Kakila-kilabot na mga Pahayag ng Kapapahan | Diretso mula sa Bibig ng Babaeng Patutot

Ang artikulong ito ay naglalaman ng maraming nakagugulantang na mga deklarasyon ng kapapahan at mga dokumento ng kapapahan na, bilang isang Kristyanong sumasampalataya sa Bibliya, ay maaaring sukdulang nakagagalit at lubos na nakakabahala sa iyo. Kung ikaw ay isang uri ng Kristyano na madaling masaktan, ikaw ay “pinayuhan” na sanayin ang “diskresyon.” Sa ibang salita, kunin ang sandali na pag-isipan kung nais mong basahin ang sumusunod na artikulo. Subalit kung nagpasya ka na magpatuloy sa pagbabasa, maaari kang huwag mag-alala na ang mga sumusunod ay magpapatotoo na isang tunay na pambukas sa mga mata, kung ikaw ay tapatang naghahangad ng Kanyang katotohanan.

Sisimulan natin sa pagsisipi ng ilan sa mga kakila-kilabot na mga pahayag ng kapapahan sa kronolohikal na pagkakasunod.

Santo Papa Nicholas I (papa mula Abril 24, 858, hanggang Nobyembre 13, 867):

“Ako ay para sa lahat at higit sa lahat, kaya ang Diyos mismo, at ako, ang bikaryo ng Diyos, ay mayroong parehong isang konsistori…at makakaya kong gawin ang halos lahat ng maaaring gawin ng Diyos…Ako dahil dito, na higit sa lahat…wari sa katuwirang ito, ay maging higit sa lahat ng mga diyos.” (Pinagkunan: “The Church Historians of England: Reformation Period,” ni Josiah Pratt, inilathala noong 1856, p.159)

“Sa kadahilanan, walang himala kung ito ay sa aking kapangyarihan na ipamahagi sa lahat ng mga bagay, oo, sa mga tuntunin ni Kristo.” (Pinagkunan: Ibid., Pratt, p. 159)

Ang sumusunod na teksto ay isinulat ni Pope Nicholas I bilang tugon sa isang sulat na natanggap niya mula sa mga Katolikong obispo ng Lorraine:

“Pinagtibay mo na ikaw ay mapagpakumbaba sa iyong nakakataas, upang sundin ang mga salita ni Apostol Pedro, na sinabing, ‘Magpasakop sa maharlika, sapagkat siya ay higit sa lahat ng mga mortal sa sanlibutang ito.’ Ngunit lumilitaw na nakakalimutan mo na kami, bilang bikaryo ni Kristo, ay mayroong karapatang hatulan ang lahat ng mga tao: kaya, bago ang pagsunod sa mga hari, may utang na loob kang pagsunod sa amin; at kung ipahayag namin ang isang hari na nagkasala, dapat mo siyang tanggihan mula sa iyong komunyon hanggang patawarin namin siya.

“Kami lamang ang mayroong kapangyarihan na gumapos at kumalag, upang ipawalang-sala si Nero o para hatulan siya; at ang mga Kristyano ay hindi maaari, sa ilalim ng parusa ng pagtitiwalag, ay isagawa ang ibang hatol sa halip na kami, na tanging hindi nagkakamali. Ang mga tao ay hindi ang mga hukom ng kanilang mga maharlika; sila’y dapat sumunod nang walang bulungan sa mga pinakamasamang utos; dapat nilang itungo ang kanilang mga noo sa ilalim ng mga pagkastigo na ikinakalugod ng mga hari para ipabata sa kanila, sapagkat ang nakatataas ay maaaring labagin ang mga batayang kautusan ng Estado, at kumpiskahin ang kayamanan ng mamamayan, sa sapilitang buwis o sa pagkumpiska; maaari niya pa nga na itapon ang kanilang mga buhay, nang walang sinuman ng kanyang mga tauhan sa pagkakaroon ng karapatan na ipahayag sa kanya ang simpleng pagsalansang. Ngunit kung ipahayag namin ang isang hari na erehe at lapastangan, kung tangayin namin siya mula sa Simbahan, kaparian at karaniwang tao, anuman ang kanilang antas, ay pinalaya mula sa kanilang mga panunumpa ng katapatan, at maaaring mag-aklas laban sa kanyang kapangyarihan.”

(Pinagkunan: A Complete History of the Popes of Rome, from Saint Peter, the First Bishop to Pius the Ninth, the Present Pope: Including the History of Saints Martyrs, Fathers of the Church, Religious Orders, Cardinals, Inquisitions, Schisms and the Great Reformers (Google eBook), nina Louis Marie DeCormenin, James L. Gihon, 1857, p. 242.)

Sulat para kay Charles the Bald, upang iudyok siya laban sa Hari ng Lorraine, sinabi niya:

“Inuutusan ka namin, sa ngalan ng relihiyon, upang salakayin ang kanyang mga estado, sunugin ang kanyang mga siyudad, at patayin ang kanyang bayan, na ginawaran naming responsable para sa paglaban ng kanilang masamang maharlika.” (Pinagkunan: Ibid., Gihon, p. 242.)

Para sa isang legado mula sa Constantinople, sinabi ni Pope Nicholas:

“Nalalaman mo, maharlika, na ang mga bikaryo ni Kristo (ang mga papa) ay higit sa hatol ng mga mortal, at ang mga pinakamakapangyarihang hari ay walang karapatang parusahan ang mga krimen ng mga papa, gaano man kalaki ang mga ito…; sapagkat gaano man kaalingasngas o kasama ang mga kawalang-habas na kabuktutan ng kapapahan, dapat mo silang sundin, sapagkat sila ay ang nakaupo sa trono ni San Pedro.

“Takot, pagkatapos, ang aming poot at ang mga kulog ng aming kasukdulan, sapagkat si Hesu-Kristo ay itinalaga kami sa kanyang sariling bibig ang ganap na paghuhukom sa lahat ng tao, at ang mga hari mismo ay magpapasakop sa aming kapangyarihan.” (Pinagkunan: Ibid., Gihon, p. 243.)

Noong ang Hari ng Bulgaria ay naging magpasampalataya sa Katolisismo, inusig niya ang kanyang mga tauhan na tumangging sundin ang kanyang halimbawa. Ito’y kinita siya ng sumusunod na papuri mula kay Pope Nicholas I:

“Niluluwalhati kita para sa pagpapanatili ng iyong awtoridad sa paglalagay sa kamatayan ng mga naliligaw na tupa na tumangging pumasok sa kawan, at ikaw ay hindi lamang nagpakasakdal sa pagpapakita ng isang banal na kalupitan, kundi binabati kita sa pagbukas ng kaharian ng langit sa mga tao na nagpasakop sa iyong pamumuno. Ang isang hari ay hindi marapat na matakot na mag-utos ng mga pagpatay, sapagkat ito’y magpapanatili sa kanyang mga tauhan sa pagtalima, o magdulot sa kanila na sumuko sa pananampalataya kay Kristo, at ang Diyos ay pagkakalooban siya ng gantimpala sa sanlibutang ito, at sa walang hanggang buhay, para sa mga pagpatay na ito.” (Pinagkunan: Ibid., Gihon, p. 244.)

