|
Maraming malayang paglilingkod ang lumitaw upang ipalaganap ang patotoo kapag ang iba't ibang denominasyon ay bigong sumulong sa liwanag. Nakalulungkot, karamihan sa mga paglilingkod na ito kung hindi lahat ay gayundin bigo na sumunod sa dumaraming liwanag. Nananawagan ang langit sa lahat na manindigan nang malaya mula sa anumang paglilingkod na hahadlang sa pagsulong ng patotoo. |
 |
|
Pagsalakay ni Hastein Ragnarsson sa Italya (1862, May-akda: Hindi Kilala), Pinagkunan: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Hasting_859_in_Luna.jpg |
Kung ang mga parangal ay ipinagkaloob para sa mga mabubuting layunin sa mga mapanganib na resulta, tiyak na mabibigyan ng kahit papaano si Hastein Ragnarsson ng marangal na pagbanggit. Si Hastein ay isang Viking. Siya’y magmayamo sa ginto, karangalan at pagmamataas na posisyon na makukuha sa pagsakop ng Roma. Kaya noong 859 AD, nagpasambulat siya ng 62 sasakyang-dagat upang magtamo ng ginto, karangalan at posisyon.
Sa una, ang pagsalakay at pandarambong ay hindi tumungo nang mabuti. Subalit, ang kasanayan ay lumilikha ng kasakdalan, sa panahon na naabot nila ang Mediteraneo, mabuti na ang ginagawa nila sa kanilang piniling gawain.
Sila’y masasama! Sila’y mababangis! Sila’y mga VIKINGS!
Dumarating sa Roma, sila’y naghahandang atakihin ang siyudad. Noong hindi nila malampasan ang kapita-pitagang lumang pader, nagsasang-usapan si Hastein sa kanyang mga tauhan at nagbalangkas ng isang alternatibong plano upang makapasok sa siyudad.
Ang sumunod na araw, dinala si Hastein sa isang andas putungo sa tarangkahan ng siyudad. Ang kanyang mga tauhan ay inanunsyo sa mga Romanong nanonood: “Tulungan ninyo kami! Nag-aagaw-buhay si Panginoong Hastein. Nais niyang binyagan bilang isang Kristyano bago siya mamatay.”
Ito’y nagtindig ng isang tunay na problema sa mga Romano. Sa isang dako, likas na hindi nila nais na hayaan ang kaaway sa loob ng tarangkahan. Sa ibang dako, paano nila matatawag ang sarili na mga Kristyano at tanggihan ang isang naghihingalong pagano para sa kaligtasan? (Sa pagiging Romano, hindi Griyego, ibigay natin sa kanila ang pakinabang ng pagduda at ipalagay na hindi nila narinig ang kabayong Trojan.)
Dahil dito, ang mga Romano ay binuksan ang tarangkahan at pinayagan ang isang munting pangkat ng mga Vikings upang dalhin ang kanilang lider sa simbahan. Sa pagbinyag at pagtanggap sa huling seremonya, himalang gumaling si Hastein! Lumaktaw sa kanyang mga paa, siya at ang kanyang mga tauhan ay lumaban sa kanilang landas patungo sa tarangkahan ng siyudad upang hayaan ang nalalabi ng kanilang mga tauhan na makapasok. Pagsapit ng gabi, nawasak ang Roma…
…Kung kailan sa puntong ito ay natanto ni Hastein na ang bayan na nilooban nila ay hindi Roma, kundi Luna. Ang Roma ay mahigit 250 milya ang layo pa!
Ito ay isang klasikong “komedya ng mga kamalian.” Walang dudang mas nakakatawa sa mga tagamasid kaysa sa mga aktwal na kalahok!
