Ang Milenyo: Isang Amilenyal Na Sintesis Ng Biblikal Na Datos

Ang amilenyal na posisyon ay ang may pinakamahusay na posisyon sa biblikal na datos. Ang pagwawakas na ito ay batay sa kabuuang istruktura ng biblikal na eskatolohiya at ang wika ng Pahayag 20.

Ang Istruktura Ng Biblikal Na Eskatolohiya

Ang Kasulatan ay nagtatakda ng isang malinaw, alinsunuran, komprehensibong eskatolohikong interpretibong parilya na nag-aalis ng premilenyalismo. Ang istrukturang iyon ay ang doktrina ng “dalawang panahon” (Griyego: aiōn; “panahon”): ang “panahong ito” at ang “panahong darating.” Ang terminolohiya ng dalawang panahon na “lumalaganap sa Bagong Tipan, ay magkatulad, at nagbibigay ng isang tunay na istruktural na konsepto para sa biblikal na eskatolohiya. Ibig sabihin nito’y magkaparehong bagay—ipinapalagay ang parehas, batayang istruktura—saanman ito ginamit.” Dalawang tampok na naiiba sa panahong ito mula sa panahong darating. Una, ang panahong ito at ang panahong darating ay pang-kalidad at pang-dami na magkaiba. Ang panahong ito ay pansamantala; ang panahong darating ay walang hanggan. Ang panahong ito ay nailarawan ng kasalanan, kamatayan, pag-aasawa, at lahat ng sumasama sa buhay sa katawang ito; ang panahong darating ay nailarawan ng kabanalan at bago, muling binuhay na buhay.

Ikalawa, ang dalawang panahon ay nauunawaan ang lahat ng panahon, at ang panahong darating ay agarang papalitan ang panahong ito. Ipinupunto ni Vos, “Ang mismong pangalang ‘aion na darating’ ay hindi lamang pahayag ng panghinaharap, kundi nagdadala rin sa sarili nito ng elemento ng direktang pagkakasunod-sunod… Upang sabihin na ang isang kasalanan ay hindi mapapatawad sa alinman sa panahong ito o sa panahong darating ay hindi maaaring magsilbi bilang pormula ng ganap na kawalan ng kapatawaran ad infinitum, Matt. xii. 32, kung mayroong mababatid na isang puwang sa pagitan ng dalawang aion.”

Sa unang pagdating ni Kristo, ang mga kapangyarihan ng panahong darating ay “nilusob” ang panahong ito ay “nalasap” ng kanyang bayan (Hebreo 6:5). Gayunman, isang tiyak na panahon ang umiiral kapag ang “panahong ito” ay magwawakas at ang “panahong darating” ay ganap na matutupad sa lahat ng kaluwalhatian nito. “Ang mga Kasulatan ay hayagang sinasabi sa atin na ang linya ng paghihiwalay sa pagitan ng dalawang panahong ay ang muling pagdating ng ating Panginoon.” Lahat ng mga biblikal na sipi na nakikitungo sa muling pagdating (iyon ay ang parousia) ay nagsasalita lamang ng isang pagdating, o isang araw, sa wakas ng panahong ito, na nagsasangkot ng tatlong bagay: (1) Ang muling pagkabuhay ng lahat ng tao, ang parehong matuwid at hindi matuwid (Daniel 12:2; Mateo 13:30, 39-42, 48-50; 25:31-32; Lucas 17:22-37; Juan 5:25-29; Mga Gawa 24:14-15; Pahayag 20:11-15.); (2) Paghuhukom—mga gantimpala para sa mga matutuwid at kaparusahan sa mga hindi matutuwid (Mateo 7:21-23; 10:32-33 (Marcos 8:38); Mateo 13:24-30, 36-51; 16:27; 24:42-51; 25:10-13, 14-30, 31-46; Lucas 12:35-48; 17:22-37; 19:12-27; 21:26-28; Juan 5:25-29; Mga Gawa 17:31; Roma 2:5-16; 14:10-12; 1 Corinto 4:5; 2 Corinto 5:10; 2 Tesalonica 1:6-10; 2 Timoteo 4:1; Hebreo 6:2; Santiago 5:7-9; 2 Pedro 3:7-13; Pahayag 19:11-21; 20:11-15; 22:12); at (3) Ang pagpapanumbalik ng paglikha (Mga Gawa 3:19-21; Roma 8:17-25; Hebreo 1:10-12; 2 Pedro 3:3-13).

Ang Premileyalismo Ay Sumasalungat Sa “Dalawang Panahon” Na Eskatolohikong Istuktura Ng Bibliya At Ang Kalikasan Ng Pag-Iral Matapos Ang Muling Pagdating.