Tandaan: Si Pope Nicholas I ay ginawa na isang SANTO ng Simbahan ng Roma noong 1630, nangangahulugan na bilang isang “santo,” siya ay tutularan, susundin at paglalaanan ng panalangin.

Santo Papa Gregory VII (papa mula Hunyo 30, 1073, hanggang Mayo 25, 1085):

Mula sa Dictatus Papae ng papa, ng taong 1075, sinipi namin ang mga sumusunod na nakapangingilabot na mga deklarasyon ng papa:

“Ang Romanong kapapahan lamang ay may karapatang tawaging pangkalahatan.”

“Siya lamang ay maaaring gumamit ng sagisag ng imperyo.”

“Sa papa lamang ang lahat ng mga maharlika ay dapat hahalik sa kanyang paa.”

“Ang kanyang pangalan lamang ang sasalitain sa mga simbahan.”

“Ang kanyang titulo [Papa] ay natatangi sa mundo.”

“Maaaring pahintulutan sa kanya ang pagpapatalsik sa mga emperador.”

“Walang kapulungang pang-simbahan ang dapat tawaging heneral nang wala ang kanyang kautusan.”

“Siya ay hindi maaaring hatulan ng sinuman.”

“Ang Romanong simbahan ay hindi maaaring magkamali; hindi magkakamali sa walang hanggan, saksi ang Kasulatan.”

“Ang Romanong kapapahan, kapag siya ay kanonikong nag-utos, walang duda na gagawing santo sa mga merito ni San Pedro; San Ennodius, obispo ng Pavia, bilang saksi, at maraming mga banal na ama na sumasang-ayon sa kanya. Sapagkat nakapaloob sa mga kautusan ni San Symmachus ang papa.”

“Siya ay maaaring magpawalang-sala ng mga nasasakdal na tauhan mula sa kanilang katapatan sa masasamang tao.”

(Pinagkunan: http://en.wikipedia.org/wiki/Dictatus_papae)

“Ang Papa ay hindi maaaring makagawa ng isang pagkakamali.” (Pinagkunan: Pope Gregory VII, (sinipi ng The Benedictine Network sa isang pagbabalangkas ng mga dakilang bagay sa iba’t ibang papa sa buong kasaysayan))

Papa Innocent III (papa mula Pebrero 22, 1198, hanggang Hulyo 16, 1216):

“Maaari tayo ayon sa kapunuan ng ating kapangyarihan, itapon ang batas at maggawad nang higit sa batas. Iyong mga hinihiwalay ng Papa ng Roma, ito’y hindi isang tao na naghihiwalay sa kanila kundi ang Diyos. Sapagkat ang Papa ang may hawak ng tungkulin sa lupa, hindi lamang isang tao kundi ng tunay na Diyos.” (Pinagkunan: “Decretals of Gregory IX,” Book 1, chapter 3.)

“Sinumang magtatangka na siyasatin ang isang personal na pananaw ng Diyos na sumasagupa sa turo ng simbahan ay dapat na sunugin nang walang awa.” (Pinagkunan: Papal Bull, 1198. Ang siping ito ay nagmula kay Peter Tompkins, Symbols of Heresy in THE MAGIC OF OBELISKS, p.57 (New York: Harper, 1981))

“Sinabi sa akin sa pamamagitan ng propeta: ‘Aking pinapagpupuno ka sa araw na ito sa mga bansa at sa mga kaharian, upang magalis at magbagsak at upang magsira at magwasak, upang magtayo at magtatag’ (Jeremias 1:10)…Ang iba ay tinawagan sa papel ng pagmamalasakit, ngunit tanging si San Pedro ang namuhunan sa kapunuan ng kapangyarihan [plenitudo potestatis]. Pagmasdan dahil dito kung anong kaugalian ng lingkod na ito, itinalaga sa mga kabahayan; siya nga ang bikaryo ni Hesu-Kristo, ang kahalili ni San Pedro, ang Kristo ng Panginoon, ang Diyos ng Paraon…ang tagapamagitan ng Diyos at tao… na maaaring humatol sa lahat ng mga bagay at walang sinuman ang maaaring humatol.” (Pinagkunan: Consecration Sermon, c. 1200, tingnan ang Rome Has Spoken; Granfield, Patrick, The Limits of the Papacy:Authority and Autonomy in the Church, NY:Crossroad, 1987; p. 32.)

Papa Gregory IX (papa mula Marso 19, 1227, hanggang Agosto 22, 1241):

Si Pope Gregory IX, noong 1229, ay ipinalabas ang papal bull, Excommunicamus, kung saan tinanggihan niya ang legal konsul sa mga nasasakdal sa paglilitis sa Ingkisisyon. (Pinagkunan: Kirsch, 79)

Tinipun-tipon niya ang isang konseho ng simbahan at inutusan niya na ang bawat lalaki na labing-limang taon at matatanda at ang bawat babae na labing-tatlong taon at matatanda ay manunumpa na tutuligsain nila ang mga erehe. Ang konseho ng simbahan ay nagtakda rin ng pamantayan ng pagtanggi upang hayaan ang mga nasasakdal na malaman kung sino ang nag-akusa sa kanila. (Pinagkunan: Engh, 132)

Itinatag rin ni Pope Gregory IX noong 1231 ang Banal na Opisina ng Ingkisisyon bilang isang hiwalay na hukuman na may pananagutan lamang sa Papa. Ang pamantayan ng batas nito ay “nagkasala hanggang mapatunayang inosente.” Isang kautusan ang ipinataw na ang pagsunog nang buhay bilang isang batayang kaparusahan. Ang mga pagbitay ay isinagawa ng mga sibil na awtoridad, hindi ang mga pari, upang panatilihin ang “kabanalan” ng simbahan. (Pinagkunan: Ellerbe, 78; Haught, 74 (1990); McBrien, 212)

Papa Boniface VIII (papa mula Enero 23, 1295, hanggang Oktubre 11, 1303):

“Aming ipinapahayag, sinasabi, binibigyang-kahulugan, at iginagawad, na walang pasubaling kinakailangan para sa kaligtasan ng bawat taong nilalang na magpasakop sa Kapapahan ng Roma.” (Pinagkunan: Bull “Unam Sanctum,” sapagkat sinipi sa “Apostolic Digest, Book V: The Book of Obedience”)