Ang Kasulatan ay nagpapakita ng isang kaparehong “komedya ng mga kamalian.” Sa unang sulyap, ang mga sukdulan ng kalagayan ay ganoon kaya ang isa ay halos aasahan ito na magiging linya ng balangkas ng isang komika. Ang sipi ay sinusubukan na ilarawan kung gaano kasama ang isang bagay at ginagamit ang pagwawangis na ito: “Gaya ng kung ang tao ay tumatakas sa leon, at isang oso ang sumasalubong sa kaniya; o pumapasok sa bahay at ikinakapit ang kaniyang kamay sa pinid, at isang ahas ang tumutuka sa kaniya.” (Amos 5:19, ADB)
Ito’y halos pasaynete: ang munting komikang lalaki, tumatakbo nang napakabilis sa isang direksyon upang makatakas mula sa isang leon, para lamang sumadsad sa pagtigil kapag nakaharap naman niya ang oso. Ang susunod na banghay ay ipinapakita ang kanyang pinwheel na mga binti na sumisipa ng kaulapan ng alikabok habang tumatakbo siya patungo sa kanyang bahay at kinalampag ang pintuan. Sa napakalaking kaluwagan, sumadlak siya sa pader, para lamang sa isang ahas na tuklawin siya. Ito lamang ay isang kaayusan ng sukdulang senaryo, inilabas sa mga komika, na lumikha sa mga henerasyon ng mga bata na humagikgik sa katuwaan.
Ngunit kapag binabasa sa konteksto, ang tawanan ay tumitigil. Ang katatakutan ay ang nabubuo. Anong inilarawan ay isang pangyayari na inaabangan ng milyun-milyon! Subalit, ang siping ito ay nagpapakita ng isang ganap na naiibang pananaw. Hindi ng kasiyahan at pag-asa, kundi ng katatakutan at kalamidad.
Ang berso, kapag binabasa sa konteksto, ay nagpapahayag:
“Sa aba ninyo na nangagnanasa ng kaarawan ni Yahuwah*! bakit ninyo ninanasa ang kaarawan ni Yahuwah? kadiliman nga, at hindi kaliwanagan. Gaya ng kung ang tao ay tumatakas sa leon, at isang oso ang sumasalubong sa kaniya; o pumapasok sa bahay at ikinakapit ang kaniyang kamay sa pinid, at isang ahas ang tumutuka sa kaniya. Hindi baga magiging kadiliman ang kaarawan ni Yahuwah, at hindi kaliwanagan? na totoong madilim, at walang ningning?” (Amos 5:18-20, ADB)
Sandali. Ano? Ito ay hindi anumang tunggak na komika. Ito ay naglalarawan ng “kaarawan ni Yahuwah”! Ang kaarawan ni Yahuwah ay tinutukoy ang Muling Pagdating, syempre, ngunit maaari ding tumukoy sa panahon ng kabagabagan na mauuna sa Muling Pagdating. Ginamit sa diwang ito, maliwanag na ang kaarawan ni Yahuwah ay makikita sa isang malusog na bigat ng sindak at takot. Ang mismong pinakamalalang bahagi ng dakilang panahon ng kabagabagan, sapagkat ang mga salot ay ibubuhos, ay napakalubha kaya ito’y tinukoy sa Kasulatan bilang “panahon ng kabagabagan ni Jacob.”
Ngunit kahit noon pa man, ang sipi ay agarang sinundan ng isang pangako ng pagpapalaya: “Ay! Sapagka’t ang araw na yaon ay dakila, na anopa’t walang gaya niyaon: siya ngang panahon ng kabagabagan ni Jacob; nguni’t siya’y maliligtas doon.” (Jeremias 30:7, ADB)
Ang sipi kay Amos ay sinasalita ang isang bagay na kakaiba. Isang bagay na lubhang mapanganib, walang umaaliw na paglambot sa teksto. Ito’y isang tapatang babala. Wala nang iba pa.
