb. Wagner ay kinakabahan na. Kung mahatid na niya si Pamela pauwi ng tahanan, hindi malalaman ng kanyang magulang kung saan ang batang babae. At dahil hindi niya magawang makipag-ugnay sa kanila, wala siyang magagawa kundi umupo at maghintay. At maghintay. At maghintay.
Sa ikaapat matapos ang alas singko, ang lalaki na tumakbo sa museo ay lumabas na. Siya rin ay nag-aalala. Hindi niya gusto na umalis at iwan ang babae at bata sa nagtitipong kadiliman ng paradahan.
Sa wakas, sa ika-5:30 ng hapon, mahigit dalawang oras matapos ihatid ang ibang mga bata, dumating si Ginang Forsythe sa isang kaguluhan ng kapatawaran at pagpapaliwanag. Niyakap niya ang batang babae na tahimik na lumabas sa kotse ng guro at agad na tumungo sa sasakyan ng mama niya na may munting masayang pagkaway, “Salamat po, Bb. Wagner! Kita-kita po uli bukas!”
Nagmamaneho pauwi, humanga si Bb. Wagner sa kung gaano naging kalmado si Pamela. Hindi siya kinakabahan. Hindi siya natatakot. Hindi siya nag-aalala. Nalaman niya na darating ang kanyang ina. Ang kaisipan ay malinaw na hindi kailanman pumasok sa isip ng bata ay maaaring hindi dumating. Sa halip, siya ay malaya sa tensyon, masayang naglalaro at kasama ang guro. Siya ay may ganap at buong tiwala na ang kanyang ina ay darating dahil sinabi ng kanyang ina. Ang ganap na pananalig na ito sa kanyang ina ay nagpahintulot kay Pamela na maghintay ng mahahabang oras nang may pagtitiis.
Ang Bagong Tipan ay puno ng mga pagpapayo para sa mga mananampalataya na sanayin ang pagtitiis, at purihin ang mga ginagawa nito. Ito ay naging napakalinaw na isang mahalagang espiritwal na katangian na tinataglay. Ang problema ay, karamihan sa mga tao ay hindi nauunawaan nang tiyakan kung ano ang “pagtitiis,” na sinasabi sa Kasulatan. Inaalala na pinapagalitan bilang isang bata na “Magpakatatag!” ipinapalagay nila na ang pagtitiis ay walang iba kundi pagiging kalmado kung kailan na nararamdamang naiinip sa hindi inaasahang pagkaantala. Ang ganitong kahulugan ay itinaguyod ng mga modernong talatinigan na nagbigay ng kahulugan sa pagtitiis bilang: “ang kalooban o kakayahan na maghintay o magtiis nang walang reklamo.”1
Ang wika, gayunman, ay sunud-sunuran at kakaunting wika ang nakahihigit sa Ingles, na patuloy na nagdadagdag ng mga salita at nagbabago ng mga kahulugan sa mas lalo pang lumalawak na bokabularyo nito. Para makuha ang ganap na kahalagahan ng ano ang tinutukoy ng Bibliya sa kung kailan itinuturo nito ang mga mananampalataya na sanayin ang “pagtitiis,” kinakailangan na matutunan kung paano ang salita ay binigyang-kahulugan kung kailan ang mga tagapagsalin ng Bibliya ay pinili ito na kumatawan sa orihinal na salitang Griyego.
PAGTITIIS, Ang pagdurusa sa mga hirap, sakit, trabaho, kalamidad, paghihimok, o ibang kasamaan, sa isang kalmado, tahimik na kalooban; pagpapakatatag nang walang paglagaslas o pagkayamot. Ang pagtitiis ay maaaring lumitaw mula sa pagtakbo ng lakas ng loob . . . o mula sa Kristyanong pagsuko sa banal na kalooban. . . . Ang gawa o kalidad ng paghihintay nang matagal para sa katarungan o inasahang kabutihan nang walang kaligaligan.2
Higit pa sa pagtitiis ng inip nang may tahimik na diwa, ang tunay na Kristyanong pagtitiis ay itinatag sa pananalig at ito ay isang mahalagang bahagi ng espiritwal na pag-unlad. Ang mga pagsubok na dumarating sa buhay ng lahat ay pinahintulutan ni Yahuwah upang mapaunlad ang espiritwal na lakas at katatagan ng loob. Sa kabanata 5 ng Roma, inilatag ni Pablo ang proseso kung saan ang pagtitiis ay natutunan at ang mga espiritwal na gantimpala na dulot nito:
Nagagalak din tayo sa mga pagdurusang ating nararanasan, sapagkat alam nating ang pagdurusa ay nagbubunga ng pagtitiyaga. Ang pagtitiyaga ay nagbubunga ng katatagan, at ang katatagan ay nagdudulot ng pag-asa. Hindi tayo binibigo ng pag-asa sapagkat ibinuhos ni Yahuwah sa ating puso ang Kanyang pag-ibig sa pamamagitan ng Banal na Espiritu na ipinagkaloob sa atin. (Roma 5:3-5)3
Ang mga pagpupunyagi at mga pagsubok na dumadagsa sa lahat ng sumusunod kay Yahuwah ay pinahintulutan ng walang hanggang Pag-ibig. Ang mga pagsubok na ito ay maaaring mapagtagumpayan lamang sa pananalig at tiwala sa banal na kapangyarihan. Ito’y nagbibigay sa bawat isa ng indibidwal na kaalaman, indibidwal na karanasan na si Yahuwah ay mapagkakatiwalaan.