“Kung, dahil dito, ang mga Griyego o iba ay sinasabi na sila’y hindi nakatuon kay Pedro at sa kanyang mga kahalili, kinakailangan nilang sabihin na sila’y hindi mga tupa ni Kristo, sapagkat sinasabi ng Panginoon na mayroon lamang iisang kawan at iisang pastol (Juan 10:16). Sinuman, dahil dito, ay nilalabanan ang awtoridad na ito, nilalabanan ang utos ng Diyos mismo.” (Pinagkunan: Pope Boniface VIII, Unam Sanctam, DNZ:468, (sinipi sa Apostolic Digest, ni Michael Malone, Book 4: “The Book of Christians,” Chapter 4: “There is No Allegiance to Christ Without Submission to the Pope”))

Papa Clement VI (papa mula Mayo 7, 1342, hanggang Disyembre 6, 1352):

“Walang sinumang nasa labas ng pagtalima sa Papa ng Roma ang maaaring sa huli’y maliligtas. Lahat ng itinaas ang sarili laban sa pananampalataya ng Romanong Simbahan, at namatay sa panghuling kawalan ng pagsisisi ay isinumpa, at tutungo sa Impyerno.” (Pinagkunan: Pope Clement VI, “Super Quibusdam,” sapagkat sinipi sa “Apostolic Digest, Book V: The Book of Obedience”)

Santo Papa Pius V (papa mula Enero 7, 1566, hanggang Mayo 1, 1572)

“Ang Papa at Diyos ay pareho, kaya siya ay tinataglay ang lahat ng kapangyarihan sa Langit at lupa.” (Pinagkunan: Pope Pius V, sinipi sa Barclay, Cities Petrus Bertanous Chapter XXVII: 218.)

Tandaan: Ang mga mapanglait na salita sa ibabaw ay nagmula sa isang papa ng Roma na ginawang santo!

Banal na Papa Pius IX (papa mula Hunyo 16, 1846, hanggang Pebrero 7, 1878):

“Ako lamang…ang kahalili ng mga apostol, ang bikaryo ni Hesu-Kristo…Ako ang landas, ang katotohanan, at ang buhay…” (Pinagkunan: History of the Christian Church, ni Henry Charles Sheldon, p. 59.)

“Ang pundasyon ng lahat ng aming pananalig ay matatagpuan sa Banal na Birheng Maria. Itinuon ng Diyos sa kanya ang tesorerya ng lahat ng mabubuting bagay, upang ang lahat ay maaaring makilala na sa pamamagitan niya ay makamit ang bawat pag-asa, kagandahang-loob, at lahat ng kaligtasan. Sapagkat ito ang Kanyang kalooban: Makakamit natin ang lahat ng bagay sa pamamagitan ni Maria.” (Pinagkunan: Ubi Primum, 1849.)

“Sosyalismo, Komunismo, mga patagong kalipunan, mga kalipunan ng Bibliya… ang mga pesteng ito ay dapat na wasakin sa anumang paraan.” (Pinagkunan: The encyclical Quanta Cura, Nilathala noong Disyembre 6, 1866.)

“Wala sa mga Protestanteng kalipunang ito, at maging sa lahat ng mga ito na pinagsama-sama, maaari sa ilang paraan ay makita ang isa at Simbahang Katoliko na itinayo ng Kristo ang Panginoon, binuo, at niloob na umiral. Hindi rin makakaya na sabihin na sila’y mga kasapi at bahagi ng Simbahang iyon habang sila’y nanatiling nakikitang hiwalay mula sa Katolikong pagkakaisa. Sinusundan na ang mga ganoong kalipunan, nagkukulang ng nabubuhay na awtoridad na itinatag ng Diyos, na nagtuturo sa mga tao ng mga bagay ng pananampalataya at sa disiplina ng mga kaugalian, nag-uutos at namamahala sa kanila sa lahat ng tungkol sa walang hanggang kaligtasan, sila’y nagpapatuloy sa pagbabago sa kanilang mga aral nang wala ang mabilis na pagkilos at ang kawalang-tatag ay natatagpuan nila sa huli. Ang lahat dahil dito’y maaaring maunawaan nang madali at ganap na kilalanin na ito’y kabaligtaran nang ganap sa Simbahan na itinatag ni Kristo ang Panginoon, kung saan ang patotoo ay dapat na manatiling palagian at hindi kailanman maging paksa ng pagbabago ano pa man. Sa layuning ito, natanggap nito ang pangako ng palagiang presensya at tulong ng Espiritu Santo. Walang sinuman dahil dito na mula sa mga hindi pagkakaunawaan [mga pagtutol] sa mga aral; at kuro-kuro ng pinagmulan ng mga panlipunang pagkakahati, na nahanap ang kanilang pinagmulan sa mga hindi mabilang na komunyon at kung saan palagian at lumalago sa paglaganap sa mga malulubhang pinsala sa Kristyano at sibil na kalipunan.” (Pinagkunan: Apostolic Letter Iam Vos Omnes (1868))

“Ikaw na higit sa lahat, mga kagalang-galang na kapatid, ay nalalaman kung paano ang aral na ito ng ating relihiyon ay nagkakaisa at walang humpay na ipinahayag, ipinagtanggol at iginiit sa mga sinodo ng mga Ama ng Simbahan. Mismo, sila’y hindi tumigil sa pagtuturo na ‘Iisa ang Diyos, iisa ang Kristo, ang Simbahan ay itinatag kay Pedro sa pamamagitan ng tinig ng Panginoon ay isa;’ ‘ang malaking pundasyon ng dakilang Kristyanong estado na banal na itinayo, sapagkat ito ay, ang bato, itong matatag na bato;’ ‘ang Luklukang ito, na natatangi at una sa mga kaloob, ay palaging itinalaga at itinuring bilang Trono ni Pedro;’ ‘kumikinang sa buong sanlibutan kaya napapanatili nito ang kahigitan;’ ‘ito rin ang ugat at molde kung saan ang saserdoteng pagkakaisa ay lumitaw;’ hindi lamang ang ulo kundi ang ina at guro ng lahat ng mga Simbahan… ‘ang Romanong kapapahan, na humahawak ng Kahigitan sa buong sanlibutan, ay ang Kahalili ng Banal na Pedro ang Maharlika ng mga Apostol at ang tunay na Bikaryo ni Kristo, ang ulo ng buong Simbahan, at ang nakikitang Ama at Guro ng lahat ng mga Kristyano.’ Mayroong iba, halos hindi mabilang, na mga patotoo na kinuha mula sa mga pinaka pinagkakatiwalaang saksi na malinaw at bukas na pinatotohanan sa dakilang pananampalataya, pagiging wasto, paggalang at pagtalima na ang lahat ng nagnanais na maging bahagi sa tunay at nag-iisang Simbahan ni Kristo ay dapat na parangalan at sundin ang Apostolikong Simbahan at Romanong Kapapahan.” (Pinagkunan: Pope Pius IX, Amantissimus (On The Care Of The Churches), ipinahayag ng Encyclical noong Abril 8, 1862, # 3.)