Ang isang umuulit na tema sa mga kagimbal-gimbal na babala ni Amos ay ang kaarawan ni Yahuwah ay kadiliman at hindi liwanag. At ito’y ipinahayag nang paulit-ulit. Sa anumang pagkakataon ang isang bagay ay inulit sa Kasulatan, ito’y nangangahulugan na pinagtibay ito ni Yahuwah, kaya mas mabuting umupo at kunin ang babala. Ipinaliwanag ni Jose ang tuntuning ito sa Paraon: “At kaya’t pinagibayo ang panaginip kay Paraon na makalawa, ay sapagka’t bagay na itinatag ni Yahuwah, at papangyayarihing madali ni Yahuwah.” (Genesis 41:32, ADB)
Tatlong beses ang babala ng kadiliman ay inulit ni Amos. “Sa aba ninyo na nangagnanasa ng kaarawan ni Yahuwah*!...ang kaarawan ni Yahuwah? kadiliman nga, at hindi kaliwanagan…Hindi baga magiging kadiliman ang kaarawan ni Yahuwah, at hindi kaliwanagan? na totoong madilim, at walang ningning?” (Amos 5:18-20, ADB) Anuman ang banta, ito’y lehitimo at ang peligro sa kaluluwa ay sukdulan. Walang anumang bakas ng komedya ng mga kamalian rito. Ang panganib ay totoo.
Ngunit paano ang kadiliman ay magiging mapanganib? Kaya, ang buwan ay pinadilim at ang araw ay hindi na magbibigay ng kanyang liwanag. Ano naman? Nangangako si Jeremias na ang mga matutuwid ay ililigtas mula rito!
Ang panganib ay hindi ang pisikal na kadiliman na sinasabi rito. Ito ay espiritwal na kadiliman, ang pinakamapanganib na uri. Isinulat ni David: “Ang salita mo’y ilawan sa aking mga paa, at liwanag sa aking landas.” (Awit 119:105, ADB) Kung ang salita ni Yahuwah, ang katotohanan, ay kumatawan bilang liwanag, pagkatapos, naninindigan sa katuwiran na ang “kadiliman” ay ang kamalian. Ang pinakamalaking kadiliman para sa bayan ni Yahuwah sa panahon ng kabagabagan ay ang espiritwal na kamalian. Ang banta na lubhang sukdulan kaya si Amos ay tila hindi mapipigilan mula sa pagpapaulit-ulit ng babala.
Ang babalang ito ay hindi inaasahan! Gayunman, nangako si Gabriel kay Daniel: “Ang kaalaman ay lalago.” (Daniel 12:4, ADB)
Sa lumalagong liwanag, gayunman, ay dumarating ang lumalagong panganib dahil ang mga tao ay nagiging kampante at nakatitiyak. Ang pagmamataas ng mga Laodiceans na sila’y mayaman, masagana, at wala nang kailangan pa, habang ang Tunay na Saksi ay nagpapahayag: “Hindi mo alam na ikaw ay aba, kawawa, dukha, bulag, at hubad.” (Pahayag 3:17, FSV)
Ang sukdulang pinakamalalang espiritwal na kadiliman kung saan ang isang tao ay maaaring bumagsak sa mga huling araw na ito ay hindi anumang iisang doktrinal na kamalian. Ito ay ang mapagmataas na pagpapalagay na nalalaman niya ang lahat ng mga patotoo na kinakailangan para sa kaligtasan. Ang pagpapalagay na ito ay humahantong sa isa pa na, sa landas nito, ay mas mapanganib. Ito ay ang paniniwala na, buhat nang mayroon na siya ng lahat ng liwanag na kailangan para maligtas, anumang bagong liwanag ay, sa kawalan, mali. Ang ganitong pagpapalagay ay isinasara ang kaisipan sa anumang karagdagang sinag ng liwanag na maaaring dalhin ng Espirito ni Yahuwah. Ang mga kumikinang, malilinaw na sinag ng liwanag ay hindi maaaring pumasok sa isang puso na matigas at ikinandado laban sa anumang bagong liwanag.
Isang katunayan na mayroon tayong patotoo, at dapat tayong kumapit nang may tiyaga sa mga posisyon na hindi maaaring maalog; ngunit huwag tayong tumingin nang may hinala sa anumang bagong liwanag na maaaring ipadala [ni Yahuwah], at sabihin, ‘Talaga, hindi natin maaaring makita na kailangan pa natin ng anumang liwanag kaysa sa dating patotoo na hanggang ngayon ay tinatanggap pa rin, at kung saan tayo ay nananahan. Habang humahawak tayo sa posisyong ito, ang patotoo ng Tunay na Saksi ay naaangkop sa ating mga kaso ang pagsaway nito, “Hindi mo alam na ikaw ay aba, kawawa, dukha, bulag, at hubad.” Iyong mga nararamdamang mayaman, masagana at wala nang kailangan pa, ay nasa isang kondisyon ng pagkabulag tungkol sa kanilang tunay na kondisyon sa harap [ni Yahuwah], at hindi nila ito nalalaman.1
Ang panganib ng pagbagsak tungo sa kadiliman ng espiritwal na pagmamataas ay napakadakila kaya ang WLC ay napilitang itaas ang babala. At mayroong isang lugar sa partikular kung saan ang bantang ito ay pinakadakila dahil ito’y hindi nakikilala. Ito ay ang mga malayang paglilingkod.