Para sa isang premilenyal na “isang libong taon” na gumana, mayroon dapat na isang anyo ng patuloy na “pagsasama” sa pagitan ng “panahong ito” at ng “panahong darating” maging matapos ng muling pagdating ni Kristo. Ang kasamaan ay dapat na magpatuloy na umiral kasama ang kabutihan; hindi natubos, likas, makasalanan, at mortal na tao ay dapat kasamang umiral sa muling nabuhay, walang kasalanan, imortal na tao. Gayunman, iyon ay lumilipad sa mukha ng mga sipi sa ibabaw, na alinsunurang inilalarawan ang muling pagdating ni Kristo bilang sumasama sa katapusan ng panahon, ang muling pagkabuhay ng parehong tinubos at hindi, ang hatol sa parehong matuwid at masama, at ang muling paglikha ng lupa.

Isinasabuod ni Waldron ang nakamamatay na kalikasan ng Biblikal na doktrina ng dalawang panahon sa anumang ideya ng matapos ang parousia na pansamantalang “milenyo”: Saan sa istruktura ng dalawang panahon maaaring ilagay ang milenyo? Ilalagay ba sa panahong ito o sa panahong darating? Ang katunayan ay hindi ito angkop sa alinmang panahon. Bakit hindi ito angkop sa panahong ito? Dahil ang milenyo ay nagaganap matapos ang muling pagdating ni Kristo. Bakit hindi ito angkop sa panahong darating? Dahil wala nang masasama sa isang hindi muling binuhay na kondisyon na mananatili sa panahong iyon. Kapag natatandaan natin na walang agarang panahon sa pagitan ng dalawang panahon at walang ibang panahon maliban sa dalawang panahon, walang puwang na nananatili para sa premilenyalismo.

Ang Pahayag 20 Ay Paglalagom, Sa Halip Na Sumusunod, Ng Mga Kaganapan Ng Pahayag 19:11-21.

Sa Pahayag 19:11-21, nagtatagumpay si Kristo at winawasak ang lahat ng mga bayan na salungat sa kanyang kaharian. Ang wika ng tagumpay ni Kristo ay ganap, pinal, at kabuuan. Kung ang Pahayag 20 ay binabasa ayon sa pagkakasunod-sunod, walang saysay na salitain ang paggapos kay Satanas upang ilayo siya mula sa panlilinlang sa mga bansa buhat nang ang mga bansa na una nang nilinlang ni Satanas ay ganap nang nawasak. . . .

Ang 1 Corinto 15:25-26 ay ipinapahayag na si Kristo na “kailangang maghari siya hanggang mailagay niya ang lahat ng kanyang mga kaaway sa ilalim ng kanyang mga paa. Ang huling kaaway na lilipulin ay ang kamatayan.” Iyon ay bumubuo sa “wakas, kapag kanyang ibibigay na ang kaharian ni Yahuwah Ama” (1 Corinto 15:24). Ang “wakas” (15:24) ay nagkakatulad sa pagpapawalang-bisa ng kamatayan (15:26), kapag ang ating mga mortal na katawan ay babaguhin at “magbihis ng kawalang kamatayan” (15:52-54). Inilalarawan ng Pahayag 19:11-21 ang parousia ni Kristo at ang kasabay na kamatayan at pagkawasak ng “mga iba.” Ganito rin ang paglalarawan ng Pahayag 20:7-9 na pagkawasak at kamatayan ng mga bansa na nagtipun-tipon “para sa pakikipaglaban” laban kay Kristo at kanyang ekklesia “kapag natapos ang isang libong taon.” Ang mga kaganapang iyon ay magaganap sa “pagdating” ni Kristo, iyon ay ang parousia (1 Corinto 15:23). Ibig sabihin ay ang Pahayag 20 ay ang paglalagom sa Pahayag 19, at ang parousia ay dapat na maganap matapos, hindi bago, ang “isang libong taon.”

Tinatapos ni Venema “Ang mga pagkakatulad sa pagitan ng mga pananaw na ito—sa wika, simbolismo, paggamit ng propesiya ng Lumang Tipan, at nilalaman—ay lubos na malaganap at makabag-damdamin na magbubunga ngunit sa marahil isang pagpapaliwanag: sila’y naglalarawan ng kaparehong panahon ng kasaysayan, ang kaparehong episodyo at ang kaparehong pagwawakas sa dulo ng panahon.” Dagdag pa, buhat sa kanyang pagdating, muling bubuhayin ni Yahushua sa kaluwalhatian ang mga sumampalataya sa kanya (halimbawa ay Mateo 24:31; Juan 6:39-40), at ayon sa Pahayag 19:18, 21 ang lahat ay pinaslang, wala nang maiiwan na pumasok sa isang matapos ang parousia na “milenyo” at muling pararamihin ang lupa sa anumang kaganapan.