“Iyong mga suwail sa awtoridad ng Romanong kapapahan ay hindi maaaring makamit ang walang hanggang kaligtasan.” (Pinagkunan: Pope Pius IX, Quanto Conficiamur Moerore, DNZ:1677, (sinipi sa Apostolic Digest, ni Michael Malone, Book 5: "The Book of Obedience", Chapter 1: "There is No Salvation Without Personal Submission to the Pope"))

Tandaan: Si Pope Pius IX, ang pinakamahabang nagharing papa sa kasaysayan, ay nasa kanyang landas na upang maging santo ng Simbahan ng Roma.

Papa Leo XIII (papa mula Pebrero 20, 1878, hanggang Hulyo 20, 1903):

“Ang aming kaisipan ay lumabas tungo sa napakalawak na dami ng tao na mga banyaga sa kagalakan na napupuno sa lahat ng mga Katolikong puso: ang ilan dahil nagsisinungaling sila sa ganap na kamangmangan sa Ebanghelyo; ang iba dahil sila’y tutol mula sa Katolikong paniniwala, bagama’t dinadala nila ang pangalan ng mga Kristyano. Ang kaisipang ito ay, naging, isang pinagkukunan ng malalim na alalahanin sa Amin; sapagkat imposible na isipin na ang ganoong malaking bahagi ng sangkatauhan ay lumilihis, gaya noon, mula sa tamang landas, dahil tumatalikod sila mula sa Amin, at hindi nararanasan ang isang damdamin ng kaibuturang dalamhati. Ngunit noon pa man ay hawak na Namin ang daigdig na ito na lugar ng Diyos Makapangyarihan…” (Pinagkunan: Praeclara Gratulationis Publicae—The Reunion of Christendom (Rome: 1894))

“Ngunit ang kataas-taasang guro sa Simbahan ay ang Romanong Kapapahan. Ang pagkakaisa ng mga kaisipan, dahil dito, ay nangangailangan, nagsasama sa isang sakdal na pagkakatugma sa isang pananampalataya, ganap na pagpapasakop at pagtalima sa kalooban sa Simbahan at sa Romanong Kapapahan, gaya sa mismong Diyos.” (Pinagkunan: Sapientiae Christianae: On Christians as Citizens (Enero 10, 1890))

“Ito ang aming huling aral sa inyo: tanggapin ito, itanim ito sa inyong kaisipan, lahat kayo: sa pamamagitan ng kautusan ng Diyos, ang kaligtasan ay hindi matatagpuan saanman kundi sa Simbahan; ang malakas at epektibong instrumento ng kaligtasan ay walang iba kundi ang Romanong Kapapahan.” (Pinagkunan: Allocution for the 25th anniversary of his election, Pebrero 20, 1903; Papal Teachings: The Church, Benedictine Monks of Solesmes, St. Paul Editions, Boston, 1962, page 653).

“Tandaan at unawain nang mabuti na kung saan naroroon si Pedro, naroroon ang Simbahan; iyong mga tumangging makipag-ugnay sa komunyon sa Luklukan ni Pedro ay nabibilang sa Antikristo, hindi kay Kristo. Siya na inihiwalay ang sarili mula sa Romanong Kapapahan ay wala nang buklod kay Kristo.” (Pinagkunan: Pope Leo XIII, Satis Cognitum, sinipi sa “Acts of Leo XIII: Supreme Pontiff”, Rome: Vatican Press, 1896, (sinipi sa Apostolic Digest, ni Michael Malone, Book 4: “The Book of Christians,” Chapter 4: “There is No Allegiance to Christ Without Submission to the Pope”))

“Ngunit ang kataas-taasang guro sa Simbahan ay ang Romanong Kapapahan. Ang pagkakaisa ng mga kaisipan, dahil dito, nagsasama sa isang sakdal na pagkakatugma sa isang pananampalataya, ganap na pagpapasakop at pagtalima sa kalooban sa Simbahan at sa Romanong Kapapahan, gaya sa mismong Diyos. Ang pagsunod na ito ay dapat, gayunman, maging sakdal…(at) dapat samakatuwid na tanggapin nang walang pag-aalinlangan….

“Sa kadahilanang ito’y nabibilang sa Papa upang hatulan nang may kapangyarihan kung anong bagay ang nakapaloob sa mga sagradong orakulo, gayundin kung ano ang mga turo na nasa pagkakatugma, at ano ang nasa hindi pagkakasundo, sa kanila; at isa pa, sa kaparehong dahilan, upang ipakita kung anong bagay ang tatanggapin bilang tama, at anong tatanggihan bilang walang saysay; anong kailangang gawin at anong iiwasang gawin, upang makamit ang walang hanggang kaligtasan.” (Pinagkunan: Pope Leo XIII, sa Sapientiae Christianae (On Christians As Citizens), ipinahayag ng Encyclical noong Enero 10, 1890, #22-24.)

Santo Papa Pius X (papa mula Agosto 4, 1903, hanggang Agosto 20, 1914):

“Ang Papa ay hindi lamang ang kinatawan ni Hesu-Kristo. Bagkos, siya mismo ang Hesu-Kristo, sa ilalim ng talukbong ng laman, at siya sa pamamagitan ng pagiging isang karaniwan sa sangkatauhan ay nagpapatuloy sa Kanyang paglilingkod sa mga tao … Nagsasalita ba ang Papa? Si Hesu-Kristo ang nagsasalita. Nagtuturo ba siya? Si Hesu-Kristo ang nagtuturo. Sumangguni ba siya sa kagandahang-loob o nagbibigkas ng sumpa? Si Hesu-Kristo mismo ang nagbibigkas ng sumpa at sumasangguni sa kagandahang-loob. Kaya dahil dito, kapag ang isa ay nagsasalita tungkol sa Papa, hindi na kailangang magsiyasat, kundi sumunod: wala dapat paglilimita ng mga hangganan ng kautusan, upang iakma ang layunin ng indibidwal na mga kailanganin ng pagtalima: wala dapat pagtutol sa ipinahayag na kalooban ng Papa, at kaya mamuhunan rito kasama ang iba kaysa sa doon sa inilagay niya rito: walang paunang akala o kuro-kuro ang dapat ihatid upang iukol rito: walang karapatan na itatakda laban sa mga karapatan ng Banal na Ama para magturo at mag-utos; ang kanyang mga pasya ay hindi punahin, o ang kanyang mga ordinansa ay pagtatalunan. Sa pamamagitan ng Banal na ordinasyon, lahat, gaano man kapita-pitagan ang tao — kung siya man ay may suot na korona o namuhunan sa lila, o nakadamit sa sagradong kasuotan: ang lahat ay dapat na magpasakop sa Kanya na inilagay ang lahat ng bagay sa ilalim Niya.” (Pinagkunan: Evangelical Christendom, Vol. 49, Enero 1, 1895, p. 15, “the organ of the Evangelical Alliance,” inilathala sa London ni J. S. Phillips.)