Ang mga malayang paglilingkod ay nagawa ang isang kahanga-hangang gawa para kay Yahuwah sa pagpapalaganap ng patotoo. Sapagkat ang mga simbahan ay naging mas makamundo at bigo na sumulong sa patotoo, ang Langit ay ipinagkatiwala ang lumalagong liwanag sa napakaraming naiibang indibidwal, at dahil dito, ay nagsikap upang ibahagi kung anong ibinigay sa kanila. Ang WLC rin, ay pinagpala sa pagtitipon ng mga mahahalagang sinag ng liwanag na nakakalat sa maraming malayang paglilingkod.
Ang pagsabog ng Internet na nagpagana sa napakaraming tao na ipalaganap ang patotoo nang mas malayo kaysa sa mga nauna. Marami sa mga indibidwal na ito at ang kanilang mga paglilingkod ay nagdusa ng pag-uusig ng mga organisadong denominasyon. Ang mga simbahan ay nabahala sa impluwensya ng mga mapagpakumbabang taong ito. Ang mga malayang paglilingkod ay tinuligsa mula sa pulpito, mula sa mga paglalathala ng simbahan at ang ilan pa nga ay dinala sa korte ng mga bumagsak na simbahan na lumalaban sa kanila.
Mabuti ang kamalayan ni Satanas sa tagumpay ng mga malayang paglilingkod sa pagpapalaganap ng patotoo. Siya’y naglunsad ng isang mapaglalang at, sa kasamaang-palad, lubos na epektibo ang pagsalakay laban sa kanila. Ang atake ni Satanas ay nakatutok sa dalawang naiibang direksyon. Inatake niya:
Ang mga Lider: Ang malungkot na katotohanan ay karamihan sa mga malayang paglilingkod ay sinundan mismo ang halimbawa ng mga simbahan na nag-usig sa kanila. Ang kanilang pagtitiwala sa pinasyal na mga kontribusyon ng kanilang mga tagasunod ay gumawa sa kanila na mag-alinlangan na ituro ang mga hindi tanyag na patotoo. Dahil dito, karamihan ay tinanggihan ang anumang karagdagang liwanag sa pagsusulong ng patotoo na ibinigay na nila. Kapag ang bagong liwanag ay hinatid sa kanilang atensyon, hindi lamang sila tumatalikod, kundi ginamit din nila ang kanilang napagtantong awtoridad bilang mga tagapagdala ng liwanag upang impluwensyahan ang kanilang mga tagasunod na tanggihan rin ang sumulong na liwanag. Walang mali sa isang malayang paglilingkod na pinili ang website o paglalathala nito sa isang partikular na lugar. Ang puntong ito ay hindi maaaring ilahad nang labis. Gayunman, ang problema ay lumilitaw kapag ang mga lider ay tinutuligsa ang lahat ng ibang liwanag na ibinigay bilang mali.
Ang mga Tagasunod: Maraming matatapat na kaluluwa ang pinagpala ng liwanag na ibinigay sa mga malayang paglilingkod. Ang Langit ay hindi ibinibigay ang lahat ng patotoo sa isang indibidwal kaya ang lahat ay maaaring ibahagi sa kagalakan ang pagtuklas. Ito ay kung bakit walang indibidwal o malayang paglilingkod ang dapat tumindig laban sa liwanag na ibinigay ng iba. Maraming matatapat na naghahangad ng patotoo ang humatong mula sa isang simbahan tungo sa isa pa, pagkatapos ay mula sa malayang paglilingkod tungo sa isa pa, nagtitipon ng sinag ng liwanag dito, at isa pa doon. Ang lahat ay nagsisimula sa isang naiibang punto ng kanyang paglalakbay. Ang problema ay kapag ang isa ay nagiging isang tagasunod ng isang organisasyon sa halip na maging isang tunay na malayang naghahangad ng patotoo.