Ang “Isang Libong Taon” at ang “Dalawang Muling Pagkabuhay”

Ang tiyakang konteksto ng Pahayag 20 mismo ay nagpapahiwatig na ang terminong “isang libong taon” ay simboliko o matalinghaga, hindi isang literal na panahon ng isang libong taon.

Sinasalita ng Pahayag 20:4 ang mga “nabuhay” (Griyego = ezēsan), na tinawag na “unang muling pagkabuhay” sa Pahayag 20:5b. Ang mga amilenyalista ay itinuturing ang “unang muling pagkabuhay” bilang ating bagong buhay sa pag-iisa kay Kristo, o sa muling pagkabuhay ni Kristo kung saan ang mga mananampalataya ay espiritwal na nakikilahok. Ang pananalita at ang konteksto ng Pahayag 20:4-6 ay nag-aalok ng mga makabag-damdaming dahilan kung bakit ang dalawang paggamit ng ezēsan ay hindi parehong kumakatawan sa mga muling pagkabuhay ng katawan na pinaghiwalay ng isang literal na isang libong taon.

Ang mga pagkakatulad ng ibang sipi ng Luma at Bagong Tipan sa Pahayag 20:4-6 ay nagpapahiwatig na ang “unang muling pagkabuhay” ay espiritwal ay nagaganap bago ang panghuli, pangkalahatan, pisikal na muling pagkabuhay sa parousia.

Ang mga paglalarawan ng mga muling pagkabuhay sa Juan 5 at Pahayag 20 ay sakdal na magkatulad. Sa Juan 5:25, “darating ang oras, at ngayon na nga, kung saan maririnig ng mga patay ang tinig ng Anak ni Yahuwah, at ang mga makaririnig ay mabubuhay,” kung saan sa Juan 5:28, “ang panghinaharap, panghuling apokaliptong muling pagkabuhay ay ang layunin. Ang tinig ng Anak na napakalakas upang lumikha ng espiritwal na buhay ngayon, napakalakas kaya nagagawang tawagin ang mga nasa libingan.”

Mayroon ding isang malinaw na pagkakatulad sa pagitan ng Efeso 2:5-7 at Pahayag 20:4-6. Gumagamit ang Efeso 2:5-6 ng mga pariralang “binuhay niya tayo,” “kasamang binuhay,” at “kasamang pinaupo sa kalangitan” upang sumangguni sa espiritwal na muling pagkabuhay kasama ni Kristo sa panahong ito, ang kasalukuyan. Sinasabi ni N. T. Wright, “Kung wala ang pagmamaliit sa panghinaharap na pag-asa ng mismong aktwal na muling pagkabuhay, ang katunayan na ang iglesya ay nabubuhay sa pagitan ng muling pagkabuhay ng Mesias at ang sarili nitong sukdulang bagong buhay ay nangangahulugan na ang metaporikal na paggamit ng wika ng ‘muling pagkabuhay’ ay maaaring iangkop upang ipakilala ang kongkretong Kristyanong pamumuhay na inilarawan sa Efeso 2:10.” Ito’y tumutugma sa Pahayag 20:4-6, sa parehong kaso, ang mga salita tungkol sa buhay at muling pagkabuhay ay ginamit nang espiritwal o metaporikal, ang mga nakikilahok ay nakaupo sa makalangit na lugar, at ang panahon ay ang kasalukuyan. Ang kaparehong wika ng espiritwal na muling pagsilang o “muling pagkabuhay” na nakakapagbagong-anyo gaya ng pisikal na muling pagkabuhay ay ipinahayag rin sa 2 Corinto 5:17; Galacia 6:15; Colosas 2:12-13; at 3:1-4.

Ito rin ay nasa pagkakaisa sa anong sinabi ni Yahushua sa Lucas 20:37-38 (tingnan rin ang Mateo 22:31-32; Marcos 12:26-27), “Ang muling pagkabuhay ng mga patay ay pinatunayan mismo ni Moises, sa kwento tungkol sa nagliliyab na mababang puno, nang tawagin niya si Yahuwah na ‘DIYOS NI ABRAHAM, AT DIYOS NI ISAAC, AT DIYOS NI JACOB.’ Siya ay Diyos hindi ng mga patay kundi ng mga buháy sapagkat nabubuhay ang lahat sa kanya.” Ang salitang ginamit ni Yahushua para sa muling pagkabuhay sa berso 37 ay egeirō, isa sa mga pangunahing salita na ginamit sa Bagong Tipan para sa “muling pagkabuhay.” Ang kritikal na punto rito ay si Yahushua ay gumagamit ng malinaw na wika ng “muling pagkabuhay” upang ilarawan sila Abraham, Isaac at Jacob sa estado ng pamamagitan, hindi sa kanilang panghuling estado ng muling pagkabuhay ng kanilang katawan. Sa ibang salita, ginagamit ni Yahushua ang egeirō sa Lucas 20:37, ang paraan na ginagamit ng mga amilenyalista ang kaparehong salita, anastasis, sa Pahayag 20:5-6.