Tandaan: Si Pope Pius X ay ginawang santo ng Simbahang Katoliko. Ang kalapastanganan laban kay Yahuwah ay hindi pinapawalang-karapatan ang isang papa mula sa “pagiging santo,” sa Romanong Simbahan.

Papa Benedict XV (papa mula Setyembre 3, 1914, hanggang Enero 22, 1922):

“Sa ganitong saklaw nagdusa si Maria at halos namatay sa kanyang paghihirap at naghihingalong Anak; sa ganitong saklaw ay isinuko niya ang kanyang mga maternal na karapatan sa kanyang Anak para sa kaligatasan ng tao . . . upang maaari nating sabihin na tinubos niya ang sangkatauhan kasama si Kristo.” (Pinagkunan: Inter Sodalicia, 1918)

“Lahat ng hangad ang proteksyon ni Maria ay maliligtas sa lahat ng walang hanggan.” (Pinagkunan: http://www.romancatholicteachings.com/catholic_catechism/catechism1.html)

Papa Pius XI (papa mula Pebrero 6, 1922, hanggang Pebrero 10, 1939):

“Ano ang gugol mo, o Maria, upang marinig ang aming dasal? Ano ang gugol mo upang iligtas kami? Hindi ba inilagay si Hesus sa iyong mga kamay ang lahat ng mga kayamanan ng Kanyang kagandahang-loob at awa? Ikaw ay ang nakaupo bilang kinoronahang Reyna at kanang kamay ng iyong anak: ang iyong kapangyarihan ay umaabot sa kalangitan at sa iyo ang mga tauhan ng lupa at lahat ng mga nilikha ay nananahan rito. Ang iyong kapangyarihan ay umaabot maging sa kailaliman ng impyerno, at ikaw lamang, o Maria, ang magliligtas sa amin mula sa mga kamay ni Satanas.” (Pinagkunan: http://www.reachingcatholics.org/polytheistic.html ; http://earnestlycontending.com/maranatha/?p=743)

“…Ang aming walang kamatayang hinalinhan, Papa Leo XIII…” (Pinagkunan: Pope Pius XI, sa Quas Primas (On the Feast of Christ the King), ipinahayag ng Encyclical noong Disyembre 11, 1925, #18.)

“Walang sinuman ang matatagpuan sa isang Simbahan ni Kristo, at walang sinuman ang nagtitiyaga rito, maliban kung kinikilala at tinatanggap niya nang masunurin ang kataas-taasang awtoridad ni San Pedro at kanyang mga lehitimong kahalili.” (Pinagkunan: Pope Pius XI, Mortalium Animos, PTC:873, (sinipi sa Apostolic Digest, ni Michael Malone, Book 4: “The Book of Christians,” Chapter 4: “There is No Allegiance to Christ Without Submission to the Pope”))

Papa Pius XII (papa mula Marso 2, 1939, hanggang Oktubre 9, 1958):

“O Maria, Ina ng Awa at Kanlungan ng mga Makasalanan! Nagmamakaawa kami sa iyo sa nahahabag na mga mata sa mga hamak na erehe at sismatiko. Gawin mo, ikaw na Luklukan ng Karunungan, maliwanagan ang mga isipan na kahabag-habag na yumakap sa kadiliman ng kamangmangan at kasalanan, na sila’y maaaring makilala ang Banal, Katoliko, Romanong Simbahan na tanging tunay na Simbahan ni Hesu-Kristo, sa labas nito ay walang kabanalan o kaligtasan ang maaaring matagpuan. Tawagin sila sa pagkakaisa ng isang kawan, ipinagkakaloob sa kanila ang kagandahang-loob para maniwala sa bawat patotoo ng ating banal na pananampalataya at para sila’y magpasakop sa Kataas-taasang Romanong Kapapahan, ang Bikaryo ni Hesu-Kristo sa lupa, kaya nagkaisa sa amin sa matatamis na mga tanikala ng kawanggawa, malapit na lamang ang isang kawan sa ilalim ng isa at kaparehong Pastol; at maaari tayong lahat sa gayon, ‘O Maluwalhating Birhen, buong galak na umaawit magpakailanman: Magalak, O Birheng Maria! Ikaw lamang ang wawasak sa lahat ng erehya sa buong sanlibutan!’ Amen.” (Pinagkunan: Pope Pius XII, The Raccolta, Benzinger Brothers, Boston, 1957, No. 626.)

“Sapagkat ipinahayag ni San Bernard, ‘kalooban ng Diyos na makakamit natin ang kagandahang-loob sa pamamagitan ni Maria, hayaan ang lahat na mag-apura upang magkaroon ng pagdulog kay Maria.’” (Pinagkunan: Superiore Anno, 1940.)

“Lubusang kinakailangan na ang Kristyanong komunidad ay magpasakop sa lahat ng bagay sa Soberanyang Kapapahan kung hinihiling nito na maging isang bahagi ng banal na itinatag na kalipunan na itinatag ng aming Tagapagtubos.” (Pinagkunan: Pope Pius XII, Orientalis Ecclesiae, sinipi sa “Acta Apostolicae Sedis,” 36:129, Rome: Vatican Press, (sinipi sa Apostolic Digest, ni Michael Malone, Book 4: “The Book of Christians,” Chapter 4: “There is No Allegiance to Christ Without Submission to the Pope”))

“Aming itinuturo,…Aming ipinapahayag na ang Romanong Simbahan sa pamamagitan ng Awa’t Tulong ng Diyos ay hinahawakan ang kahigitan ng kapangyarihan sa lahat, at ito ang kapangyarihan ng hurisdiksyon ng Romanong Kapapahan, na ang tunay na pang-obispo, ay pangunahin. Patungo dito, ang mga pastor at ang matapat ng anumang seremonya at dignidad, parehong indibidwal at sama-sama, ay saklaw sa tungkulin ng herarkikong pagpapailalim at tunay na pagtalima, hindi lamang sa mga bagay na nauukol sa pananampalataya at mga moral, kundi rin tungkol sa mga disiplina at pamahalaan ng Simbahan na lumalaganap sa buong mundo, sa ganitong paraan na minsan ang pagkakaisa ng komunyon at pagpapahayag ng kaparehong Pananampalataya na pinanatili sa Romanong Kapapahan, mayroong isang kawan ng Simbahan ni Kristo sa ilalim ng isang kataas-taasang pastol. Ito ang pagtuturo ng Katolikong patotoo kung saan walang sinuman ang maaaring umalis na walang kawalan ng pananampalataya at kaligtasan.” (Pinagkunan: Pope Pius XII, Ad Apostolorum Principis (On Communism And The Church In China), ipinahayag ng Encyclical noong Hunyo 29, 1958, #46.)