Ang “pagtitiis” ay makukuha ng lahat ng maghahangad nito. Ito ay nakamit sa pagpili na pagkatiwalaan si Yahuwah sa pang-araw-araw na buhay. Ito ay isang pasyang may malay. Ito ay isang pasya na hindi batay sa damdamin. Mismo, ang mga damdamin (ng takot, o ng pagdududa) ay dapat na pabayaan habang nagsasanay ng pananalig. Ang pananalig ay “ang pagpayag ng kaisipan sa patotoo ng ano ang ipinahayag ng iba, nananahan sa kanyang awtoridad at katapatan, nang walang ibang ebidensya.”4
Maraming bagay ang matagal nang hinahangad ni Yahuwah na gawin ng Kanyang mga anak, ngunit kung pinili nila hindi sanayin ang pananalig, limitado lamang Siya sa anumang maaari Niyang gawin para sa kanila. Sapagkat ipinaliwanag ni Yahushua, “Kung magagawa mong sumampalataya, mangyayari ang lahat sa sinumang may pananampalataya.” (Marcos 9:23)
Kung kailan, sa kasagutan sa panalangin ng pananalig, gumagawa si Yahuwah ng makapangyarihang pagpapakalaya, ang pasasalamat ay nagising sa puso. Dahil dito, ang pasasalamat para sa mga natanggap na pagpapala ay pumupukaw ng pag-ibig. Ito ay isang tumutupad na pag-ikot para sa pag-ibig na nakamit sa pamamagitan ng karanasang ito na pumupukaw ng mas dakilang pananalig!
Piliin na maniwala sa mga pangakong ibinigay sa Kasulatan. Ang mga ito’y salita ni Yahuwah para sa iyo. Ibatay ang iyong tiwala sa iyong personal na kaalaman ukol sa Kanya bilang isang makapangyarihan, mapagmahal na Manlilikha. Sa mismong dahilan na ito kaya si Yahuwah ay nagbigay ng hindi mabilang na mga pangako sa Kanyang Salita.
Ipinagkaloob niya sa atin sa pamamagitan ng kapangyarihan ni Yah ang lahat ng bagay na kailangan natin sa buhay at sa pamumuhay nang tapat sa kanya. Ito'y sa pamamagitan ng ating pagkakilala sa kanya na tumawag sa atin ayon sa kanyang karangalan at kaluwalhatian. Sa pamamagitan ng mga ito'y ibinigay niya sa atin ang kanyang mga mahahalaga at dakilang pangako upang kayo'y maging kabahagi sa kanyang kalikasan bilang Yahuwah, yamang nakaiwas na kayo sa kabulukang nasa sanlibutan dahil sa masamang pagnanasa. At dahil dito, sikapin ninyong idagdag sa inyong pananampalataya ang kabutihan; sa kabutihan ang kaalaman; sa kaalaman ang pagpipigil sa sarili; sa pagpipigil sa sarili ang katatagan; sa katatagan ang banal na pamumuhay; sa banal na pamumuhay ang pagmamahalan bilang magkakapatid; at sa pagmamahalan bilang magkakapatid ang pag-ibig. Sapagkat kung taglay ninyo at pinagyayaman ang mga katangiang ito, tutulungan kayo ng mga ito na hindi maging inutil at hindi mawawalan ng silbi sa inyong pagkakilala sa ating Panginoong Kristo Yahushua. (2 Pedro 1:3-8)
Iyong mga mapagtiwalang sumuko sa banal na kalooban ay makakamit ang pagtitiis. Sila’y magtitiwala kay Yahuwah sa lahat ng mga bagay, nalalamang “hindi lamang sa tinapay nabubuhay ang tao, kundi sa bawa't bagay na nagmumula sa bibig ni Yahuwah.” (Deuteronomio 8:3) Kapag sinaktan ng iba, iyong mga nagtitiis ay hindi maghahangad ng paghihiganti. Sila’y nagtitiwala kay Yahuwah na itama ang bawat mali, inaangkin ang pangako: “Akin ang paghihiganti; ako ang gaganti, sabi ni Yahuwah.” (Roma 12:19)