Kung ang isang tao ay mayroong “tagasunod” na mentalidad, siya ay hindi tunay na sumusunod sa Kordero saanman ito patungo. Sa halip, siya ay sumusunod sa isang awtoridad ng tao. Ito ay kung bakit inaatake ni Satanas ang mga malayang paglilingkod. Sa pagbibitag sa espiritwal na pagmamataas, maaari niyang pangunahan ang mga ito upang mapagmataas na tuligsain ang liwanag na ipinagkatiwala sa iba. Dahil lamang ang Langit ay mapagpalang ipinagkaloob sa iyo ang liwanag, hindi ibig sabihin na kunin ito bilang patotoo na wala nang liwanag pa ang ipapakita.
Ang panganib ay lubos na totoo at ito ay tiyakan kaya ang WLC ay isinama ang tinig nito sa ikaapat na anghel sa Pahayag 18, nagpapahayag: “Lumabas kayo mula sa kanya, bayan ko, upang kayo’y hindi makabahagi sa kanyang mga kasalanan, at upang sa kanyang mga salot ay hindi kayo madamay.” (Pahayag 18:4, FSV)
Ang tekstong ito ay lubos ang kahalagahan. Ito’y tipikal na isinalin bilang “Lumayo kayo sa kanya.” Gayunman, ang lumayo ay isang imbitasyon. Ito’y lumilikha sa kaisipan ng tagapakinig ng huwad na ideya na ang organisasyon ay nagpapalabas ng imbitasyon na marahil ay hindi saklaw at ang isa ay maaaring ligtas na sumapi rito. Ito’y hindi na lalagpas mula sa patotoo. Walang malaya mula sa banal na kautusang ito. Ito’y isang makapangyarihang kautusan: Lumabas!
“Tumakas ka na mula sa gitna ng Babilonya, at iligtas ng bawa’t tao ang kaniyang buhay; huwag kayong mangahiwalay ng dahil sa kaniyang kasamaan: sapagka’t panahon ng panghihiganti ni Yahuwah; siya’y maglalapat sa kaniya ng kagantihan.” (Jeremias 51:6, ADB)
Ang isang tao na, sa nakaraan, ay nakamit ang mahalagang liwanag mula sa isang simbahan, pangkat o malayang paglilingkod, ay nasa panganib na masangkot sa pamamagitan ng isang diwa ng katapatan o pagsuyo. Kung ang pangkat ay tinanggihan ang sumulong na liwanag, nakakaakit na manatili sa pangkat, sa halip na umalis rito at sundin ang patotoo saanman ito mangunguna.
Huwag hayaan ang takot ng pagsamba nang mag-isa ay magpapanatili sa iyo mula sa paglabas. Ang kakulangan ng isang pangkat na kasama sa pagsamba ay hindi palusot upang magpatuloy na ihanay ang iyong sarili sa anumang organisasyon o kumpanya na aktibong tinatanggihan ang liwanag. |
Huwag papahuli sa patibong ng mahalinhang katapatan. Ang iyong katapatan ay kay Yahuwah at kay Yahuwah lamang. Huwag hayaan ang takot ng pagsamba nang mag-isa ay hahadlang sa iyo mula sa paglabas. Ang kakulangan ng isang pangkat na kasama sa pagsamba ay hindi palusot upang magpatuloy na ihanay ang iyong sarili sa anumang organisasyon o kumpanya na aktibong tinatanggihan ang liwanag. Anumang paglilingkod na kinuha ang matapang, tiyak na tindig laban sa anumang sinag ng liwanag (at karamihan kung hindi lahat ay tinaggihan ang ilang sinag ng liwanag) ay hindi higit na nararapat sumamba kaysa sa anumang simbahan na bumubuo sa Babilonya.