Banal na Papa John XXIII (Oktubre 28, 1958, hanggang Hunyo 3, 1963):

“Sa kawan na ito ni Hesu-Kristo walang sinuman ang maaaring pumasok maliban kung pangunahan ng Kataas-taasang Kapapahan at tangi lamang kung sila’y nagkakaisa sa kanya ang mga tao ay maaaring maligtas…” (Pinagkunan: Pope John XXIII, Coronation Homily, Nobyembre 4, 1958.)

Papa Paul VI (papa mula Hunyo 21, 1963, hanggang Agosto 6, 1978):

“Ang Simbahan … ay nasanay na magkaroon ng pagdulog sa pinakahandang tagapamagitan, ang kanyang Ina na si Maria … Sapagkat sinasabi ni San Irenaeus, ‘siya ay naging dahilan ng kaligtasan para sa lahat ng sangkatauhan.’” (Pinagkunan: Christi Matri)

Santo Papa John Paul II (papa mula Oktubre 16, 1978, hanggang Abril 2, 2005):

“Huwag kayong tumungo sa Diyos para sa kapatawaran ng mga kasalanan: lumapit kayo sa akin.” (Pinagkunan: Los Angeles Times, Disyembre 12, 1984.)

“Ang patotoo ng Assumption, binigyang-kahulugan ni Pius XII, ay muling pinagtibay ng Ikalawang Konseho ng Vatican, na nagpapahayag ng pananampalataya ng Simbahan: Manatiling malaya mula sa lahat ng pagkakasala ng orihinal na kasalanan, ang Busilak na Birhen ay kinuha ang katawan at kaluluwa tungo sa makalangit na kaluwalhatian sa pagiging ganap ng kanyang makalupang pansamantalang paninirahan. Siya’y itinaas ng Panginoon bilang Reyna ng Sanlibutan…Sapagkat ang Ina ni Kristo ay niluwalhati bilang ‘Reyna ng Sanlibutan.’” (Pinagkunan: Pope John Paul II, sa Redemptoris Mater (On the Blessed Virgin Mary in the Life of the Pilgrim Church), ipinahayag ng Encyclical noong Marso 25, 1987, #41.)

“Ngayon…bagong kaalaman ang nangunguna sa atin upang makilala sa teorya ng ebolusyon nang higit sa isang ipotesis.” (Pinagkunan: VATICAN CITY, OKTUBRE 23, 1996, http://www.aloha.net/~mikesch/darwin.htm)

“Walang takot kapag ang mga tao ay tinawag akong ‘Bikaryo ni Kristo,’ kapag sinasabi nila sa akin na ‘Banal na Ama,’ ‘Iyong Kabanalan,’ o gumagamit ng mga titulong kapareho sa mga ito, na tila salungat pa nga sa Ebanghelyo.” (Pinagkunan: Pope John Paul II, Crossing the Threshold of Hope (New York: Alfred A. Knoff. 1995): 6.)

Papa Benedict XVI (papa mula Abril 19, 2005, hanggang Pebrero 28, 2013):

“Hindi inilarawan ni Hesus ang katapusan ng sanlibutan, at gumagamit siya ng mga apokaliptong larawan, hindi Siya gumagawa bilang isang ‘propeta’. Kabaligtaran, hinihiling Niya na matiyak na ang Kanyang mga alagad sa bawat panahon ay nananatiling hindi natinag sa mga petsa at mga hula…” …" (Pinagkunan: Isang pahayag na ginawa noong Nobyembre 18, 2012, sa kanyang Araw ng Lunes na Orasyon sa mga matatapat. http://visnews-en.blogspot.com/2012/11/christ-guides-journey-of-humanity.html)

Papa Francis I (papa mula Marso 13, 2013, hanggang ????):

“Hindi mo maaaring matagpuan si Hesus sa labas ng Simbahan.” (Pinagkunan: Binigkas noong Abril 23, 2013, sa Kapilya ni San Pablo ng Apostolikong Palasyo, http://www.ewtnnews.com/catholic-news/Vatican.php?id=7508)

“Ang pagpapaliwanag ng mga Banal na Kasulatan ay hindi lamang maaaring isang indibidwal na pantas na pagsisikap, kundi palagian na ikukumpara, ipapasok, at patotohanan sa nabubuhay na tradisyon ng Simbahan.” (Pinagkunan: April 12, 2013, nagsasalita sa pang-obispong biblikal na komisyon.” http://www.catholicworldreport.com/Blog/2219/when_will_the_media_turn_on_pope_francis.aspx#.UX8SPyv71Us)

Ngayon, dumako naman tayo sa kapwa mga kalapastanganang pahayag, sa pagkakataong ito ay mula sa mga dokumento ng Vatican:

“Aming itinatakda na ang Banal na Apostolikong Simbahan at ang Romanong Kapapahan ay ang humahawak ng kahigitan sa buong sanlibutan.” (Pinagkunan: The Most Holy Councils, Vol. XIII, column 1167.)

“Lahat ng pangalan na nasa Kasulatan ay naaangkop kay Kristo, sa kabutihan ng pagkakatatag na siya ay nasa simbahan, lahat ng mga kaparehong pangalan ay naaangkop rin sa Papa.” (Pinagkunan: Robert Bellarmine, On the Authority of Councils, Volume 2: 266.)

“Ang Papa ay hindi lamang ang kinatawan ni Hesu-Kristo. Bagkos, siya mismo ang Hesu-Kristo, sa ilalim ng talukbong ng laman.” --Catholic National (Hulyo, 1895)

“Ang Papa ay hindi lamang ang kinatawan ni Hesu-Kristo. Bagkos, siya mismo ang Hesu-Kristo, sa ilalim ng talukbong ng laman.” (Pinagkunan: Catholic National (Hulyo, 1895))

“Mag-ingat na hindi natin mawala ang kaligtasang iyon, buhay at hininga na ibinigay mo sa amin, sapagkat ikaw ay aming pastol, ikaw ay aming manggagamot, ikaw ay aming tagapangasiwa, ikaw ay aming magsasaka, sa huli, ikaw ay aming isa pang Diyos sa lupa.” (Pinagkunan: Talumpati ni Christopher Marcellus kay Pope Julius II sa panahon ng Ikalimang Konsehong Lateran na nagsimula noong 1512, sinipi mula kay Alexander Hislop, The light of prophecy let in on the dark places of the papacy (London: William Whyte and Co., 1846): 91 at Letters between a Catholic and a Protestant on the doctrines of the Church of Rome originally published in Borrow's Worcester Journal (Worcester Journal, 1827): 29. Hanapin ang orihinal na bersyong Latin rito.)