Inihalintulad ni Pablo ang karanasang ito sa mahabang distansyang karera, nanghihikayat: “Kaya nga, dahil napapalibutan tayo ng ganoon karaming mga saksi, iwaksi natin ang bawat bagay na nagpapabigat sa atin at ang kasalanang mahigpit na pumipigil sa atin, at takbuhin nating may pagtitiyaga ang takbuhing inilagay sa ating harapan. Ituon natin kay Yahushua ang ating paningin, sa kanya na nagtatag at nagpasakdal ng ating pananampalataya.” (Hebreo 12:1 at 2) Ang Kristyanong buhay ay gaya ng isang karera ng takbuhan. Ito’y hindi maaaring mapanalunan sa isang mabilis na pagtakbo. Sa halip, ito’y nangangailangan ng pagtitiis, isang matatag na kalooban at pagkukusa na maghintay nang matagal para sa gantimpala. Ang mga pangako ng salita ni Yahuwah ay ibinigay para palakasin ang mga mananampalataya sa kanilang mga indibidwal na karera sa buhay.
“Anumang isinulat noong una ay isinulat upang turuan tayo, nang sa gayon ay magkaroon tayo ng pag-asa sa pamamagitan ng pagtitiis at pagpapasigla na nagmumula sa Kasulatan.” (Roma 15:4)
Ang Aklat ng Pahayag ay inilalabas na ang huling henerasyon ay tataglayin ang espiritwal na pagpapala ng pagtitiis.
Sinumang matakdang mabihag, sadyang mabibihag; sinumang matakdang mamatay sa tabak, sadyang mamamatay sa tabak. Ito ay panawagan para sa pagtitiis at katapatan ng mga banal. (Pahayag 13:10)
Sinumang sumasamba sa halimaw at sa larawan nito . . . ay iinom din sa alak ng poot ni Yahuwah . . . ang usok ng kanilang paghihirap ay pumapailanlang magpakailanpaman . . . Ito ay panawagan para sa pagtitiis ng mga banal, sila na tumutupad sa mga utos ni Yahuwah at patuloy na sumasampalataya kay Yahushua. (Pahayag 14:9-12)
Kawili-wili na tandaan na ang bawat halimbawa ay ibinigay sa konteksto ng huling sagupaan sa pagitan nila Yahushua at Satanas. Lahat ng mapagtatagumpayan ang diyablo sa panghuling pagpupunyagi ng daigdig ay magagawa lamang sa kalakasan ni Yahuwah. Ang lakas na ito ay nasa kanila sa pamamagitan ng pananalig sa kanilang Tagapagligtas. Sa pagsasanay ng pananalig, batay sa kanilang kaalaman ng Kanyang katangian, sila ay sasanayin ang pagtitiis.
Gaya ni Yahushua sa Hardin ng Getsemani, ang kanilang pananampalataya ay susubukin sa sukdulan.
Gaya ni Yahushua sa krus, mayroong panahon na kung kailan, emosyonal na mararamdaman nila na parang tuluyan na silang iniwan ng Makalangit na Ama.
Gaya ni Yahushua, magtatagumpay sila sa pagbibigay ng kanilang ganap na tiwala kay Yahuwah. Isusuko nila ang kanilang mga kalooban sa banal na kalooban at maghihintay sa Kanya na iligtas sila sa paraang nalalaman Niya na pinakamabuti. Sila’y kuntento na maghintay nang matagal para sa katarungan, nalalaman na ang pagpapalaya at mga gantimpala na lagpas sa kanilang pinakamalakas na imahinasyon ay darating sa mga nagtiwala sa Tagapagligtas.