Ang magkasalungat na “una-ikalawa” na layunin sa Pahayag 20:4-6:

Dagdag pa, ang mga tiyak na “kontekstwal na pahiwatig” sa Pahayag 20:4-6 ay pinangangatuwiran ang unang ezēsan (Pahayag 20:4) na espiritwal at ang ikalawang ezēsan (Pahayag 20:5) na pisikal. Sa Pahayag 20:5-6, ang “unang muling pagkabuhay” at ang “ikalawang kamatayan” ay hayagang binanggit; ang “ikalawang muling pagkabuhay” at ang “unang kamatayan” ay hindi, ngunit ipinahiwatig. Gayunman, ang ordinal na ‘una’ (prōtos) “muling pagkabuhay” ay hindi nagaganap saanman sa Bibliya maliban rito. Ang paggamit na iyon ng “una” sa “muling pagkabuhay” ay nagbibigay ng susi na nagpapakita na ang tinatawag na “dalawang muling pagkabuhay” ng Pahayag 20:4-6 ay, sa katunayan, ng pang-kalidad na naiibang pagkakasunod-sunod.

Mahigit 200 taon ang nakalipas, ipinunto ni Alexander Fraser, “Ang mga termino, una at ikalawa, ay ginamit sa kasulatan upang pag-ibahin ang mga paksa na sa ilang aspeto ay pareho, ngunit sa iba ay lubos na naiiba, upang hindi tayo magkamali sa isa para sa iba.” Sa Pahayag at saanman, ang paggamit ng “una” at “ikalawa,” “luma” at “bago,” “una” at “huli” ay mga pananda ng pang-kalidad na pagkakaiba, hindi pansamantalang pagkakasunod-sunod ng mga bagay na magkatulad. Kaya dahil dito, sa “unang muling pagkabuhay” ay hindi lamang ang una ng dalawang muling pagkabuhay na magkatulad kundi antitetikong magkasalungat sa “ikalawang kamatayan” at may (ipinahiwatig na) “ikalawang muling pagkabuhay.” Mismo, ang katunayan na ang isang “ikalawang muling pagkabuhay” na hindi hayagang binanggit ay mismong patotoo na ang “ikalawang” muling pagkabuhay ay isang pang-kalidad na naiibang uri sa “unang” muling pagkabuhay: Tumatanggi si Juan na banggitin ang ‘ikalawang muling pagkabuhay’ sa pangalan sa 20:13 [o sa 20:5-6], hindi dahil ang muling pagkabuhay ay wala sa pananaw, kundi dahil hinihiling niya na pahinain ang loob sa mismong ideya … na ang ‘nalalabi ng mga patay’ ay mararanasan ang ‘buhay’ sa pinakamalalim na diwa kapag sila’y tuluyang ‘bumangon’ sa kanilang mga katawan… Ang ikalawang ‘muling pagkabuhay,’ iyong mga hindi nagsisi, ay halos hindi matatawag na ganoon dahil ito’y naglalabas hindi sa walang hanggang buhay, kundi sa ikalawang kamatayan.”

Ang paggamit ng “una” at “ikalawa,” “luma” at “bago,” “una” at “huli” bilang mga termino ng pagsalungat, hindi ng pagkakasunod-sunod, ay matatagpuan sa buong Bagong Tipan. Ipinapahayag ni Fraser, “Ang Kasulatan ay madalas nababanggit ang ikalawa o bagong kapanganakan. Ang unang kapanganakan ay sa katawan. Kinakailangan para sa ikalawa na ganoon din? … Ang ikalawang kapanganakan ay walang duda na isang alegorya.”