“Tila si Pope John Paul II ay ang kasalukuyang namamahala sa pangkalahatang Simbahan mula sa kanyang lugar sa krus ni Kristo.” (Pinagkunan: “Auckland Bishop Says Pope Presides From the Cross” (Zenit, Setyembre 20, 2004))

“Ang pari ay mayroong kapangyarihan ng mga susi, o ang kapangyarihan ng pagpapalaya ng mga makasalanan mula sa Impyerno, para gawin silang karapat-dapat sa Paraiso, at ang pagpapabago sa kanila mula sa mga alipin ni Satanas tungo sa pagiging mga anak ng Diyos. At ang Diyos mismo ay obligado na mamalagi sa mga kahatulan ng Kanyang mga pari, at ito man ay magpapatawad o hindi….

“Ang Papa ay kinukuha ang lugar ni Hesu-Kristo sa lupa. . . . Siya ang hindi nagkakamaling pinuno . . . ang kataas-taasang huwes ng langit at lupa, ang tagahatol ng lahat, walang sinuman ang hahatol sa kanya, mismong Diyos sa lupa.” --New York Catechism

“Kung saan ang Tagatubos ay bababa tungo sa isang simbahan, at uupo sa isang kumpisalan upang pangasiwaan ang pangungumpisal, at isang pari ang uupo sa isa pang kumpisalan, sasabihin ni Hesus sa bawat nagsisisi, ‘Ego te absolvo,’ ang pari ay gayundin sasabihin sa kanyang mga nagsisisi, ‘Ego te absolvo,’ at ang ibang mga nagsisisi ay bawat isa na patatawarin…

“Kaya ang pari ay maaari, sa isang tiyak na paraan, maaaring matawag na manlilikha ng kanyang Manlilikha, buhat nang sa pamamagitan ng pagsasabi ng mga salita ng pagtatalaga, siya’y lumilikha, gaya noon, si Hesus sa sakramento, sa pagbibigay sa kanya ng sakramentong pag-iral, at nililikha siya bilang isang biktima na iaalay sa walang hanggang Ama…

“Hayaan ang kaparian,” sinasabi ni San Laurence Justinian, “na lapitan ang altar bilang isa pang Kristo.” (Pinagkunan: St. Alphonsus Liguori, The Dignities and Duties of the Priest (1927))

“Ang Papa ay kinukuha ang lugar ni Hesu-Kristo sa lupa…sa pamamagitan ng banal na karapatan na ang Papa ay kataas-taasan at ganap ang kapangyarihan sa pananampalataya, sa mga moral sa bawat isa at bawat pastor at kanyang kawan. Siya ang tunay na bikaryo, ang ulo ng buong simbahan, ang ama at guro ng lahat ng Kristyano. Siya ang hindi nagkakamaling pinuno, ang tagapagtatag ng mga aral, ang may-akda at hukom ng mga konseho; ang pangkalahatang lider ng katotohanan, ang tagapagpasya ng sanlibutan, ang kataas-taasang huwes ng langit at lupa, ang tagahatol ng lahat, walang sinuman ang hahatol sa kanya, ang mismong Diyos sa lupa.” (Pinagkunan: Sinipi mula sa New York Catechism.)

“Kahit na ang Papa ay ang nagkatawang-taong Satanas, kami’y nararapat na hindi itaas ang aming mga ulo laban sa kanya, kundi tahimik na humilantad upang manahan sa kanyang dibdib.” --St. Catherine ng Siena

“Kahit na ang Papa ay ang nagkatawang-taong Satanas, kami’y nararapat na hindi itaas ang aming mga ulo laban sa kanya, kundi tahimik na humilantad upang manahan sa kanyang dibdib. Siya na naghihimagsik laban sa aming Ama ay hinahatulan sa kamatayan, sapagkat ginagawa namin sa kanya ang ginagawa namin kay Kristo: pinaparangalan namin si Kristo kung pinaparangalan namin ang Papa; ikinakahiya namin si Kristo kung ikinakahiya namin ang Papa. Nalalaman ko nang mabuti na maraming magtatanggol ng sarili sa pagmamataas: ‘Sila’y napakasama, at gumagawa ng lahat ng paraan ng kasamaan!’ Subalit inutos ng Diyos na, kahit na ang mga pari, mga pastor, at mga Kristo sa lupa ay mga nagkatawang-taong diyablo, kami’y susunod at magpapasakop sa kanila, hindi para sa kanilang ngalan, kundi para sa ngalan ng Diyos, at labas sa pagtalima sa Kanya.” (Pinagkunan: St. Catherine ng Siena, SCS, p. 201-202, p. 222, sinipi sa Apostolic Digest, ni Michael Malone, Book 5: “The Book of Obedience,” Chapter 1: “There is No Salvation Without Personal Submission to the Pope”)

“Ang mga doktrina ng Simbahang Katoliko ay ganap na malaya mula sa Banal na Kasulatan.” (Pinagkunan: Familiar Explanation of Catholic Doctrine, Rev. M. Mullers, p.151.)

“Kung dapat nating piliin sa pagitan ng Banal na Kasulatan ng Diyos, at ang mga lumang kamalian ng simbahan, dapat nating tanggihan ang nauna.” (Pinagkunan: Johann Faber (defender of the Papacy) sinipi sa History of The Reformation, ni J. H. Merle d’Aubigne, book 11, Ch. 5, Par. 9.y J. H. Merle d'Aubigne, book 11, Ch. 5, Par. 9.)

“Gaya ng dalawang sagradong ilog na umaagos mula sa paraiso, ang Bibliya at banal na tradisyon na naglalaman ng salita ng Diyos, ang mga mahahalagang hiyas ng mga ipinakitang patotoo. Bagama’t ang dalawang banal na sapang ito ay mismo, sa talaan ng kanilang banal na pinagmulan, ng pantay na pagkabanal, at parehong puno ng mga ipinakitang patotoo, gayunman sa dalawang ito, ang tradisyon para sa amin ay mas malinaw at ligtas.” (Pinagkunan: Catholic Belief, Joseph Faa di Bruno, p. 45.)