Ang mga salita ni Yahushua ay bahagi ng kanilang personal na karanasan: “Ipagkakanulo kayo maging ng inyong mga magulang, mga kapatid, mga kamag-anak at mga kaibigan; at ipapapatay nila ang ilan sa inyo. Kapopootan kayo ng lahat dahil sa aking pangalan. Ngunit kahit isang hibla ng buhok ninyo sa ulo ay hinding-hindi malalagas. Makakamit ninyo ang inyong buhay dahil sa inyong pagtitiis.” (Lucas 21:16-19)
Ang mga hinirang ay nagtitiwala kay Yahuwah. Sila’y nagtitiwala sa Kanyang mga pangako. Ang tiwalang ito ay itinayo sa indibidwal na karanasan. Nalalaman nila na “Tapat ang tumatawag sa inyo, at gagawin niya ang mga ito.” (1 Tesalonica 5:24) Maaari nilang pagtiisan ang kahirapan, pag-uusig at pangungutya dahil sila ay mayroong ganap na tiwala na si Yahuwah ay palalayain sila at ang ipinangakong gantimpala ay tiyak.
Kaya't huwag ninyong sayangin ang inyong pagtitiwala kay Yahuwah, sapagkat nagdudulot ito ng dakilang gantimpala. Sapagkat kailangan ninyong magpakatatag, upang pagkatapos ninyong gampanan ang kalooban ni Yahuwah ay tatanggapin ninyo ang kanyang ipinangako. Sapagkat kaunting panahon na lamang, Siya na dumarating ay darating at hindi maaantala. Ngunit ang aking lingkod na matuwid ay mabubuhay sa pananampalataya. Kung siya'y tumalikod, hindi malulugod sa kanya ang aking kaluluwa. Ngunit hindi tayo kabilang sa mga tumatalikod at napapahamak; sa halip, kabilang tayo sa mga sumasampalataya at naliligtas. (Hebreo 10:35-39)
Lahat ng pauunlarin ang pagtitiis sa pamamagitan ng pananalig kay Yahuwah ay magiging mga tagapagmana ni Yahuwah at kapwa tagapagmana kasama si Yahushua. Ngunit ang mga hindi pinaunlad ang pagtitiis ay mapapahamak.
Ang nagtatagumpay ay magmamana ng mga ito, at ako ang magiging Eloah niya, at siya'y magiging anak ko. Ngunit para sa mga duwag, sa mga hindi sumasampalataya, sa mga karumal-dumal, mga mamamatay-tao, mga mapakiapid, mga mangkukulam, mga sumasamba sa diyus-diyosan, at sa mga sinungaling, ang kalalagyan nila ay sa lawa na nagliliyab sa apoy at asupre; ito ang ikalawang kamatayan. (Pahayag 21:7 at 8.)
Ito ay isang mahaba, lubos na komprehensibong listahan ng mga mapapahamak! Hindi na kagulat-gulat na ang mga mangkukulam, mga sumasamba sa diyus-diyosan, mga sinungaling, mga mapakiapid, mga mamamatay-tao ay dapat na mapahamak. Ngunit ang duwag? Bakit dapat ang tao ay mapahamak dahil lamang siya ay natatakot?
Simple lang ang kasagutan: ang “duwag” ay mapapahamak dahil sila ay “hindi sumasampalataya.” Ang pananalig ay pagkuha lamang kay Yahuwah sa Kanyang salita dahil sa kung sino at ano Siya (Mapagmahal at Makapangyarihan), at hindi na kailangan ng anumang ebidensya. Dahil dito, ang pagkukulang sa pananalig sa Kanyang mga pangako ay, sa pinakabuod, ay tinatawag Siya na sinungaling.
Ngayon, ang pananampalataya ay pagiging tiyak sa mga bagay na inaasahan at paninindigan sa mga bagay na hindi nakikita.
At kung walang pananampalataya, hindi maaaring malugod ang Eloah sapagkat ang sinumang lumalapit sa Kanya ay dapat sumampalatayang may Eloah at Siya ang nagbibigay-gantimpala sa mga nagnanais maglingkod sa Kanya. (Hebreo 11:1 at 6.)
Ang lubos na mahalaga ngunit personal na karanasang ito ay mabuting ibinuod sa mga salita ng isang awit ng mabuting balita:
Ang pananalig ay katiyakan ng mga bagay na nakikita;
Ang kayamanan ng mga bagay na inasahan natin.
Sinabi ito ng Salita ni Yahuwah at naniniwala ako
Sapagkat ang himala ay nangyari sa akin.