Sa 1 Corinto 15:22, 42-46, ang “unang Adan” ay isang nabubulok, likas na katawan at naghatid ng kamatayan; ang “huling Adan” ay isang hindi nasisira, espiritwal na katawan at naghahatid ng buhay. Sa 1 Corinto 15:47-49, ang “unang tao” ay mula sa lupa at alabok ng lupa; ang “pangalawang tao” ay mula sa langit at makalangit. Ang talakayan ni Pablo ng “una at huling Adan” at “una at ikalawang tao” ay bahagi ng isang mas malawak na talakayan ng mga magkakasalungat, kabilang ang “una” o “likas” na (“makalupang”) katawan at pagkatapos ang “espiritwal” (“makalangit” na) katawan (1 Corinto 15:42-44, 46-49).

Sa Marcos 2:21-22, ginagamit ni Yahushua ang “luma” at “bago” (damit at tela; alak at sisidlang-balat) upang paghambingin sa “pagiging bago” ng buhay na dala ni Yahushua at ng ebanghelyo, salungat sa “pagiging luma” ng mga pangrelihiyong ritwal ng mga Hudyo (tingnan rin ang Lucas 5:36-39). Sa 2 Corinto 5:17, ang paggamit ni Pablo ng “luma” at “bago” nang malinaw ay nagpapakita ng sukdulang pagkakaiba ng buhay kay Kristo na salungat sa buhay na walang Kristo. Katulad nito, sa Efeso 4:22-24 at Colosas 3:9-10, pinaghahambing ni Pablo ang “lumang pagkatao” (ang walang pinagbagong-buhay na tao) sa “bagong pagkatao” (ang pinagbagong-buhay na tao).

Ang punto ng Pahayag 20:6 ay ang patay sa Pahayag 20:4 ay ang mga tao, sa kanilang pakikilahok sa “unang muling pagkabuhay,” ay nakalagpas mula sa kamatayan tungo sa buhay bago sila pisikal na mamatay; dahil dito, sila’y malaya na mula sa kapangyarihan ng ikalawang kamatayan kapag sila’y pisikal na namatay. Mayroon na silang kalayaan na ito dahil, bago sila pisikal na mamatay, pinalaya sila ni Kristo mula sa pagkakabilanggo sa kanilang mga kasalanan sa pamamagitan ng kanyang dugo, ginagawa silang kaparian sa kanyang kaharian. Tanging ang mga namatay na Kristyano ay lubos na mapalad. Sa ibang salita, ang Pahayag 20:6 ay isang kapurihan para sa mga namatay na Kristyano.

Sa kabuuan, ang “unang muling pagkabuhay” na nagaganap sa panahong ito, ay espiritwal (iyon ay ang pag-iisa kay Yahuwah sa pamamagitan ng pag-iisa kay Kristo Yahushua), at naaangkop lamang sa mga mananampalataya; ang (ipinahiwatig na) “ikalawang muling pagkabuhay” ay ang pangkalahatang muling pagkabuhay sa wakas ng panahon, ay pisikal, at naaangkop sa lahat ng tao. Ang (ipinahiwatig na) “unang kamatayan” ay isang bahagi ng buhay na ito, ay pisikal, pansamantala, at naaangkop sa lahat ng tao; ang “ikalawang kamatayan” na magaganap matapos ang magwakas ang buhay na ito, ay espiritwal (iyon ay paghihiwalay mula kay Yahuwah dahil sa paghihiwalay mula kay Kristo Yahushua), magtatagal magpakailanman, at naaangkop lamang sa mga hindi sumasampalataya.

Pagwawakas

Ang Bagong Tipan ay nagtatakda ng isang komprehensibong layunin ng dalawang panahon kung kailan ang “panahong ito” ng kasalanan at mga bagay na pansamantala ay papalitan ng “panahong darating” na magiging walang hanggan nang walang pagkakasala. Bagama’t ito’y pinasinayaan sa unang pagdating ni Kristo, ang “panahong darating” ay matutupad sa kanyang muling pagdating, na isinasangkot ang muling pagkabuhay at paghuhukom sa lahat ng mga tao, buhay o patay, at ang pagpapanumbalik ng lahat ng nilikha. Ang parehong Pahayag 20 at ang nalalabi ng Kasulatan ay walang iniiwang puwang, pansamantala man o ekshegetikal, sapagkat ang isang pansamantalang “milenyal na paghahari” ni Kristo at kanyang mga hinirang ay sumusunod sa parousia.

Ito ay isang hindi-WLC na artikulo ni Jonathan Menn, J.D., M.Div.

Tinanggal namin mula sa orihinal na artikulo ang lahat ng mga paganong pangalan at titulo ng Ama at Anak, at pinalitan ang mga ito ng mga orihinal na pangalan. Dagdag pa, ibinalik namin sa mga siniping Kasulatan ang pangalan ng Ama at Anak, sapagkat ang mga ito ay orihinal na isinulat ng mga napukaw na may-akda ng Bibliya. –Pangkat ng WLC