Ang mga anak ni Yahuwah ay tinawagan na manindigan, hiwalay at malaya mula sa anumang organisadong paglilingkod, pangkat, o denominasyon. Walang sinuman ay isusuko ang kanilang kaisipan at budhi sa isa pa, kinukuha ang salita ng isang tao para sa anong totoo. Pinapangunahan ni Yahuwah ang bawat isa nang pang-indibidwal. Ang bawat tao ay dapat na pangunahan nang mag-isa, dahil ang isa ay nagmumula sa isang naiibang karanasan, sa isang naiibang pangkat ng mga paniniwala. Sapagkat ang kaalaman ay lumalago, ang pangangailangan para sa banal na karunungan ay lumalago rin. Hindi lahat ng “bagong” liwanag ay totoo. Ito’y nangangailangan ng espiritwal na pagkakilala upang makita ang pagkakaiba sa pagitan ng tatanggapin, at anong isasantabi.
Walang sinuman ay isusuko ang kanilang kaisipan at budhi sa isa pa, kinukuha ang salita ng isang tao para sa anong totoo.
|
Huwag bibigay sa tukso upang sundin ang pamamahala ng malayang paglilingkod na ito o iyong espiritwal na pagtitipon. Isang sakdal na kalikasan na nais mong paligiran ang iyong sarili ng mga mananampalatayang taglay rin ang iyong kaisipan. Nagpapatibay na sumamba kasama ang mga naniniwala gaya mo na naniniwala rin. Nakakahikayat na magbasa ng mga artikulo na sumasang-ayon sa iyong mga kasalukuyang paniniwala. Gayunman, ang panganib ng pagiging isang tagasunod ng isang malayang paglilingkod ay kaparehong panganib na umiiral sa pagiging isang kasapi ng organisadong denominasyon, nakagapos sa kanilang tiyak na kredo. Kapag ang isang lider na ginagalang mo, o isang organisasyon kung saan mo natutunan ang isang patotoo, ay kinuha ang isang tindig laban sa ibang patotoo, napakadali na sundin ang kanilang halimbawa. Ang isa ay hindi dapat kunin ang salita ng isa pang tao para sa anong totoo at tanggihan ang ibang liwanag nang hindi pinag-aaralan ito para sa sarili.
Ang pag-ibig sa katotohanan ay dapat na mangunguna sa anumang pagnanais na maging kasapi ng isang pangkat. Ginagamit ni Satanas ang pagnanais maging kabahagi upang itanim ang isang takot ng paghihiwalay. Ito’y maaaring patahimikin ang tinig ng Espiritu.
Ang mismong kalikasan ng isang pangkat ay lumilikha ng isang TAYO laban sa KANILA na dinamika. Ang mga kasapi ay tinuruan na tanggapin ang mga paniniwala ng karamihan. Mas malala pa rin, sila’y tinuruan na huwag mag-usisa. Dahil dito, ang aktibong paghahangad ng patotoo ay pinahina. Iyong mga naggigiit sa pag-usisa ay madalas iniiwasan. Sa huli, sila’y pinatalsik mula sa pangkat. Ang pagkakasundo dahil dito’y ipinatupad sa pamamagitan ng emosyonal na panghuhuthot.
Kung ikaw ay pinatalsik mula sa isang pangkat, huwag itong pahintulutan na magpahina ng loob sa iyo. Tiyak maaari kang magpatuloy na manalangin para sa iyong mga kaibigan at mga mahal sa buhay na nananatiling nalinlang, ngunit ang lahat ng mga bayani ni Yahuwah, lahat ng mga espiritwal na dambuhala ng nakaraan, ay tinawagan na mag-isang manindigan. Si Juan Bautista ay isang lalaki ng mga kapanglawan at kaparangan ng disyerto. Mag-isa, narinig niya ang Espiritu na nagsasalita sa kanyang kaluluwa, naghahanda sa kanya para sa isang dakilang gawa bilang tagapagbalita ng Mesias. Si John Bunyan ay naglaan ng 12 taon sa Bedford County Jail para sa pagtanggin na manatiling tahimik sa liwanag na ibinigay sa kanya. Ngunit sa panahon ng 12 taon na iyon, ang Espiritu ni Yahuwah ay nagpukaw sa kanya na isulat ang Pilgrim’s Progress, isang gawa na naglalaman ng mga malalalim na espiritwal na patotoo na dahilan ng pagpapala sa marami sa loob ng mga siglo buhat nang binakat niya ito sa kanyang malamig, gawa sa batong piitan. Si Martin Luther, gayundin, ay tinawagan na manindigan sa harap ng mga pari at prelado, ipinagkatiwala sa isang patotoo na magpapalaya sa mga kaluluwa ng karamihan.