Sinabi ito ni Yahuwah! At naniniwala ako!
At iyon ay namamalagi sa akin . . .
Bagama't ang ilan ay pagdudahan ang Kanyang salita ay totoo
Pinili ko na paniwalaan ito, ngayong ikaw kaya?
Sinabi ito ni Yahuwah! At naniniwala ako!
At iyon ay namamalagi sa akin.
Kung wala kang pananalig kay Yahuwah na panatilihin ang Kanyang mga pangako, ikaw ay walang pagtitiis na maghintay sa Kanya sa iyong ngalan. Hindi ka magtitiwala na ipapadala Niya si Yahushua para palayain ang lahat ng mapagtiwalang naghintay sa kanyang pagbabalik. Sa halip, ikaw ay matatakot. Ang Mabuting Balita ayon kay Mateo ay naitala ang mga madalamhating salita na sinabi sa lahat ng, nagkukulang sa pananalig, at bigong mapaunlad ang Biblikal na pagtitiis:
Hindi lahat ng tumatawag sa akin ng Panginoon, Panginoon ay papasok sa kaharian ng langit, kundi yaon lamang nagsasagawa ng kagustuhan ng aking Amang nasa langit. Marami ang magsasabi sa akin sa araw na iyon, Panginoon, Panginoon, hindi ba't sa iyong pangalan ay nagpahayag kami ng propesiya, nakapagpalayas ng mga demonyo, at sa iyong pangalan din ay gumawa kami ng maraming himala? At sasabihin ko naman sa kanila, Kailanma'y hindi ko kayo nakikilala. Lumayo kayo sa akin, kayong mga gumagawa ng kasamaan! (Tingnan ang Mateo 7:21-23.)
Subalit hindi dapat ito ang kapalaran ng sinuman! “Hindi nagpapabaya ang Panginoon tungkol sa kanyang pangako gaya ng inaakala ng iba. Pinagtitiisan lamang kayo ng Panginoon kaya hindi muna niya ginagawa ang ayon sa kanyang pangako. Binibigyan pa niya ng pagkakataon ang lahat na magsisi sapagkat ayaw niyang mapahamak ang sinuman.” (2 Pedro 3:9) Kung ikaw ay nagkukulang ng kaalaman, kung ikaw ay nagkukulang ng pananalig, kung ikaw ay nagkukulang ng pagtitiis – makiusap kay Yahuwah para sa mga ito! Wala Siya kailanmang pagkakaitang mabubuting bagay mula sa Kanyang mga anak.
Dahil ang iyong pananalig ay hindi batay sa mga damdamin, gumawa ng simpleng pasya ngayon na magtiwala sa Kanya ano pa man ang iyong mga nararamdaman! Gawing kaugalian na maghintay, nagtitiwala, nagtitiis kay Yahuwah.
Ituring ninyong tunay na kagalakan, mga kapatid, kapag kayo'y dumaranas ng iba't ibang pagsubok, sapagkat alam ninyo na ang pagsubok sa inyong pananampalataya ay nagbubunga ng katatagan. At dapat kayong magpakatatag hanggang wakas upang kayo'y dumating sa hustong gulang, ganap at walang kakulangan. At kung ang sinuman sa inyo ay nagkukulang ng karunungan, humingi siya kay Yahuwah at siya'y bibigyan, sapagkat Siya ay nagbibigay nang sagana sa lahat at hindi nanunumbat. Ngunit ang humihingi ay dapat magtiwala at huwag mag-alinlangan, sapagkat ang nag-aalinlangan ay parang alon sa dagat na hinihipan ng hangin at itinataboy kahit saan. (Santiago 1:2-6)
Gawin na pang-araw-araw na kaugalian na magpahinga kay Yahuwah. Angkinin ang Kanyang pangako, tiwala sa Kanyang salita. Ikaw rin, ay maaaring magkaroon ng pagtitiis ng mga banal at “mamanahin ang lahat ng bagay” kasama si Yahushua na ating Tagapagligtas.
Nauugnay na Nilalaman:
1 Webster’s New Universal Unabridged Dictionary, Second ed., 1983.
2 Noah Webster, American Dictionary of the English Language, 1828.
3 Lahat ng mga sanggunian ng Kasulatan ay kinuha mula sa Ang Bagong Tipan: Filipino Standard Version at Ang Dating Biblia maliban na lang kung itinala. Ang mga tamang Pangalan ay muling ibinalik.
4 Ibid.