“Ang tangi lamang katauhan sa langit na hiniling ko na bumaba rito ay si Hesu-Kristo, at Siya ay inuutusan ko na bumaba. Kailangan Niyang dumating kapag ako’y nag-atas sa kanya. . . . Ito ay isa sa mga bagay na dapat Niyang gawin. Dapat Siyang bumaba sa tuwing magsasabi ako ng paanyaya sa misa . . . at kapag ginagawa ko ito, dapat sumunod si Kristo.” --Romano Katolikong Pari, David S. Phelan

“Ako’y hindi kailanman nag-anyaya ng isang anghel mula sa langit upang pakinggan ang misa rito. Ito’y hindi lugar para sa mga anghel. Ang tangi lamang katauhan sa langit na hiniling ko na bumaba rito ay si Hesu-Kristo, at Siya ay inuutusan ko na bumaba. Kailangan Niyang dumating kapag ako’y nag-atas sa kanya. Kumuha ako ng tinapay sa aking mga daliri sa umagang ito at sinabi: ‘Ito ang katawan at dugo ni Hesu-Kristo,’ at Siya ay kailangang bumaba. Ito ay isa sa mga bagay na dapat Niyang gawin. Dapat Siyang bumaba sa tuwing magsasabi ako ng paanyaya sa misa….Ginagawa ko ito sa pagtalima, paggalang, pagpupugay, at pagsamba, ngunit ginagawa ko ito, at kapag ginagawa ko ito, dapat sumunod si Kristo.” (Pinagkunan: Roman Catholic Priest David S. Phelan, The Western Watchman (St. Louis: Western Watchman Publishing Company), Hunyo 10, 1915.)

“Ang Papa ay napakadakila ang karangalan at lubos na itinaas kaya siya ay hindi isang tao lamang, kundi parang Diyos, at ang bikaryo ng Diyos….Samakatuwid ang Papa ay kinoronahan ng isang tatluhang korona, bilang Hari ng Langit at ng lupa at ng mga mababang rehiyon….Ang Papa ay kagaya ng Diyos sa lupa,…pangunahing Hari ng mga hari,…ipinagkatiwala ng makapangyarihang Diyos ng mga kautusan…ng makalangit na kaharian.” (Pinagkunan: Lucius Ferraris, “Papa,” artikulo 2 sa kanyang Prompta Bibliotheca (“Handy Library”), Volume 6 (Venice, Italy: Gaspar Storti, 1772), pp. 26-29. Latin. Muling Nilimbag (Rome: Press of the Propaganda, 1899))

“Lahat ng pangalan na nasa Kasulatan ay naaangkop kay Kristo, sa kabutihan ng pagkakatatag na siya ay nasa simbahan, lahat ng mga kaparehong pangalan ay naaangkop rin sa Papa.” --Robert Bellarmine

“Lahat ng pangalan na nasa Kasulatan ay naaangkop kay Kristo, sa kabutihan ng pagkakatatag na siya ay nasa simbahan, lahat ng mga kaparehong pangalan ay naaangkop rin sa Papa.” (Pinagkunan: Robert Bellarmine, in Disputationes de Controversiis, “On the Authority of Councils”, book 2, Chapter 17.)

“Tanggapin ang tiyara na pinalamutian sa tatlong korona at nalalaman na ikaw ang Ama ng mga maharlika at mga hari, Lider ng sanlibutan, Bikaryo ng ating Tagapagligtas na si Hesu-Kristo.” (Pinagkunan: Papal Coronation Ceremony.)

“Ang papa ay ang kataas-taasang hukom ng mga batas ng lupain….Siya ang bise rehente ni Kristo, at hindi lamang isang pari magpakailanman, kundi rin ang Hari ng mga hari at Panginoon ng mga panginoon.” (Pinagkunan: La Civilta Cattolica, Marso 18, 1871 (sinipi sa “An Inside View of the Vatican Council” ni Leonard Woosely Bacaon, p 229, American Tract Society edition))

“Isang kamalian na paniwalaan na, kung ang Papa ay isang palomara at isang napakasamang tao at dahil dito’y isang kasapi ng diyablo, siya ay walang kapangyarihan sa mga matatapat.” (Pinagkunan: Council of Constance, Condemnation of Errors, against Wycliffe, Session VIII, and Hus: Session XV; DNZ:621, 617, 588, (sinipi sa Apostolic Digest, ni Michael Malone, Book 5: “The Book of Obedience,” Chapter 1: “There is No Salvation Without Personal Submission to the Pope”))

“Para magpasakop sa Romanong Kapapahan ay ganap na kinakailangan para sa kaligtasan.” --St. Thomas Aquinas

“Para magpasakop sa Romanong Kapapahan ay ganap na kinakailangan para sa kaligtasan.” (Pinagkunan: St. Thomas Aquinas, Against the Errors of the Greeks, Pt. 2, ch. 36; PTC:484, (sinipi sa Apostolic Digest, ni Michael Malone, Book 5: “The Book of Obedience,” Chapter 1: “There is No Salvation Without Personal Submission to the Pope”))

“Isang kamalian na paniwalaan na isang tao ay nasa Simbahan kung aabandonahin niya ang Luklukan ni Pedro, ang pundasyon ng Simbahan.” (Pinagkunan: St. Cyprian, UOC, CSL, vol. 3, pt. 1, p. 207 (1868), (sinipi sa Apostolic Digest, ni Michael Malone, Book 4: “The Book of Christians,” Chapter 4: “There is No Allegiance to Christ Without Submission to the Pope”))

“Kung saanman naroroon si Pedro (o ang kanyang kahalili), naroroon ang Simbahan.” (Source: St. Ambrose, Commentary on Twelve of David's Psalms, XL:30; JUR, vol. 2:1261, (sinipi sa Apostolic Digest, ni Michael Malone, Book 4: “The Book of Christians,” Chapter 4: “There is No Allegiance to Christ Without Submission to the Pope”))

“Ang Romanong Kapapahan, ulo ng mga kolehiyo ng mga obispo, tinatangkilik ang kawalan ng kamalian na ito sa kabutihan ng kanyang opisina, pagka, bilang Kataas-taasang Pastor at guro ng lahat ng matatapat—na nagpapatibay ng kanyang mga kapatid sa pananampalataya—ipinapahayag niya sa pamamagitan ng isang tiyak na gawa ang isang aral tungkol sa pananampalataya o mga moral…. Ang kawalan ng kamalian na ipinangako sa Simbahan ay umiiral din sa katawan ng mga obispo kapag, kasama ang kahalili ni Pedro, ‘sinasanay nila ang kataas-taasang Mahisteryo,’ nakahihigit sa lahat sa isang Ekumenikong Konseho. Kapag ang Simbahan sa pamamagitan ng kataas-taasang Mahisteryo nito ay nagmumungkahi ng isang aral ‘para sa paniniwala na banal na ipinakita,’ at sapagkat sa pagtuturo ni Kristo, ang mga kahulugan ‘ay dapat na sumunod sa pagtalima ng pananampalataya.’ Ang kawalan ng kamalian na ito ay umaabot nang napakalayo sa lagakan ng banal na pahayag mismo.” (Pinagkunan: Catechism of the Catholic Church, #891, 1994 edition.)