Ang pagsunod sa patotoo ay isang lubos na mapanglaw na landas. Kapag tinawagan na mag-isang manindigan, huwag nang umurong pa. Asahan ang iyong sarili na paparangalan ng Langit. Gamitin ang panahong ito para lamang lumago nang malapit at mas malapit tungo sa pinagkukunan ng lahat ng liwanag at katotohanan.
Ang panig na ito ng Langit, imposible para sa sinumang mortal na pang-unawa na maunawaan ang lahat ng patotoo. Sa lahat ng walang hanggan, ang mga tinubos ay mag-aaral tungo sa mga malalalim na bagay ni Yahuwah at magpapatuloy na matututo sa Kanya.
Ang WLC ay isang plataporma para sa pagpapalaganap ng lahat ng patotoo na ipinakita sa amin. Kabilang rito ang mga hindi tanyag na patotoo. Paminsan-minsan, ang mga nagagalit na tugon ay dumarating kung saan ang manunulat ay ipinapahayag: “Hindi ako sumali ng WLC upang tanggapin ang kamaliang ito o kamaliang iyon.” Kapatid, ang WLC ay hindi sinusubukang bigyang-lugod ang tao. Tanging si Yahuwah lamang. Kapag ang liwanag ay ipinakita sa aming pagkakaunawa, hinahangad namin na ipalaganap ito nang malayo at malawak.
Ang Langit ngayon ay nag-uutos sa lahat na manindigan nang bukod at hiwalay at huwag hahawakan ang marumi. Mayroong kakaunting bagay na mas marumi kaysa sa isang espiritwal na pagmamataas na nagmamayabang sa anong nalalaman ng isa, ngunit tinatanggihan na kilalanin ang anumang karagdagang liwanag.
Kapag kinikilala natin na ang Tunay na Saksi ay nalalaman ang ating kondisyon nang mas mabuti kaysa sa maaari nating matuklasan, ibibigay Niya sa atin ang Kanyang pagkamatuwid upang balutin ang ating kahubaran, ang Kanyang kalinisan para sa ating pagkakasala at ang makalangit na ginto ng pananalig. Pagkatapos ay matutupad ang Kanyang mahalagang pangako:
Narito, ang mga araw ay dumarating, sabi ni Yahuwah, na ako’y makikipagtipan ng panibago sa sangbahayan ni Israel, at sa sangbahayan ni Juda:
Hindi ayon sa tipan na ipinakipagtipan ko sa kanilang mga magulang … Kundi ito ang tipan na aking ipakikipagtipan sa sangbahayan ni Israel pagkatapos ng mga araw na yaon, sabi ni Yahuwah, Aking itatala ang aking kautusan sa kanilang kalooban, at aking isusulat sa kanilang puso; at ako’y magiging kanilang Elohim, at sila’y magiging aking bayan;
At hindi na magtuturo bawa’t isa sa kanila sa kaniyang kapuwa, at bawa’t tao sa kaniyang kapatid, na magsasabi, Iyong kilalanin si Yahuwah; sapagka’t makikilala nilang lahat ako, mula sa kaliitliitan sa kanila hanggang sa kadakidakilaan sa kanila, sabi ni Yahuwah: sapagka’t aking ipatatawad ang kanilang kasamaan, at ang kanilang kasalanan ay hindi ko na aalalahanin. (Jeremias 31:31-34, ADB)
* Ang mga Banal na Pangalan ay ibinigay sa lahat ng mga sipi ng Kasulatan.
1 E. G. White, Review & Herald, Agosto 7, 1894.
